ფორმულა შერყეული ფსიქიკა
წვიმდა მახსოვს.
ის შენობაც მახსოვს,
დეტალურად, თან.
რა მეცვა ისიც მახსოვს.
ის ტანსაცმელი რითიც მივედი,
მეორე დღესვე გადავყარე იმდენად ცუდი ასოციაცია მქონდა
მაგ დაწესებულებისა და თვითონ პროცედურის.
მახსოვს, ღამე არ მეძინა, მერე გათენდა.
მშიერი მივედი.
მთელი გზა თავბრუ მეხვეოდა, მისვლამდე და წამოსვლის დროსაც.
ცოტახანი რეგისტრატურაში მალოდინეს, დამატებითი ექოსკოპია გამიკეთეს და საპროცედუროში შემიყვანეს. გამიკეთეს რაღაც წამლები მარცხენა ვენაში.
ხელსაწყოებიც მახსოვს.
როგორ მინდა, მაუსით მოვნიშნო და სრულებით წავშალო ეგ დღე ჩემი ცხოვრებიდან,
მაგრამ აგერ უკვე 2 წელია, ვერ ვშლი...
მერე ჩამაცვეს რაღაც წყლისფერი მანტია...
მანტიის ტარება მგონი, იმ დღიდან დამებედა - თეთრ მანტიას გადაავლო მარჯვენა ხელის გული და ყელთან გააჩერა ქეთომ - მერე დავწექი საოპერაციო მაგიდაზე და დღემდე ძალიან ვნანობ, რომ არ დავიძინე.
ნორმალურმა ფსიქიკამ როგორ უნდა გაუძლოს მსგავს რამეს, არ ვიცი...
კიდევ ხმა მახსოვს.
სპირტისა და ქაფურის არომატები...
იოდის...
მერე მთელი სხეული მეტკინა,
ერთი, ორი, სამი, მერე კიდევ უფრო მეტკინა.
დავითვალე 20-მდე და ღრმად ჩავისუნთქე.
არაფერი გამომივიდა ცრემლები ღაპა-ღუპით ჩამდიოდა ყელში და ყელიდან საოპერაციო მაგიდისკენ იღვრებოდა.
სიმწრის ტირილი უფრო იყო, ვიდრე ტკივილის,
ალბათ ცოტა ტკივილისაც იყოს,
მაგრამ იმ სიმწარეს, არაფერი შეედრება...
არც ერთი ტკივილი და არც ერთი განცდა...
ის სხვა დონის ტკივილია,
გულიდან წამოსული და ყელში გაჩერებული...
გაგუდული!
ფსიქიკის ტკივილი, ტვინის, გაცნობიერებული რეალობისა და უიმედობის...
არ ვიცი,
ვერ ვხსნი.
მერე მუხლებთან სითბო ვიგრძენი და მივხვდი, ეს სისხლდენა იყო,
ბორდოსფერი,
თბილი სითხე.
მერე ისიც შეწყდა და შემცივდა.
დამაფარეს სქელი პლედები, მაგრამ მაინც გავიყინე.
ტერფებს საერთოდ ვერ ვგრძნობდი.
ვერც მაჯებს.
რამდენი ხანი ვიწექი არ მახსოვს.
რამდენიმე საათის მერე, ამაყენეს.
ცოტა გამიჭირდა, მაგრამ მაინც ავდექი.
წელს ქვემოთ ვგრძნობდი სხეულის თითოეულ უჯრედს.
ყველაფერი მტკიოდა.
მერე გიგი მოვიდა და წამომიყვანა.
სახლში ვიწექი 2 კვირა.
მერე ისევ დამიბარეს და ... დიაგნოზი დამისვეს...
2 კვირის მანძილზე არც ერთხელ, გესმის?!
არც ერთხელ არ გამიხედავს ფანჯრიდან, გარეთ გასვლაზე აღარაფერს ვამბობ.
არ ვჭამდი.
საერთოდ არაფერი მინდოდა.
მესიზმრებოდა მარტო ერთი კადრი, ყოველ ღამე.
ეს კადრი, შენობის კორიდორი იყო.
ლამაზი და თეთრი, ფართო,
ყველა კუთხეში საკაცითა და ამავდროულად ექიმების უმეტყველო სახეებით გაყინული.
ყველაფერი თეთრი და ცარიელი, ცივი...
არ დაგიმალავ და, ძალიან ცუდი გრძნობაა,
საშინელი გრძნობაა...
ეგ რომ ბოლომდე შეიგრძნო, ქალი უნდა იყო,
მაგრამ, შენ გაგიმართლა და არ ხარ გოგო,
ეგ ერთი პლიუსი ნამდვილად აქვს კაცად დაბადებას.
მერე? მერე, რა მოხდა?!
- მერე გავიღვიძე და ფერების აღქმა დავკარგე...
- ეგ როგორ?
- აი, ასე - ყველაფერი ცარცისფერი გახდა.
- როგორც შავ-თეთრ ფილმებში?
- დაახლოებით... და მივხვდი, რომ მე ვერ ვხატავ...
- ვერც ფერებს აღვიქვამ და ვერც სილუეტებს,
- საერთოდ არ მაინტერესებს ხატვა და ინტერესი აღარ მაქვს ამ საქმის კეთების...
- მერე შემეშინდა...
- არ მსიამოვნებდა არანაირი ხმა...
- არც კარზე ზარი, არც სატელეფონო...
- ყველაფერი დავადუმე ირგვლივ.
- ტელევიზორიც?
- ტელევიზორი თვე ნახევარის მანძილზე, საერთოდ არ ჩამირთავს.
- საერთოდ?
- საერთოდ! რად მინდოდა?! არაფერში მჭირდებოდა...
- ხმის მოსმენა არ შემეძლო
- ეგ საწყისი ეტაპია...
- ალბათ, ამას სინათლისგან იზოლაცია მოყვა...
- ხო, მხედველობა არის შემდეგი - დავეთანხმე მას
- არაფერი მინდოდა, რაც ანათებდა, რასაც კაშკაშა სინათლე ჰქონდა... დავაბნელე სახლი...
- შენი ქმარი?
- ჩემი ქმარი დეიდამისთან გადავიდა...
- როგორ დაგტოვა?!
- მე თვითონ ვთხოვე!
- კი, მაგრამ... როგორ დაგტოვა?! - არ დავიჯერე მე
- მარტივად - გაეღიმა მას
- რომ დარჩენილიყო, იქნებ, ასე აღარ ჩაკეტილიყავი?
- შეეშინდა! - მითხრა ქეთომ და წყალი ჩამოასხა. მერე აიღო წყლით სავსე ჭიქა და ხელის გულები მოუჭირა, თითქოს მისი გათბობა უნდოდა.
- რისი? - გამეღიმა მე
- ჩემი! - იყო მშვიდი პასუხი
- უნდა დაგხმარებოდა, ძალიან კარგად გახდებოდი, რომ დაგხმარებოდა
- ვერ დამეხმარებოდა, საბა, იმდენად შეეშინდა, წასვლა მოძებნა გამოსავალი.
- რომ წავიდა, მერე? ვინ გივლიდა?
- ვის უნდა მოეარა, ლიას? რომელიც ბათუმში ცხოვრობდა და წარმოდგენაც კი არ ჰქონდა, მე როგორ ვიყავი, თუ მამაჩემს,
- რომელიც რაც