წინასიტყვაობა
მახსოვს, ბავშვობისას მე და ჩემი მეგობრები კლასელის ბაბუას დავუმეგობრდით, ვისთან ურთიერთობაც თან გვსიამოვნებდა და თანაც ბევრს გვასწავლიდა – მარტივად, გასაგებად და რაც მთავარია, იმგვარად, რომ „თინეიჯერებს“ მასში არანაირი სიყალბე და თავსმოხვეული „ზრუნვა“ არ გვიგრძნია.
ახლა ვხვდები, რომ ეს რჩეულ ადამიანებს თუ გამოსდით. ამ კაცმა, რომელსაც როგორც ქართული ჩოხა-ახალუხი, ისე ბრიტანული სმოკინგი, ან ამერიკული სტეტსონი ერთნაირად მოუხდებოდა, ბევრ სხვა რამესთან ერთად ასეთი რჩევაც მოგვცა:
„გახსოვდეთ, ბიჭებო – აიღეთ ერთი სქელი რვეული, რომელშიც ყველაფერ იმას ჩაწერთ, რაც მოგეწონათ, რაზეც იფიქრეთ და გარკვეულ დასკვნამდე მიხვედით, რასაც გაიგებთ საინტერესოს, და ა. შ. და ეს რვეული რაღაც დროის გასვლის მერე თქვენს ხელში ნამდვილ საგანძურად იქცევა, რაც, რომ არ ჩაგეწერათ – არ იარსებებდა, იმიტომ რომ ეს ყველაფერი აუცილებლად დაგავიწყდებოდათ; მაშინ კი, როცა ეს მოხდება, მე გაგახსენდებით და მადლობას მეტყვით, თუმცა თქვენთან მაგ დროს აღარ ვიქნები“.
მე მას უსიტყვოდ დავუჯერე და დღემდე ვაკეთებ ამგვარ ჩანაწერებს. ბევრი მათგანი პირადად ჩემთვისაა ძვირფასი, რადგან გავლილი ცხოვრების ეპიზოდებს ინახავს ცოცხლად; ნაწილი კი უბრალოდ ისტორიული ფაქტების მატიანეა, რაც ადრე თუ გვიან, აუცილებლად გამომადგება წიგნის, ფილმის თუ სხვა რამ ნაშრომის შესაქმნელად.
თქვენ წინაშე წარმოდგენილი აზრებიც ამ ტრადიციის ერთი მცირე ნაწილია. მათი ავტორი მარტო მე არ ვარ – მისი ავტორი ჩვენ გარშემო არსებული რეალობაა, რაზეც ჩვენ, ადამიანები ჩვენებურად ვრეაგირებთ.
იმედს ვიტოვებ, რომ განხილული საკითხები, მოსაზრებები და შეხედულებები მკითხველს კიდევ უფრო მეტი ფიქრისა და მსჯელობისკენ მიმართავს, რადგანაც აქ გამოთქმული ყველა პოზიცია, ცხადია, ოპონირებას საჭიროებს. და თუ ეს მარტო ამისთვის მაინც გამოდგება, მოხარული ვიქნები. ბოლოს კი, ყველას გირჩევთ იმავეს, რაც ჩემმა უფროსმა მეგობარმა მირჩია – ჩაიწერეთ თქვენი თუ სხვისი აზრები, დაკვირვებები, ეპიზოდები ცხოვრებიდან და რაც გნებავთ, დანარჩენიც. რაღაც დროის შემდეგ, ისინი თქვენთვისაც განძად იქცევა.
თქვენს მადლობას კი იმ ღვთისნიერ ადამიანს როდესმე მე გადავცემ.
ჩუქება
