ქურქი
ქელეხი დამთავრდა, სეფა აიშალა.
სუფრა ალაგდა.
სტუმრები გააცილეს და ვაი-ვიშით, ტირილითა და აქეთ-იქით სირბილით დაღლილი ჭირისუფლები მარტო დარჩნენ.
ერთმანეთს ამშვიდებდნენ, წუთისოფლის ამაოებასა და წამიერ გაელვებაზე საუბრობდნენ.
უფროსი სიძე წამოდგა, მადიანად დაამთქნარა და ცხვირში წაიდუდუნა;
- ყველა გადავიღალეთ, დროა, მივხედოთ ჩვენს თავს, - წავიდეთ, დავისვენოთ... ღმერთმა აცხონოს გოგიას სული - მიწას მივაბარეთ, მაგრამ ცხოვრება გრძელდება. ხვალ საფლავზე ვართ გასასვლელები, თავი არ უნდა შევირცხვინოთ. ადექი, ქალო! ჩვენს სახლ-კარსაც მივხედოთ, სადაცაა, ნახირსაც მორეკავენ - ძაძებში ჩაცმულ მის გვერდით მჯდომ ქალს ხელი მხარზე დაადო და ოთახიდან გავიდა.
მაგიდის გარშემო მსხდომი ხალხი წამოიშალა.
ზოგი წასასვლელი იყო, ზოგიც სტუმრებს აცილებდა.
აივანზე რეზო და სანდრო შეყოვდნენ. რეზომ იქვე, კედელზე ჩამოკიდებული ქურქი ჩამოხსნა და ხელში შეატრიალა.
- კარგი რამეა, ხომ იცი, გოგიას ტანზე ეს ქურქი არ მინახავს, იმისია?
- ჰო, გოგიასია, საგარეოდ ხმარობდა ხოლმე, თუ მოგწონს, წაიღე, შენი იყოს, - შესთავაზა სანდრომ.
- წავიღებ. დიდი მადლობა! კარგად იყავი, ამის შემდეგ სულ კარგ ამბავში შეგვახვედროს ღმერთმა!
- კარგად იყავი.
მეორე დღეს რეზოს ძახილმა გააღვიძა სანდრო.
რეზოს გოგიას ქურქი ეჭირა ხელში და რაღაც უხასიათოდ გამოიყურებოდა.
- მოხდა რამე? რა მოგივიდა, კაცის ფერი არ გადევს, - ჭიშკარი გამოაღო სანდრომ ნაადრევ და მოულოდნელ სტუმარს ეზოში შეუძღვა.
- თუ ძმა ხარ, დაიბრუნე ეს ქურქი და, სხვას, ვისაც გინდა, იმას მიეცი, თუ არადა... სულაც ისე აივანზე ჩამოკიდე.
- რა დაგემართა, რა მოხდა?!. არ მოგეწონა? ეგ ქურქი მე არ მჭირდება, გულით მოგეცი... განა, რა მოხდა ისეთი, ამ დილაუთენია რომ მომირბენინე უკან, - გაიოცა სანდრომ.
- რომ გითხრა, მაინც არ დაიჯერებ!.. ცხონებული გოგია მესიზმრა...
- მერე?
- მერე, იცი, რა მითხრა? - ჩემს ქურქში რომ გამოწყობილხარ, ეხლავე ისევ იმ ადგილზე მიიტანე და იქ დაკიდე, საიდანაც ჩამოხსენიო.
- კარგი რა, რეზო, შენც გჯერა-რა სიზმრებისა!.. წაიღე ქურქი და ღმერთმა მშვიდობაში მოგახმაროს! მეც არ მეგონა, რა მოხდა-მეთქი?..
- შენ ის არ იცი, კიდევ რა მითხრა...
- რაო?
- თუ იქ არ მიიტან, საიდანაც წამოიღე, იცოდე, აქ, ჩემთან მოგატანინებო - ზუსტად ასე მითხრა... გასულელებასა ვარ კაცი!.. თავის განუყრელი ხელჯოხით მემუქრებოდა... ძალიან გამწარებული იყო, არ ვიცი, რა დავუშავე. განა, შენ თვითონ არ მომეცი ეს დაწყევლილი ქურქი?.. ხომ შენ მომეცი?..
- კი, მოგეცი.
- აბა, მაშ, ჩემგან რაღა უნდა?.. თუ იქ არ მიიტან, ჩემთან მოგატანინებო, - გაიგე, კაცო?.. ჩემთან მოგატანინებო, აქაო, ჩემთანო... იქაც სცივათ, ამის დედა ვატირე?!.
რეზო შეცბა, ხელი სანდროს მხარზე მოუთათუნა და უთხრა;
- დამშვიდდი, მომეცი ეგ ქურქი... რახან არ გინდა, ძალას ხომ ვერ დაგატან?..
- არა, ქურქს ვერ მოგცემ. გუშინ საიდანაც ჩამოვხსენი, ჩემი ხელითვე უნდა დავკიდო იქვე - სანდროს ჯიუტად აუარა გვერდი და აივანზე ავიდა.
აივანიდან ეზოში ჩამოსულმა პირჯვარი გადაიწერა და უხმოდ გაიარა ჭიშკარი.
მეორე დილით, სისხამზე, სანდროს ძახილმა გააღვიძა რეზო.
იღლიაში გოგიას ქურქი ჰქონდა ამოჩრილი.
- რა გინდა? - სალამი არც გახსენებია, აივნიდან ისე გამოეპასუხა გაჯავრებული რეზო.
- საკვირველი რამ უნდა გითხრა: წუხელ მეც დამესიზმრა ცხონებული გოგია... იცი, რა მითხრა?
- რაო, რა მინდაო?.. ქურქი ხომ დაგიბრუნე, სხვა რაღა უნდა?
- მკითხა, რეზო ძალიან შEვაშინეო? ჰო-მეთქი - აბა, მაშ სხვა რა უნდა მეთქვა, ხომ არ მოვატყუებდი?.. ძალიან კარგ ხასიათზე იყო, სიგარეტს ეწეოდა.
- აბა, რას ამბობ? - გოგია სიგარეტს არ ეწეოდა.
- მე რა ვიცი, კაცო, როცა მესიზმრა, ეწეოდა და... რა ვქნა.იქნებ იქ დაიწყო...
- კარგი, ეგ არაა მთავარი, მერე რაო, რეზოსგან რაღა მინდაო?!
- რაო და ჩემი ქურქი მაგისი იყოს. გუშინ ძალიან გავცხარდიო... დამავალა - შენ თვითონ მიუტანეო. ვკითხე, რომ არ აიღოს?... ძალიან შეშინებულია-მეთქი.... იცი, ამაზე რა მიპასუხა?
- რაო?
- თუ არ აიღებს მაშინ კი მართლა აქ მოვიყვან და მე თვითონ ვაჩუქებო.
- შენ რა, მეხუმრები?!.
- რას გეხუმრები, რას ამბობ? სწორედ, აი, ასე კატეგორიულად გამომიცხადა, აუცილებლად მიუტანე ქურქიო... არც მე მინდა ხათაბალა, აიღე ეს ქურქი და ღმერთმა მშვიდობაში მოგახმაროს.
- რა ვქნა, სად დავიკარგო, ეს რა ხათაბალაში გავეხვიე?!.
- იცი, რას გეტყვი?
- რას?
- ქურქი აიღე და ერთ ადგილზე დაკიდე, ნუ ჩაიცვამ. რა ვქნა, კაცო, მეც მეშინია, ასე მითხრა, აუცილებლად მიუტანეო...შენ რომ არ აიღო, მერე მე არ წამაღებინოს თავისთან - ამ სიტყვებით შეაჩეჩა რეზოს ქურქი და უკანმოუხედავად გაეშურა სახლისკენ.
რეზოს ის ქურქი ახლაც აივანზე უკიდია, ჩაცმით კი არ იცვამს, ისე უკიდია და მორჩა.
ჩუქება
