ფერი ''ფერები, როგორც თვისებები, თან სდევს ემოციებათა ცვლილებას.''
პაბლო პიკასო.
ბავშვობაში ზღაპრების სამყაროში ვცხოვრობთ, როცა ვიზრდებით გვავიწყდება, რომ ყველაფერი სწორედ იმ ბავშვობიდან მოდის.
არც კონკიას და მის პრინცს არ ჰქონიათ თავბრუდამხვევი რომანი,
ყველაფერი ერთი ნახვით მოხდა.
ერთმანეთი ნახეს, შეუყვარდათ და … .
თუმცა, ეფექტი მაინც იმიჯმა, შთამბეჭდავმა კაბამ და რაღაც განსაკუთრებული თვალით დანახულმა სიტუაციამ შექმნა.
ისე მხოლოდ ეფექტიც არაფერში გამოგადგება თუ საჭირო დროს, საჭირო ადგილას არ მოხვდი ამ ცხოვრებაში.
გონიერი გოგო იყო ეს ჩვენი კონკია...
ყველაფერს ზღაპრის თვალით თუ შევხედავთ ცხოვრებაც სხვანაირი მოგვეჩვენება, მაგრამ ინტრიგანი ქალის დატოვებული ფეხსაცმელი, მომავალი შეხვედრის ილუზია და პრინცზე დადგმული მზერა... მას საკმაოდ ამბიციურ და მიზანდასახულ პიროვნებად წარმოაჩენს.
ჩვენ ყველამ კარგად ვიცით რომ ცხოვრებაში ასე უბრალოდ, არავის არავინ არ უყვარდება …
მთავარი პირველი ეფექტია, ის ერთი ნახვა, რომელიც ყველაფერს ცვლის.
ყველაფერი კი იწყება მერე … .
უნდა შეძლო და მონუსხო.
უნდა შეძლო და დააინტერესო,
უნდა შეძლო და აიყოლიო თამაშში...
უნდა აფიქრებინო, რომ ყველაფერი ეს მისტიკაა, ბედისწერა და არა შენი გეგმის ნაწილი...
ყველაზე მთავარი ამ ნახვის შემდეგ ხდება...
დაპყრობის შემდეგ კი შენარჩუნება გამოდის წინა ხაზზე...
-ანნა პირველად ქალღმერთებისა და მითიური ღმერთების კუნძულზე ვნახე...
მისკენ რომ გავიხედე ზღვის ქაფიდან ამოდიოდა როგორც აფროდიტე... …
ეს ყველაფერი საბერძნეთში მოხდა, რამდენიმე წლის წინ...
ხშირად, ახლაც, ტკბილ სიზმრებში, რომლიდანაც გამოღვიძება არასდროს არ მსურს, ამ სცენას ვხედავ...
ვხედავ როგორ ამოდის,
როგორ მიახლოვდება...
როგორც სახავს მზე მის კონტურებს...
როგორ უბზინავს სქელი წაბლისფერი თმა...
და სულ მისი ხმა ჩამესმის ყურის ნიჟარებში...
მისი და იმ აზვირთებული ზღვის ქაფის...
თუმცა...
ეს მე ვფიქრობ რომ ჩვენი პირველი შეხვედრა ამ დროს მოხდა...
მაგრამ....
– კაცმა არ იცის რამდენჯერ შევხვედრილვართ ერთმანეთს რეალურად ცხოვრებაში,
რამდენჯერ ჩაგვივლია ქუჩაში ერთმანეთის პირისპირ, რამდენჯერ ვმსხდარვართ კინოში ერთ რიგში,
რამდენჯერ შეგვიკვეთავს ყავა ერთსა და იმავე კაფეტერიაში მეზობელი მაგიდებიდან.
კაცმა არ იცის...
მხოლოდ ღმერთმა იცის რამდენი გადაკვეთა ყოფილა ჩვენს ცხოვრებაში, ისეთი გადაკვეთები, კიშლოვსკის ფილმებში რომ ხდება...
სამი ფერი...
არა, ჩვენი ცხოვრება სავსეა ფერებით ნენე.
განსაკუთრებით ზაფხულის ფერებით... ჩემი ანნაც ხომ ზაფხულივითაა...
მე მიყვარს ანნაც და ყველა ის გაუცნობიერებელი შეხვედრა, რომელსაც ეს მისტიური სამყარო ატარებს ჩვენს შორის. – ჭიქა მაგიდაზე ჩამოდო სიმპათიურმა ბიჭმა და დივანში ჩაეფლო. თითქოს ნერვიულობდა კიდეც, თითქოს ღელავდა.
– დემნა, მოეშვი ჭირვეულობას... გიყვარს და მორჩა...
– არა, ეს ჭირვეულობა არ არის.. – გააგრძელა ბიჭმა – ეს უფრო, აღმაფრენაა.. თუ ფიქრობ რომ ჩემს ასაკში ასეთი რამ ხშირად მოვა და გაივლის... ისევე როგორც ეს სეზონი?
– შვილო, ამას მე მეუბნები... – სახესთან ხელი მიიტანა ქალმა, წარბზე თითი გადაისვა, ოღონდ წარბი ნაოჭებში ისე იყო ჩამარხული ფორმაც აღარ უჩანდა. მერე ბიჭს ამოხედა სათვალიდან და – მალე ალბათ, მოგონებად ვიქცევი... მაგრამ ჩემს ასაკშიც კი ვფიქრობ რომ სიყვარული ყველაზე აღმაფრთოვანებელი რამ არის ჩვენი ყოფიერების მანძილზე. რას არ მივცემდი ახლა, ისევ სტუდენტი ვიყო... ისევ მიყვარდეს ვინმე...
– ვინმე? – გამოხედა სავარძლიდან ბიჭმა
– ვინმე... – სივრცე გადასერა მზერით ასაკოვანმა ქალმა
– კარგი რა ნენე, შენ თუ იმას განიცდი რომ ასაკში იყავი უკვე როცა მე გამაჩინე...
– ნაწილობრივ განვიცდი...
– კარგი რა...
– სამყაროში ყველაფერი კანონზომიერია, ყველაფერს თავისი დრო აქვს... კი, მე 60 წლისასაც მიყვარდა და დღემდე მიკვირს ჩემი ჰორმონების, მაგრამ რომ გიყურებ ვხვდები, რომ შეცდომა არ დამიშვია... არც არასდროს მინანია... ის წავიდა, მიმატოვა, მაგრამ შენ ჩემთან ხარ. ჩემი ხარ, ჩემი საამაყო შვილი ხარ...
– ნენე, ნუ ამატირებ ახლა, ისედაც სენტიმენტებით ვარ გაპოხილი.
– შენ ხელოვანი ხარ, ამიტომაც გახრჩობს ახლა ეგ რაღაც... ქარიშხალივით რომ ტრიალებს შენს სულში და გულში. დაბადებიდან გეტყობოდა ეს თანდაყოლილი ქარიზმა..
– თუ ღმერთი გწამს...
– მე მიყვარს ყველა ის წამი, რაც შენ გიკავშირდება...
– მე შენ მიყვარხარ ნენე...
– დემნა, თუ იმ გოგოსაც უყვარხარ, თუ არ ხარ