პროლოგი რაღა დაგიმალოთ და, 2008 წლის 7 აგვისტო ბუნდოვნად მახსენდება, რადგან მაშინ ბავშვი ვიყავი. მახსოვს, ეზოში ფეხბურთის თამაშის შემდეგ როგორც კი მივედი სახლში, დედამ მითხრა, რომ შინ დავრჩენილიყავი და ფეხი არსად გამედგა. მე, რა თქმა უნდა, შევიშმუშნე, ჩემში უეცარი მეტამორფოზა მოხდა, უმალვე ნირი ვიცვალე, ვერ ვაანალიზებდი, თუ რაში იყო საქმე. უმალ ყველაფრის იშტა დამეკარგა. ჩემი წუწუნის, დრტვინვის შემდეგ დედამ ტელევიზორი ჩართო და მეც პირდაფჩენილი ვუყურებდი სიახლეებს. მაშინ თორმეტი წლის ვიყავი. მახსოვს ომის მცირე დეტალები: როგორ აშუქებდნენ ცეცხლისგან გადათუთქულ შენობებს, ნაკუწებად ქცეულ სახლებს, განადგურებულ მანქანებს. მახსოვს, გადაცემები ჯარისკაცებზე, მათ სიმამაცეზე და მათ გმირულ სიკვდილზე. დრო გადიოდა, და მართლაც რომ, ბევრი გადაცემა იწერებოდა აგვისტოს ომზე. მახსოვს, საარტილერიო კანონადას სრბოლა, ტანკებისა და ბომბდამშენების გრუხუნი, ტყვიების რაკარუკი... ასე, ტყვიასავით გაიქროლეს წლებმა. უმალ გავიდა 15 წელი. ეს პერიოდი ხშირად ვფიქრობდი მტარვალი მტრის მზაკვრულ ქმედებებზე. დღემდე ჩემთვის ყველაზე დასამახსოვრებელია ქართველი მებრძოლი, რომელსაც აწამებდნენ და თან ვიდეოს უღებდნენ. წიხლებით შესდგნენ, მაგრამ მაინც ვერ დააჩოქეს, მაინც ვერ გატეხეს; მის თავზე არსებული მეწამული ცარგვლის ქვეშ სიცოცხლე ვეღარ ღვიოდა. იგი მაინც არ დრკებოდა და ტირან მტერს დუმილით ეკვეთებოდა; იარებიდან სისხლი სდიოდა, მაგრამ კვლავ მებრძოლის თვალებით იცქირებოდა. ასეა, "თვალი სარკეა კაცისა, შიგ ბევრი რამა ხატიაო". იმ წამს კი ჩვენი მებრძოლის თვალებში საქართველოს მთელი ისტორია ეხატა. უბრძანებდნენ, რომ ოსეთის მიწისთვის ეკოცნა, რომ საკუთარი სამშობლოს დროშა ფეხით გაეთელა, მაგრამ წამითაც არ შეტორტმანებულა. მასში წამითაც კი არ აკიაფებულა სიკვდილის შიში. თითქოს მისანივით გვიწინასწარმეტყველეს განადგურება, მაგრამ ჩვენ მაინც ვერ დაგვაჩოქეს. ჩვენმა გმირებმა საქართველო შემოგვინახეს. ეს კადრები ახლაც კი თვალწინ მიდგას და უსაზღვრო მოტივაციას მაძლევს, ყოველ დღეს შემართებით მაწყებინებს და მასრულებინებს - თავად გიორგი ანწუხელიძე იყო, არის და იქნება ჩემთვის მოტივაცია. ჩემთვის სამაგალითოა მისი მოთმინება, შეუპოვრობა, მუხლმოუდრეკლობა და ქედმოუხრელობა. ღმერთო ჩემო, როგორ ამაყად იცავდა საქართველოს სახელს; როგორი ჟინით ეომებოდა ეს დაჭრილი არწივი ყვავ-ყორნებს.
საქართველოს ეროვნული გმირი მერაბ კოსტავა ამბობდა: "თუ ოდესმე რამეს ვუხსნივართ, ისევ სიყვარულის ძალას და მომავალშიც იგი იქნება ჩვენი სიმაგრე. ქართველმა ხალხმა იცის, რომ სულის სიყვარულის ძალასთან ერთად, სულის უკვდავების იდეაც მუდამ დარჩება ქართველი ხალხის ქვაკუთხედურ იდეად". დიახ, სწორედაც რომ სამშობლოს სიყვარულით იყო გაჟღენთილი ჩვენი ეროვნული გმირი. გიორგი ანწუხელიძის გული სიყვარულით ფეთქავდა და ყოველ დღეს ამ გრძნობით აღვივებდა.
მკითხველო, სიმართლე გითხრათ, გიორგი ანწუხელიძის დაუოკებელი სული ჩემშიცაა გამეფებული. დაუჩოქებელი გიორგის გმირული საქციელი დღემდე ძალას მაძლევს და ყველანაირ დაბრკოლებას მაძლევინებს. მოგეხსენებათ, ცხოვრება ია-ვარდით არაა მოფენილი და ხანდახან რამდენიმე პრობლემა გამოყოფს ხოლმე თავს. ახლაც, როცა ამ წიგნს ვწერ, ცოტა არ იყოს დადარდიანებული ვარ, რადგან ყველაფერი კარგად ვერ წავიდა ჩემს ცხოვრებაში, ისევ მარტო ვუერთდები ცხოვრების კალაპოტს, ისევ მარტო მივაბიჯებ წარმატებისკენ, ისევ ბევრი ფარული მტერი მყავს; მაგრამ ეს ყველაფერი ცხოვრების ჩვეულებრივი ნორმა და რუტინაა. ნამდვილი პრობლემის წინაშე სწორედ ჩვენი გიორგი ანწუხელიძე იდგა, მტარვალი მტერი სწორედ ჩვენი ეროვნული გმირის გარშემო იყო, მაგრამ გიორგიმ წამითაც არ დახარა თავი და არ დანებდა ცხოვრების გამოწვევას. შესაბამისად, ამის შემდეგ მე რა უფლება მაქვს, რომ უსასოდ ვიყო! იმედი მეძლევა მაშინ, როცა მახსენდება გიორგი ანწუხელიძის სპეტაკი სული; როცა მახსენდება, თუ როგორ შეუდრკელად ებრძოლებოდა მტერს, მაშინ ვხვდები, რომ ცხვირი არ უნდა ჩამოვუშვა, ფარ-ხმალი არ უნდა დავყარო და უდრტვინველად, უშიშრად, განვაგრძო ცხოვრება. მზე აუცილებლად გამოანათებს, გააცისკროვნებს და აუცილებლად გააბრწყინებს ცის კაბადონს. ეფემერული სიცოცხლე აუცილებლად შეიფერება ნათელი ფერებით. უკიდეგანოდ გადაიშლება სიყვარული და გაიმარჯვებს სიკეთე ისე, როგორც გიორგი ანწუხელიძემ გაიმარჯვა ვერაგი მტრის წინაშე. დიახ, გიორგი ანწუხელიძე არის სიმბოლო გამარჯვებისა!
გიორგი ანწუხელიძის მოსაგონარი
მიწას აკოცე, დროზე გიორგი! -
უთხრეს და შემდეგ შესდგნენ წიხლებით,
უთხრეს: ოსეთის მიწას მიგორდი
სანამ სისხლისგან შენ დაიცლები!
დუმდა გიორგი, არ დაიჩოქა,
ფეხით თელავდნენ, მაგრამ არ შედრკა,
ქვეყნის ღირსება იქ გაიპობა,
როცა მუხლმოყრით თავს დავხრით ერთად!
ეს არ იკადრა ანწუხელიძემ,
ვიდეოში ჩანს, როგორ იბრძოდა,
სცემეს, გათელეს, შემდეგ ხელი ჰკრეს,
მაგრამ გიორგი კვლავ არ იძვროდა.
სისხლი სდიოდა, გონება თრთოდა,
მაგრამ
ჩუქება
