„ორი ბილეთი ნიცაში“
იმ დილითაც დამაგვიანდა.
მაღვიძარამ რომ დარეკა, ზუსტად 10 წუთი აკლდა 9საათს.
კივილით წამოვხტი ლოგინიდან.
“დამაგვიანდა!” – ვთქვი მე და აბაზანაში ისეთი სისწრაფით შევქანდი, მე თვითონ თავბრუ დამეხვა. თმა რა თქმა უნდა, არც კი გამიშრია, ისე შევიკარი, უცბად ჩავიცვი, ერთი-ორი და გამოვვარდი.
ქუჩაში ჩემი მეეზოვე სარე შემხვდა.
გამარჯობის მერე, წამიკითხა 10 წუთიანი ლექცია, რომ აუცილებლად მენინგიტი დამემართება თუ არ გადავეჩვიე სველი თმით სიარულს. მე გავუღიმე და დავემშვიდობე, სანამ მენინგიტი დამემართება, სამსახურიდან გამაგდებენ თუ დროზე არ მივედი, ახლა არ მცალია და ეგ თემა რომ დავბრუნდები, მერე განვავრცოთ-თქო ვუთხარი.
ტაქსი გაწყდა, გადავირიე!
როგორც იქნა გავაჩერე და ჩავჯექი. სამსახურამდე ვისმენდი მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ სიმღერას – “მოკლე კაბას”. ეს “ღვთის რისხვა” მელოდია 28-ე ჯერ რომ დაიწყო, ძალიან ვთხოვე მძღოლს: თუ შეიძლება, მაგნიტოფონი გამორთეთ-თქო.
საგიჟეთში ვარ დილიდან.
სამსახურში 5 საათი ვიმუშავე, 3 საათი ტელეფონზე ვიჭორავე და ერთი საათი ვსვი ჩემი უსაყვარლესი რძიანი ყავა.
6 საათზე ანკამ დამირეკა
– ახლა არ თქვა, რომ არ იცი! – ჩამკივლა ყურში
– რა? – გავიკვირვე მე
– მართლა არ იცი?!
– რა არ ვიცი?
– აუუუ, პროსტა, როგორ არ იცი! – გიჟივით გაიცინა ანკამ
– ანკააა, რა იყო, მთვრალი ხარ?
– მთვრალი შენ ხარ. ის ბიჭი ჩამოვიდა, შარშან ლადუკას და ნინის ქორწილი
რომ გადაუხადა, ლადუკას მეგობარი, ვიღაც, მილიონერი.
– მერე? – ვუპასუხე მშვიდად
– რა მერე, ფეხებზე მკიდია, უნდა გაგაცნო!
– ანკა, კაი რააა, არ შემიძლია უკვე შენი ატანა! –ვუთხარი სიცილით
– პროსტა, რა! უმადური ხარ, აბა რა ხარ! – სერიოზულად ეწყინა მას
– რატომ ვარ უმადური, რა გინდა?
– სად ხარ ახლა?
– გამოვდივარ
– ძალიან კარგი, პირდაპირ ჩემთან ამოდი!
– აუ, ბასეინზე მივდივარ – არ დავფიქრდი, ისე ვიცრუე
– ბასეინზე ხვალ წადი, სულ მარტო ვართ მე და ნუცა. დათო 3 დღით ბათუმში
წავიდა სამსახურიდან, მიდი, რა!
ისეთი ხმით მთხოვა, უარი ვეღარ ვუთხარი, უფრო ნუცას ხათრით, თორემ, თავად მას 23 წელია ვუყურებ და უკვე ვეღარ ვიტან :) თან ზუსტად ვიცი, რა დღეშიც უნდა ჩამაგდოს. ასე იცის ყველაფერზე, საკმარისია, რამე აიჩემოს.
კარი ისეთ ფორმაში გამიღო, რომ გამეცინა. ნუცას ფაფა ესვა სახეზე, ფეხებზე, თმაზე.
– რას ვგავარ, ხო? – მკითხა და გაეცინა.
– ძალიან მომწონხარ, ფაფა განსაკუთრებულ ხაზს უსვამს შენს გარეგნობას.
– ეკაიფე, იცი ვის?
ორივეს გაგვეცინა
ნუცას ისე გაუხარდა ჩემი დანახვა, სიხარულით კინაღამ ფაფა თეფშიანად გადასანსლა.
– ადრე ვერ მოხვედი? – მკითხა გადაღლილმა ანკამ – 2 საათია ყირაზე ვდგავარ
ორი ლუკმა რომ შეჭამოს.
– ბავშვთან ურთიერთობა უნდა იცოდე! – ვთქვი ამაყად
– შენ ხომ ძიძად ხარ დაბადებული, რა! – გამეხუმრა ის
ნუცა ლოგინში ჩავსვით, სათამაშოები ჩავუყარეთ და მაგიდას მივუჯექით..
– მომისმინე – დაიწყო მან – მართლა ძალიან კარგი ბიჭია. ლადუკასთან
მეგობრობს დიდი ხანია, ქორწილიც თვითონ გადაუხადა და პარიზშიც მან გაუშვა,
მოკლედ რა, როგორ არ გახსოვს? სიმპათიურია, შავგვრემანი, კარგადჩაცმული,
ქორწილში გვიან რომ მოვიდა.. მუქი ლურჟი პიჯაკი ეცვა, “დაზაგრული”..
– არ მახსოვს! – ვერ გავიხსენე მე
– იმას ახსოვხარ და ძალიან უნდა შენი გაცნობა
– ვიღაც იდიოტი იქნება, ხომ ვიცი! – ვუთხარი სიცილით – ქორწილის დისკი ნახა და მოვეწონე, უეჭველი
– ქორწილიდან ახსოვხარ, დეგენერატო, რა დისკი, რის დისკი? ძალიან მაგარი
ბიჭია, საზღვარგარეთ ცხოვრებს დიდი ხანია, არ დაგღალა ამ ქართულმა გოიმობამ და მარიაჟობამ?
– რა ჰქვია? – ვკითხე გულგრილად
– ძიმკა!
– “ძიმკა” რა სახელია?! – ცხვირი ავიბზუე მე -– ანუ დიმიტრი?
– რა გინდაააა? – აღშფოთდა ანკა
– კაი, ხო.. რა გვარია?
– ძიმკა “გრუზინსკის” ეძახიან, გვარი არ ვიცი
– ხო გითხარი, ვიღაც სირი იქნება-თქო – ისევ გამეცინა მე – მე იქ სიმპატიური
არავინ მახსოვს.
– რა გემახსოვრება, გენაცვალე, გუგა ვერ მოიშორე მთელი საღამო! – დამცინა
ანკამ.
მთვრალი გუგას გახსენებაზე, გამაჟრიალა…
– აბა, რა დღე იყო – გამეღიმა მეც – მაგიდის ქვეშ ვემალებოდი ბოლოს
გადამრია! წელში გადამამტვრია, იმდენი მაცეკვა.
ისეთი ისტერიული სიცილი აგვიტყდა ორივეს, ნუცას შეეშინდა და ტირილი დაიწყო..
– მოკლედ, არ წამოხვალ, ხომ?
– სად? – ვიკითხე გაკვირვებულმა და ყავის ჭიქა დავაყირავე.
– ნინისთან
– არა! – ვთქვი ამაყად – ძალიან მეზარება, ამ გაცნობებს ვერ ვიტან, ცოტა
მეგოიმება. ეგრე, შენ ზუკას მეგობარსაც ასე აქებდი და მერე აღმოჩნდა, რომ ისე აპათოლოგებდა, საკუთარ დედას ესროდა იარაღს.
– კაი რა, დაუჯერე ყველაფერი ნინის – ეწყინა მას
– ეგრეა, ხო – არ ვწყნარდებოდი მე – ესეც ვიღაც მანიაკი აღმოჩნდება და მერე
ყელგამოჭრილს მიპოვნით სადმე, კანაოში.
ანკას სახე მოეღრიცა ამ სურათის წარმოდგენით.
– არ გგონია, რომ ფანტასტიკის ყურებას თავი უნდა
