მეიარაღის გოგონას ამბავი ეს ამბავი ნამდვილად მოხდა, და რომ ნამდვილად მოხდა, ამაში თქვენ თვითონვე დარწმუნდებით, როდესაც ყველაფერს ბოლომდე მოისმენთ.
დიდი, დიდი ხნის წინათ, ქვეყანაზე რომ ჯერ უბრალო თოფებიც კი არ იყო გამოგონებული, თვით ულამაზესი ყვავილებიც კი რომ ჯერ ისევ მხოლოდ ტყეებში და ველებში ხარობდა (ეს კარგად დაიხსომეთ, პატარებო, თვით ულამაზესი ყვავილებიც კი ჯერ ისევ მხოლოდ ტყეებში და ველებში ხარობდა), ერთ მეომარ ქალაქში ერთი მეიარაღე ცხოვრობდა. ამ მეიარაღეს ყველანი უბედურ მეიარაღეს ეძახდნენ და ჩვენც ასე დავუძახოთ. უბედური კი იმის გამო იყო, რომ ულამაზესი მეუღლე ჰყავდა და მოუკვდა. დარჩა ერთადერთი გოგონა, ძალიან პატარა გოგონა. ამ გოგონას ვიღაც კეთილი ბებერი ქალი აცმევდა, აჭმევდა და აძინებდა. მეიარაღე კი დილით უთენია მიდიოდა თავის სახელოსნოში და საღამოს გვიან ბრუნდებოდა. დილით ისეთ დროს მიდიოდა, როცა მის გოგონას ისევ ეძინა, ხოლო საღამოს ისეთ დროს ბრუნდებოდა, როცა მის გოგონას უკვე ეძინა.
კეთილი მოხუცი ქალი უბედური მეიარაღისთვისაც ამზადებდა საჭმელს, უბედური მეიარაღე იმ საჭმელს თავაუღებლად შეჭამდა, ღამეს ოხვრასა და კვნესაში გაატარებდა, და დილით, ჯერ გათენებული არ იყო, რომ უკვე თავის სახელოსნოში ბორიალობდა.
სახელოსნოში ბასრ ხმლებსა და შუბებს აკეთებდა. კბილების კრაჭუნითა და მუქარით აკეთებდა, რადგან იცოდა, რომ ამ ხმლებს და შუბებს მყვირალა მეომრები დაიჭერდნენ ხელში, შესხდებოდნენ ფაფარაშლილ ჭიხვინა ცხენებზე, შეესეოდნენ მეზობელ ქვეყანაში ბედნიერად მცხოვრებ ადამიანებს და მარტო ის აღარ იქნებოდა უბედური, უბედურები გახდებოდნენ სხვებიც, ვის ლამაზ მეუღლეებსაც აკუწავდნენ მყვირალა მეომრები მის მიერ გაკეთებული შუბებითა და ხმლებით. მარტო მე რატომ უნდა ვიყო უბედური, დაე, ქვეყნად სხვებმაც იგემონ, რა არის უბედურებაო, და მთელ დღეს თავაუღებლივ, გაცხარებით მუშაობდა: დილით უთენია მიდიოდა სახელოსნოში და საღამოს ხშირბინდისას ბრუნდებოდა შინ.
მისი პატარა გოგონა კი იზრდებოდა. შეუმჩნევლად იზრდებოდა, მაგრამ მაინც ჩქარა იზრდებოდა, როგორც ყველა გოგონა ამ ქვეყანაზე.
და აი, ერთ დღეს, როდესაც უბედურმა მეიარაღემ დილაადრიან გაიღვიძა, რომ მაშინვე თავის სახელოსნოში წასულიყო და იქ ბასრი ხმლები და შუბები ეკეთებინა, განთიადის მქრქალ ცისფერ შუქზე ასეთი სურათი დაინახა: ოთახის შუაგულში მისი გოგონა იდგა და ის უკვე დიდი იყო. ის თავის ლამაზ დედას ჰგავდა. დედასავით გრძელი თეთრი მკლავები და გრძელი თეთრი თითები ჰქონდა; იმ თეთრი მკლავებით და თეთრი თითებით კი ულამაზესი ყვავილები ეკავა და იმ ლარნაკში აწყობდა, რომლითაც უბედური მეიარაღე წყალს სვამდა ხოლმე.
მორჩა, უკანასკნელი ყვავილიც მოხდენილად ჩაუშვა ლარნაკში, უკან დაიწია, თავი ოდნავ გვერდზე გადახარა, გაეღიმა და მერე ტრიალ-ტრიალით გავიდა გარეთ, ისეთი ტრიალ-ტრიალით, როგორიც ეხლაც იციან გოგონებმა, თუმცა ეხლანდელ გოგონებს თვით ოქროსფერი თმაც მოკლედ აქვთ შეკრეჭილი; იმ გოგონას კი ოქროსფერი თმაც ჰქონდა, თანაც გრძელი, გრძელი; და წარმოიდგინეთ, როგორ სასიამოვნოდ გაიშლებოდა ის ოქროსფერი თმა, როცა გოგონა ხელებს გაშლიდა და დატრიალდებოდა!
უბედური მეიარაღე გაშტერებული იყო. მას უკვირდა. ჯერ ერთი ის უკვირდა, რომ მისი გოგონა ასე უეცრად გაზრდილიყო, მეორე კიდევ ის, რომ ყვავილები ასეთი ლამაზები იყვნენ. თითოეული მათგანი თითქოს მისი საყვარელი მეუღლის თვალებით იყურებოდა ლარნაკიდან. ისინი, ის ყვავილები, სხვა დროსაც ენახა იმ ველებში, სადაც მყვირალა მეომრები დააგელვებდნენ ფაფარაშლილ ჭიხვინა ცხენებს და ერთმანეთის ფარებზე ხმლების ხათქახუთქით სინჯავდნენ თავიანთი მარჯვენის ძალას. მაგრამ არც მას, უბედურ მეიარაღეს, და არც იმ მეომრებს ფიქრად არასოდეს არ მოსვლიათ, თუ შეიძლებოდა, რომ ყვავილები ასეთი ლამაზები ყოფილიყვნენ. მით უმეტეს მეომრებს არ მოუვიდოდათ ასეთი ფიქრი, რადგან ისინი სულ ყვიროდნენ, ყვირილითა და ხმლების ქნევით დააგელვებდნენ ფაფარაშლილ ჭიხვინა ცხენებს. ყვირილისა და ხმლების ქნევის დროს კი, ყველასთვის ცნობილია, დაკვირვების უნარი ერთმევა ადამიანს. შეიძლება უბედური მეიარაღის პატარა გოგონას თითების შეხება იყო საჭირო, რომ ყვავილები ასეთი ლამაზები გამხდარიყვნენ?!.
დიდხანს, დიდხანს იყო გაშტერებული უბედური მეიარაღე და მერე ნელ-ნელა, დაფიქრებული წავიდა სახელოსნოსაკენ...
სახელოსნოში იმ დღესაც ხმლებსა და შუბებს აკეთებდა, მაგრამ ისეთი სიჯიუტით ვეღარ აკეთებდა, როგორც სხვა დროს. თვალწინ სულ თავისი გოგონა და ლარნაკში ჩარგული ყვავილები ედგა, რომლებიც საყვარელი მეუღლის გაბრწყინებული თვალებით იყურებოდნენ იქიდან; გული სულ მათკენ მიუწევდა, და საღამოს, მზეს არც კი აცალა ჩასვლა, სახელოსნო დაკეტა, ჩქარი ნაბიჯით გასწია შინისაკენ და თავისი სახლის კარი სწორედ მაშინ შეაღო, როცა მისი გოგონა ლარნაკში ჩადგმულ ყვავილებს წყალს უცვლიდა.
უბედურმა მეიარაღემ აქ კი ზღურბლზე გადაბიჯებაც ვეღარ შესძლო – ასევე, კარზეხელმოკიდებული გააშტერა ფიქრმა. მან რაღაც უცნაური რამ იგრძნო. ეს
ჩუქება
