ოთხშაბათი დედამ თქვა: რძე აღარ მაქვს, იმიტომ ტირის.
რძე აღარ აქვს, იმიტომ ტირის, ვუთხარი ნინცოს. რა უნდა ქნა? ნინცომ თქვა. გველესიანები ისევ, სხვა გამოსავალი არაა. ჭიშკრის სახელურს აწვალებდა. გუშინ კრუნჩხვებში ჩავარდა, მე ვთქვი, ტირილისაგან, მერე ისევ ღვინიან თითებს ვუდებდი პირში. მერე ისევ დაიძინა. გეუბნები. გველესიანების აფთიაქია გამოსავალი. ეგ უნდა ვქნათ. მომკლავს, მე ვთქვი. გული მერეოდა. მოგიკვდებათ ის ბავშვი და მერე იძახოს დედაშენმა, ღმერთს რომ ანგელოზები მიჰყავს თავისთან, ნინცომ თქვა, ხმა გაუწვრილდა. ნუ მკრეხელობ, მე ვთქვი. რატომ ხართ ორივე დედა-შვილი ასეთი დებილი? ნინცოს ხელს ჭიშკრის სახელურზე ხელი მოვუჭირე. გააჩერე, ნერვებს მიშლის ამის ხმა. აჰა. ნინცომ ხელი გაუშვა. არ იცი, როგორია? მე ვთქვი. ერთი საათი მწყევლა მანანას მაღაზიიდან მოპარულ ჩაიზე და მაკარონზე. ე, ნინცომ თქვა, ისევ სახელურს მოკიდა ხელი, საიდან მიხვდა? ჰუმანიტარულის ქალებმა მომცესო, არ უთხარი? კი ვუთხარი, ოღონდ ფასების აძრობა დამავიწყდა. რატომ ხარ ასეთი დებილი? რატომ? ჰა, გაუშვი სახელურს ხელი. შენც გაუშვი. ჯერ შენ გაუშვი. აჰა! ერთხანს ჩუმად ვიყავით, ერთმანეთს ვუყურებდით. შემო და ერთად გავიდეთ, ნინცომ თქვა, თვალი ამარიდა. ეზოში ზაურა იჯდა. ერთ მხარეს იყურებოდა. ძველი კოსტიუმი ეცვა, მთელი ნაგავი ზედ მოეკრიფა, მკერდზე ჰქონდა დაკიდებული. შეხედე, შიგ არა აქვს? ნინცომ თქვა, ასე, ამ მედლებში ზის მთელი დღე. შეხედე, როგორ დადის, ზაურამ თქვა. ჩათლახი იზდება ესა. შენც ჩათლახად იზდები. ბებიამისი კიდე. ეგე, ოთახში კვდება. ბაბუა, ნინცომ უთხრა, შედი სახლში, ხომ ხედავ, დაფრინავენ. რამე არ იყოს. იჰ, ზაურამ თქვა, მეორე მხარეს გაიხედა. ნინცოს ყვავილებისთვის მიწა ჰქონდა ამოთხრილი, იმის ტკეპნა დავიწყე. გამოვიცვლი და გამოვალ, ნინცომ თქვა. ბებიამისი კვდება, ზაურამ გაიმეორა. არ ვუპასუხე. ეს რა ომია, ზაურამ თქვა, ეს ომი არ არის. ესენი აქეთ, ისინი იქით, შუაში კიდე არაფერი. კორიდორს გახსნიან, მე ვუთხარი. რას? ვინ თქვა? კორიდორს კი არა. ასე თქვეს, მე ვუთხარი, ჩემი კლასელის მამამ თქვა. იჰ, ზაურამ თქვა, არ გახსნიან. აგერ ნახე. ამოგვჟუჟავენ. გახსნიან, მე ვთქვი, ჩემი კლასელის მამამ თქვა. ამ დღეებში გახსნიან. ჩემი კლასელის მამამ, ჩემი კლასელის მამამ, ზაურამ თქვა, სახე დაემანჭა. დაანებე მაგ მიწას თავი. ესენი ისე ფრენენ, მაღლა აიხედა. ისე როგორ, მე ვთქვი. ისე. ამოგვჟუჟავენ. აბა კი, მე ვუთხარი, აქამდე ამოგვჟუჟავდნენ. ერთი მითხარი, გოგო, ზაურამ თქვა, მე უფრო დამეჯერება, თუ შენი კლასელის ხეიბარ მამას? ჩემი კლასელის მამას, მე ვუთხარი. იჰ, ზაურამ თქვა, გაჩუმდა. ჰე, გავედით, ნინცომ თქვა, კარი ზურგს უკან მიიხურა. რაღაცა ლურჯი კაბა ეცვა. თუთუნს მპარავს, ჩათლახია ესა, ზაურამ თქვა, მოგვაძახა. ნინცოს ვითომ არ გაუგია, წაუყრუა, კაბაზე იყურებოდა. ნახე, რა მაგარია, ცქნაფ, ოღონდ ის ჯიბეები ავარღვიე, ბოლოში ხელი მოჰკიდა, ააფრიალა. მერე ვიცანი. ქურდო, მე ვუთხარი, ქურდო! მოიცა რა, ნინცომ თქვა, ხელი აიქნია. ხომ გთხოვე, არ აიღო-მეთქი. ქურდო, რამდენჯერ გითხარი, არ აიღო-მეთქი. ნუ დაიწყებ რა, ნინცომ თქვა, მკვდარზე ქურდობა ქურდობა არ არი, გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ. რა იცი, რომ მკვდარია? რა იცი? არ ვიცი, ნინცომ თქვა, მე ერთი მაგის მიტოვებული სახლი ვიცი, თვალახვეული რომ შემიყვანო, უკვე ეგრე ვიცი. და მორჩი რა, ყელში ამომივიდა. კარგი, მე ვთქვი, კარგი. ხო კარგი, ნინცომ თქვა, ცოტა ხნის მერე, მეტს მართლა აღარაფერს წამოვიღებ. ეს ძალიან მომეწონა, ლურჯია, დედაჩემზე მახსოვს ასეთი. კარგი, მე ვუთხარი, კარგი. თან შენთვის სიურპრიზი მაქვს. ცენტრალურ ქუჩაზე გამოვედით, ცარიელ ქუჩაზე. სიურპრიზი? უაზროდ გავიმეორე. სწრაფად იარე, ნინცომ ვეღარ მოითმინა, თან საქმე, თან სიურპრიზსაც გაჩვენებ. კარგი. ერთი პირობით, მე ვთქვი. ხო, კარგი, ეგ პირობა მერე მითხარი. ასე რატომ მიდიხარ? ვკითხე. დაგვინახავენ. ისე შორია. ნინცო, დაგვინახავენ, მე ვუთხარი. ხო კარგი, ნინცომ გადიდებული თვალებით შემომხედა, კარგი. მეორე მხრიდან მოვუარეთ. გაიხედ-გამოიხედე, მე ვუთხარი. არავინაა, ნინცომ თქვა. ჯერ მე გადავძვერი, მერე ნინცო. მე სწრაფად, იმას ცოტა გაუჭირდა. გატეხილი საკეტი ფრთხილად გავაღეთ და შევძვერით. ცოტა ხანი დაგვჭირდა, სანამ სიბნელეს თვალს შევაჩვევდით. ბნელი სახლი იყო. ფარდების გადაწევა არც გვიფიქრია. აქეთ წამო, ნინცომ თქვა, მაგარი რამე გაჩვენო! შენ აქ როდის იყავი? მე ვკითხე. რავი, ორი დღის წინ, ნინცომ თქვა, კვერნაძემ გატეხა საკეტი. რა ახვარი ბიჭია, მე ვთქვი. ვაა, ცქნაფუშ, ნინცოს გაეცინა, ცუდ სიტყვებს ნუ იძახი. ღმერთი დაგსჯის. მიდი, მე ვუთხარი, მხარი