„კეისარი ერთ-ერთი ყველაზე დიადი ისტორიული გენია იყო; ერთდროულად სწავლული, მხატვარი და შესანიშნავი პრაქტიკული მოღვაწე, მას განსაკუთრებულად შეეძლო მთელი თავისი ნიჭიერება ყველანაირ სამუშაოში გამოეყენებინა. კეისრის ამაღლებული, ჰარმონიული წარმოსახვა, საოცრად ნათელი ჭკუა, დაუცხრომელი ენერგია, განსაკუთრებული მოქნილობა და დაუღალავი ნერვული გამძლეობა მისგან ნებისმიერ ეპოქაში დიად ადამიანს შექმნიდა. ჩვენს დროში ის იქნებოდა დიდი მრეწველი... დიადი სწავლული და მწერალი. ძველ რომში ოჯახურმა ტრადიციებმა და პატივმოყვარეობამ პოლიტიკისკენ უბიძგა, საქმიანობისკენ, რომელიც უფრო სახიფათოა გენიალური ადამიანისთვის, რადგან აქ, ძალიან ხშირად, გაუთვალისწინებელ გარემოებათა შედეგები მის ძალისხმევას არ შეესაბამება“. – გულიელმო ფერერო „იულიუს კეისარი“, 1907.