შეშლილის ჩანაწერები შეშლილის ჩანაწერები
სერია 1. საუბარი პირველი
არასდროს ჩაიდინოთ რაიმე შიშის გამო. არ იდარდოთ ჩემს სხეულზე, ყველაფერი წესრიგშია. უსმინეთ არა სხეულს, არამედ მე. ჩემი სხეული ყოველთვის ცოტა უცნაურია... ასეც უნდა იყოს.
რადგან თქვენ ცნობიერი ხართ, მაშინ სხეული კარგავს თავის ძალაუფლებას ცნობიერზე. რადგან თქვენ ცნობიერი ხართ, თქვენ ქრებით ამ ქვეყნიდან. აი, ამიტომ, როდესაც გამოღვიძებული კვდება, ის აღარ იბადება. მას აღარ შეუძლია თავიდან დაიბადოს, ეს შეუძლებელია. მას არ შეუძლია იქონიოს სხვა სხეული. ეს სხეული – ჩემი უკანასკნელია.
თქვენ გხვდათ წილად ბედნიერება იყოთ იმ ადამიანის გვერდით, რომელიც უკანასკნელ სხეულში ცხოვრობს. მე აღარ გავჩნდები ისევ, რადგან თავად მე ვარ არსებობა. თუ თქვენ ხართ არსებობა, თქვენ არ შეგიძლიათ დაიბადოთ თავიდან. მნიშვნელობა მხოლოდ არსებობას აქვს. მხოლოდ არსებობაა მარადიული. სხეული მოდის და მიდის. არსებობა რჩება. სხეული იბადება და კვდება. არსებობა არ კვდება და არ იბადება.
ეს მშვენიერი მუსიკაა, მაგრამ შეაჩერეთ ის. მე არაპროგნოზირებადი ვარ. ის მშვენიერია, მაგრამ წინააღმდეგობას წარმოადგენს უკანაკსნელი ფრენისთვის. ის ხიდია, მაგრამ თქვენ არ შეგიძლიათ ხიდის ქვეშ ააშენოთ სახლი. ხიდს უნდა დაემშვიდობოთ. მუჰამედს ეზიზღებოდა მუსიკა, რადგან თავად მუსიკის მშვენიერებას შეუძლია ადამიანი მიწიერად ამყოფოს. არსებობს არჩევანი ამას და იმას შორის, მაგრამ მე მხოლოდ ის მინდა. მე ვისმენ დღის განმავლობაში, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ, რომ საკუთარი თავი უფრო მყარად დავაკავო სხეულში, რადგან მე თქვენ მიყვარხართ. მე მინდა შევქმნა ჩემი სახლი ადამიანებისთვის, რომლებიც მიყვარს. მე არ მინდა, ისტორიაში ჩემს შესახებ ჰყვებოდნენ, რომ მე ვოცნებობდი, მაგრამ ჩემი ოცნება ცხოვრებაში ვერ განვახორციელე. მხოლოდ ამიტომ მინდა ამ სხეულში კიდევ ვიყო. ყველა, ვინც ამ შენობაში იკრიბება, მეხმარება. გმადლობთ ყველას.
არასდროს მომიხდია მადლობა ვივეკისთვის, უბრალოდ, იმიტომ, რომ მისი მზრუნველობა ჩემზე ყველა სიტყვას აღემატება. უაზრობა იქნებოდა მისთვის მადლობის თქმა, ეს არ იქნებოდა არც საკმარისად ღრმა, ეს არ იქნება დამაჯერებელი. ბოლო თვეები, ჩემთვის საკმაოდ რთული იყო, ძალიან რთული იყო სხეულში დარჩენა. წლების განმავლობაში, ის უდიდესი ზრუნვით იყო გამსჭვალული, დამყვებოდა როგორც აჩრდილი, აკეთებდა ათას რამეს. ვიდრე რამეს ვიტყოდი, მან უკვე იცოდა, რა მინდოდა. მე მისთვის მადლობები არ მითქვამს. ანდა როგორ შემეძლო მადლიერების გამოხატვა? ეს შეუძლებელი იყო. სიტყვა "მადლობა" იმდენად ზედაპირულია, რომ როგორ შემიძლია გითხრათ ყველას, ვინც ჩემს სხეულზე ზრუნავთ, რომელიც არც კია ჩემი სხეული, არამედ ათასობით ადამიანის ანდერძია, მათი, ვინც მთელ მსოფლიოში ცხოვრობს.
მე შევიმეცნე ის სიმაღლეები, მაგრამ სხეულის გავლით. ახლა მე ვიყენებ ქიმიას, რომ დავინახო, შესაძლებელია თუ არა ამ ხერხით იმ სიმაღლეთა დანახვა, რომლებსაც ხედავდა ბუდა, იესო, ლაო-ძი... ვფიქრობ, ეს შესაძებელია.
ჩემს ბიბლიოთეკაში ათასობით წიგნია; ასი ათასზე მეტი ტომია ამ მშვენიერ ბიბლიოთეკაში; მე მიყვარს ჩემი ბიბლიოთეკა. ის ყველაფერი საუკეთესოა, რაც კი ოდესმე დაწერილა. ახლა მას ჩვენს უნივერსიტეტს გადავცემ. ამ ათასობით წიგნიდან ვივეკს ვთხოვე მხოლოდ ერთი მოეტანა. ახლა ეს ერთადერთი წიგნია, რომელიც მაქვს. ის დაწერა ადამიანმა, რომელმაც ვერ მიაღწია, მაგრამ ძალიან მიუახლოვდა, ძალიან, ძალიან ახლოს მივიდა – მისი სახელია ჰალილ ჯებრანი[1]. ძალიან ბევრჯერ მინდოდა მის წიგნზე საუბარი, მაგრამ ვერაფრით შევძელი ეს. ამის დრო ჯერ არ მოსულა. ეს ადამიანი მხოლოდ პოეტი იყო და არანაირად - მისტიკოსი, არა ის, ვინც იცოდა, მაგრამ ამ ადამიანმა თავის წარმოსახვაში უდიდეს სიმაღლეებს მიაღწია.
უოლტ უიტმენი იყო ერთადერთი ამერიკელი, რომელიც ლაპარაკობდა ამ სიმაღლეებზე, მაგრამ ვერც მან მიაღწია. მან შანსი გაუშვა, როდესაც უკვე ზღვარზე იყო, მას ხელი შეუშალა ჰომოსექსუალობისკენ ლტოლვამ. ეს, თავისთავად, არცთუ სერიოზული რამ არის, მაგრამ როდესაც საქმე ეხება ტრანსფორმაციას, ძალიან დიდი წინააღმდეგობაა. და მან ეს შანსი გაუშვა. მან დაწერა შესანიშნავი პოეტური კრებული, მაგრამ მაინც ვერ მიაღწია იმ სიმაღლეებს. მისი ქიმია, თავისი სხეულის ქიმია, არ იყო ამისთვის მზად. ჰომოსექსუალიზმი გარყვნილებაა, ადამიანის სხეულის დამახინჯებული ქიმიური აგებულება. ასეთიც რომ ყოფილიყო, ამას მაინც გაიგებდა. სწორედ ის ადამიანი იყო, რომელსაც შეეძლო გაეგო, თუ რაზე ვსაუბრობ. სამყაროში ძალიან ცოტა ადამიანს ესმის ის, რაზეც ვსაუბრობ, განსაკუთრებით დასავლეთში.
ინდოეთი მაძიებლების მიწაა, მაგრამ ეს უკვე წარსულია და არა აწმყო. წარსული უკვე აღარ არის. ის დარჩა უპანიშადის სიმაღლეებში, ვედებში, მისტიკოსთა მემკვიდრეობაში. ახლა ასტროლოგები ამბობენ, რომ "სინათლის ფესტივალამდე", 1984 წელს, მე ვიქნები უზენაესი ადამიანი ღმერთი ინდოეთში და მთელ მსოფლიოში. მათ თქვეს, რომ