ლიდა ბებო ერთჯერადი ჩაის პაკეტი შეირხა ადუღებული წყლით სავსე ჭიქაში და იქვე მდგომ ლამბაქის ზედაპირზე მოიკალათა. გამჭვირვალე შუშა ერთი მიმართულებით შეფერადდა და სურნელოვანი არომატით გაჯერდა ოთახი.
"იმას, რაც 3 სექტემბერს შუადღისას დაიწყო, ნამდვილად არ ეთქმის სპეცოპერაცია. პირიქით, ეს იყო არაპროფესიონალიზმისა და ქაოსის ნაზავი, რამაც ამხელა მსხვერპლი მოიტანა. ამ ტრაგიკული მოვლენების დროს ოფიციალურმა მოსკოვმა კიდევ ერთხელ გამოაჩინა არაჰუმანური სახე. მისთვის ოსები ისეთივე “ ნაცმენებად ” რჩებიან, როგორც ჩეჩნები … მიუხედავად ყველაფრისა, არავითარი გამართლება არ შეიძლება მოვუძებნოთ იმ არაკაცებს, ვინც თავისი მიზნების განსახორციელებლად ბავშვები მძევლებად გამოიყენა. ” სწრაფი მოძრაობით ორივე ხელმა გაზეთი გვერდში გადადო და მალე კედელზე მზის შუქმა კაცის სილუეტი გამოსახა. გაზმორება ვერ მოასწრო გემოზე, რომ კარზე ზარი აწკრიალდა და ისიც ზომიერი ნაბიჯებით გაემართა კარისკენ. ჟოლოსფერი კარების მიღმა, ზღურბლზე ჩია მოხუცებული იდგა.
_სალამი ცოტნე!-კარის ფართოდ გაღება არ დასცალდა ბიჭს, რომ მოხუცმა თბილი სალამი შეაგება.
-დილა მშვიდობისა, ლიდა დეიდა.-მომღიმარი გაიჩხირა ყმაწვილი კარებში და იდაყვით ჩარჩოს მიებჯინა
_რაო, ცოტნე, გაიგე ახალი ამბავი?-ხანდახან ქ-ნ. ლიდა იმერულ-გურულურ სტილზე მოუქცევდა ხოლმე, თუმცა არც ერთი კუთხის მკვიდრი არ ყოფილა არასდროს.
_რომელი ახალი ამბავი?-მეტრანახევრიან ქალს მუხის ხესავით მოუჩრდილა მომღიმარმა ცოტნემ.
_რაია ბებია, ტელევიზორს სულ არ უყურებ თუ … რავაა შენი საქმე?-მოჭუტა ქალმა თვალები.
-სხვა რა მესმის, მაგის გარდა.-გამოუტყდა ცოტნე.
-ე, ბებია, დღეს საქართველოს ძლიერი ეკონომიკა სჭირდება და არა ომები, რაც კიდევ მეტად დაგვაძაბუნებს. სწორედ ეკონომიკა უნდა გახდეს, ძლიერი ეკონომიკა უნდა გახდეს საქართველოს გაერთიანებისა და დაკარგული ტერიტორიების დაბრუნების მთავარი საწინდარი!-საჩვენებელი თითის ქნევით ჩამოარაკრაკა სათქმელი და სასიამოვნო “ დებატების ” მოლოდინში ცოტნეს დაბნეულ სახეს ახედა, იმ ცასავით, რომელიც გაავდრებას მოასწავებდა.
_ლიდა ბებო, ომი საქართველოში კი არა, ჩრდილო ოსეთის ქალაქში ბესლანში მიმდინარეობს.-ახსნა სცადა ცოტნემ, რომელსაც ქალის ფრაზები კი ესიამოვნა, მაგრამ ახლა მიმდინარე მოვლენებს ვერა დ ავერ დაუკავშირა.
-ვიცი, შვილო, მაგრამ იქაური ბრძოლა აქაურ ბრძოლას მოასწავებს!
-ასე იყოს … -ამოისუნთქა ცოტნემ-ახლა ის მითხარით აქ რამ ამოგიყვანათ?!-იგულისხმა ქვედა სართული, სადაც ქ-ნ,ლიდა “ მოღვაწეობდა ”
-ჰმ, რამის მეც დამავიწყდა მიზეზი, ნაგვის ფული უნდა მომცე ჩემო ცოტნე, … მგონი, რომ ნაგავი ყველას გვაქვს-მრავალმნიშვნელოვნად ააკანტურა თავი სამოცდაათი წლის ბრგე მოხუცებულმა და ცოტნეს ოთახში შეყვა. სადღაც, ზურგს უკან ჟოლოსფერი კარი მირახუნდა. ცოტნემ საძინებელში შეყვინთა და იქ, ტანისამოსის ჯიბეებში საფულეს დაუწყო ძებნა.
-რამდენი?!-გამოსძახა შემპარავი კილოთი.
-სამი ლარი. შვილო, როგორც ყოველთვის … -სწორედ ეს უკანასკნელი სიტყვები იყო ცოტნეს ეჭვნარევი კითხვის პასუხის გასაღები, ლიდას ამ ახალგაზრდის ყოველთვის უკვირდა, ყოველ თვე, ხან ორთვეში ერთხელ აკითხავდა ბიჭს და ნაგვის ფულს სთხოვდა, წარსულს იყო ჩაბარებული ის დრო, როცა საყვირის ხმა უბანს გააყრუებდა, მოხვეტდა ურნებიდან ნაგავს და გზას განაგრძობდა ყოველგვარი ფინანსური მოთხოვნილების გარეშე. ახლაც ახსოვდა ლიდა ბებოს ის ულვაშა ნაგვის მძღოლი, რაფიკა, დიდი მორკალული ცხვირით და შოფრული “ კეპით ” , როგორ მოსწონდა რაფოს ქ-ნ. ლიდა, ყველაფერი რიგზე იყო, ლიდას თავისი ორი შვილი დაოჯახებული ყავდა, ქმარი გამოგლოვილი.
_ჰა, ლიდაჯან, ნელ-ნელა დაახამხამე თვალები ქალო, დავიწვი ელვარებისგან!-ეტყოდა ხოლმე რაფიკა ლიდას და ჩვეული სომხური ინტონაციით ულვაშს იპრეხდა და საქებარ სიტყვებს ბურტყუნებდა. ლიდას ხიბლავდა სომეხი თაყვანისმცემელი, ერთ ჩამოვლაზე კახურ ჭაჭას ჩუქნიდა, მეორე ჩამოვლაზე კი “ გადაკრულში ” მყოფი სომეხი რაფო აწითლებულ ლოყებში ჩაკარგულ თვალებს აუჟუჯუნებდა ხოლმე ლიდას და წაიღიღინებდა:- “ იესქე შათ, შათ-შათ სირუმე ... ” ლიდაც იმავე მელოდიის წკმუტუნით მიუყვებოდა კიბეებს მეოთხე სართულისკენ, სხვა საქმე არა ჰქონდა რა, ლიფტიც მუშაობდა, დენიც იყო, მისვე თქმით ქვეყანა არსებოდა, მაგრამ ჯანღონიანი ქალი იყო და ენერგია მოჭარბებული ასე არჩევდა. ახლა, რა დრო დამდგარიყო; ლიდას სძულდა ნაგვის მანქანის დანახვა, ორი უჟმური ახალგაზრდა ყოველი თვის 7 რიცხვში ფულის წასაღებად მოგრიხინდებოდა, ლიდას წაგლეჯდა საგულდაგულოდ თეთრ კონვერტში ჩაწყობილ ლარიანებისა და ორლარიანების “ დასტას ” და მიქროდა.
_ე, … როგორც ყოველთვის არ მახსოვდა ლიდა დეიდა,-გაუწოდა ათლარიანი ცოტნემ ქალს და ტყავის ძვირფასი საფულე კარადის თაროზე შემოდო.
_სამი თვისას მაძლევ?-მიუხვდა გამჭრიახი ქალი – რა გეჩქარება?!
_რა ვიცი, იყოს, იქნებ იმ თვეში არ მომიხდეს აქ ყოფნა,
