გადასავალზე ...მითხრეს, ლამაზი სტუმარი ჩამოვიდაო. ოცი წლის ვიყავი, სიყვარული მწყუროდა და, რა თქმა უნდა, ამ ამბავმა დამაინტერესა. ავდექი და მაშინვე წყალზე გავიქეცი. ვიბანავე, ხელ-პირი გავიხეხე, ორიოდე ბეწვი მქონდა ყბებზე – ისიც ჩამოვიპარსე, სუფთად ჩავიცვი და ზევით წავედი. იქ, ზევით, ბაღი იყო. ბაღში გოგო-ბიჭები ვიყრიდით თავს. ვისხედით გრძელ სკამებზე და ჩვენ ჩვენს ჭიას ვახარებდით: ხან მოშლილ ტელეფონობას ვთამაშობდით, ხან გაჭორაობას. უფრო ხშირად კი ან ერთმანეთს დავცინოდით, ან ღონითა და ჭკუით ვტრაბახობდით. თუ ახალგაზრდა ვინმე ჩამოვიდოდა, უეჭველად აქეთ უნდა გამოეტარებინათ.
აღარ მახსოვს, ვინა და ვინ დამხვდნენ. დავჯექი და, არავისთვის არაფერი არ მითქვამს, ცდა დავიწყე – ერთი ვნახოთ, როგორია ის სტუმარი-მეთქი. საღამოვდებოდა, მთელი სოფლის ახალგაზრდობა სასეირნოდ იყო გამოსული. გაიარეს ამათ, იმათ. მოვიდა ეს, წავიდა ის... და აი, ციალა მოდის – ყველას მეგობარი და ყველასთან შინაურულად შელაზღანდარებული – ჩასჭიდებია ერთ მაღალ, სუსტ გოგონას და ჩვენკენ ეწევა. ის გოგონა უკან რჩება, რაღაცას ეხვეწება და ხელს აშვებინებს. რომ ვერას გახდა, დანებდა, დინჯი გამომეტყველება მიიღო, ბალახი მოწყვიტა და ღეროს წიწკნა დაუწყო. რომ მოახლოვდნენ, მეცნაურა. ვიგონე, ვიგონე და ვერ მოვიგონე, სად მენახა.
ციალამ ის ჯერ სხვებს გააცნო. ბოლოს ჩემთან მოვიდა და მითხრა: იცნობდე, ჩემი ძმის ცოლის ბიძაშვილიაო. მე ისევ იმას ვფიქრობდი – სად მინახავს-მეთქი, რომ იმ გოგონამ ხელი გამომიწოდა. ჩამოვართვი, ვიგრძენი, რომ თითები გრილი ჰქონდა, და თითქო ამან გამახსენა: მთაწმინდაზე მყავდა ნანახი.
გამოცდების დროს იქ დავდიოდი სამეცადინოდ. ერთხელ, ფუნიკულორით რომ ვეშვებოდი, ეს გოგონა ჩემ წინ დაჯდა. ასეთივე თეთრი კაბა ეცვა, ხელები მუხლებზე ჰქონდა დაწყობილი და მაშინაც რაღაც ბალახი ეჭირა. პირველად ულამაზოდ მომეჩვენა – მეტისმეტად იყო გამხდარი, – მაგრამ შემდეგ, როცა დავაკვირდი, ძალიან მომეწონა. ჯერ ერთი, რომ თვალები ჰქონდა წყნარი, მოსიყვარულე, მეორეც, ნიავმა რომ თმა წინ წამოუწეწა, ისე მოხდენილად გადაიწია უკან, თითქო ვიღაც დიდი მსახიობი ყოფილიყოს!
მერე, ჩვიდმეტ წელზე მეტს კი არ მისცემდი!
ახლა, როგორც კი ეს გავიხსენე, იმწუთშივე ვუთხარი – ასე და ასე იყო-მეთქი. გაეღიმა, თმისკენ ხელი წაიღო, მაგრამ, თითქო დანაშაულს მიხვდაო, სწრაფად ჩამოიღო, გაწითლდა და მორცხვად მომიგო:
– აქ რა, ასე ადვილი საშოვარია კომპლიმენტები?
მე დავიფიცე, რომ ეს კომპლიმენტი არ იყო, და ადგილი შევთავაზე. იმან ციალას გადახედა – დავსხდეთ თუ არაო, და რაკი ნახა, ციალა უკვე დამჯდარიყო, მადლობა გადამიხადა, დაჯდა, კაბა გაისწორა და ისევ მე მომიბრუნდა. მე ძირს მოვიკეცე და მტკიცება დავიწყე – სკამზე ჯდომას ბალახებზე ჯდომა სჯობს-მეთქი. ის დამეთანხმა. მხოლოდ შენიშნა:
– მაგრამ თქვენ შიშველ მიწაზე ზიხართ!
– ესაა შიშველი მიწა? – რამდენიმე ხმელი ბალახის ძირი მოვფხოკნე და ვუჩვენე.
ამან გააცინა. მერე მირჩია:
– არ გაცივდეთ.
მე ტრაბახს მოვყევი:
– ეე, ამისთანა რამეები მინახავს!..
მოვაბი – სად წყალში დავსველებულვარ, სად ღამე მითევია, სად უკვალავი თოვლი მიკვალავს და მისი გულისყური იმ საღამოს მე დავისაკუთრე. ისიც ისე მისმენდა, თითქო რაღაც შთამაგონებელი ამბები მომეთხროს. აცივდა, შიშველ მკლავზე ეკალი დააყარა. ხან გაეღიმებოდა, ხან შიში ჩაუდგებოდა იმ წყნარ თვალებში, ფეხი კი მაინც არ მოუცვლია.
როცა სხვები წამოიშალნენ და იძულებული გავხდით, ჩვენც ავმდგარიყავით, მე იმისი მხოლოდ ის ვიცოდი, რომ ეთერი ერქვა და უცხო ენათა ინსტიტუტში ჩაებარებინა მისაღები გამოცდები. იმან კი მთელი ჩემი თავგადასავალი იცოდა – დაწყებული ბავშვობიდან, დამთავრებული იმ უკანასკნელი დღით.
– წამოხვალთ მაყვალზე? – ვეკითხებოდი ბოლოს, – დღისით უთუოდ მოგწყინდებათ. წამოდით, ჩვენ მივდივართ: მე, ციალა, ლილი, ანდრო – აგერ ის ბაჯბაჯა ძმაკაცი...
ღიმილით დამიქნია თავი, მკლავზე ხელი აისვა და ციალას გაჰყვა. ორიოდე ნაბიჯი რომ გაიარეს, მომხედა, მე ისევ იქ ვიდექი და მომეჩვენა, რომ გამიღიმა.
ეს ღიმილი, ეკალდაყრილი შიშველი მკლავები და წყნარი, მოსიყვარულე თვალები მთელ ღამეს მეზმანებოდა.
მეორე დღეს კი მაყვალზე ვიყავით.
თეთრწინწკლებიანი წითელი ჩითის კაბა ეცვა. ბედნიერი გამომეტყველება ჰქონდა, ის წყნარი თვალები მომეტებული სიყვარულით უბრწყინავდა. მაგრამ თითქმის მთელ დღეს სდუმდა. რუებსა და თხრილებზე გადახტომა სხვებზე მეტად უძნელდებოდა. სხვები კიოდნენ, წიკვინებდნენ. ის კი ქვედა ტუჩს იკვნეტდა და ხმას არ იღებდა. ცდილობდა ჩემთან ახლოს ყოფილიყო. ჩემთვის ესმინა. ესმინა თავისებურად, საოცრად. მეც მეტი რა მინდოდა, ვუყვებოდი ათას რამეს, ვუთხზავდი სასიამოვნო ტყუილებსაც...
და მაინც, მხოლოდ მეოთხე დღეს გავბედე იმისი თქმა, რაც ყოველ ჩემს სიტყვას წინ
ჩუქება
