-1 ალბათ, ყოველი ადამიანის ცხოვრებაში არის დღე, რომელიც დაუვიწყარ დაღს ასვამს მის გონებას და სულს. ჩემთვის, ასეთი, 2001 წლის 11 სექტემბერია. შემოდგომის ის თბილი, მზიანი დილა, საზარელი, ცივი საშინელებით დასრულდა. მაშინ, აალებული შენობების წინ მდგომი ვხედავდი, რომ ჩემი ცხოვრებაც ფეთქდებოდა, ოცნებები იფერფლებოდა, ყველაფერი იცვლებოდა, ძველი სამყარო ქრებოდა...
იმ დღეს, ყველა იქ მყოფი, თითქოს ერთ პიროვნებად შეერთდა, შეირწყა, გასისხლხორცდა, გაერთსულოვნდა...
და ეს, იმ ახლადშობილი ერთის მონათხრობია...
მარიამს,
ჩემს ქალიშვილს,
ჩემს პატარა ანგელოზს...