ერთი და ორი
ქუდი გვერდზე დაგიხურავს
მახსოვს ბოგდასაროვმა დამირეკა, ვიცი შენი მდგომარეობა, მაგრამ ჩვენი სიტუაციაც ხო იცი, მე და ილარიონის ურთიერთობაც ხო იცი, ჩვენი ძმობის ამბავი, და ძაან გაჭედილები ვართ, და ბოდიშს გიხდი, სხვა გზა რო არაა, ჩვენი კაცია, კონტაქტზე თვითონ მოვა, რამე შარი არ გეგონოს, სანდოა, ძმაა და რაც დარჩენილი გაქვს სულ მიეცი, მაყუთს მერე მოგაწოდებსო. მეთქი არტურ, და არ დამაცადა, ნანაო, მე ხო მენდობიო, ილარიონის ამბავი რა იყო ჩვენთვის ხო იციო და ისიც ხო იცი სუფთები რომ ვართ, ნანაო, და მეთქი ჯანდაბას, მეც მოვიშორებ, ბოლო ბაშები იყო.
იმავე საღამოს დამირეკა, თბილი ხმა ჰქონდა, დაბალი. თქვენთან არა, არა, ვიცი საშიში არაფერია, მაგრამ მაინც თავი დავიზღვიოთო და ადგილი მითხრა. იქო, ფანჯარასთანო. დავაგვიანე. ხმა სხვა ჰქონდა, იმასაც სხვანაირს ველოდი. არ მომეწონა. გავეცანით. ილარიონი არ უხსენებია, მაგრამ მივხვდი, იცნობდა. ასე, ათი წუთი ვილაპარაკეთ.
სანამ მაგიდიდან წამოვდგებოდით, რატომღაც, უცებ, საყურეები მოვიხსენი. თვალი გამომაყოლა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს მის თვალწინ ვიხდიდი.
საყურეებით დავიწყე. კი.
ქუდი გვერდზე დაგიხურავს, ამპარტავანსა გევხარო
ვერა მოვარდა დიდის ამბებით, ვერა ხო თამარას ფეხია, სოფლის ჭორიკანები ეგენი, ნარგიზას ყოფილი საყვარელი იყო ბოგდასაროვებთან, თურმე, სტუმრათ. მაგ კაცზე ლეგენდები რო დადიოდა ამ ნარგიზასგანაო ხო გახსოვს, მარა ნარგიზას ნაქები კაცი რაც იქნება ახლა, ხო ხვდებიო, მარა სტუმრათ არა მგონია იყოს, მე მგონია, განენიე აქო, მარა შენ რა გგონია, იმჩნევენ ესენი რამესო? აგე, მაღაზიასთან ზიან, ეწევიან პაპიროსს და პივას სვამენო. ჩემთვის ვიფიქრე, ერთი გავივლი, გამოვივლი, არტურასთან საქმე მქონდა ერთი, პატარა, მაგას მერე ვიტყვი, იმისი სტუმარი არა მცხელოდა და ერთი კაბა მაქ ვარდისფერი, ზბორიანი, ახლა ჩემ ტრაკზე კიდე ზბორი შეილება? მარა ყულიჯანოვის მუგუზალმა ხო მითხრა, ლილიანა, მაგ კაბაში რო გხედავ, აი, ის აშუშენიები მაქ, აი, ბებიაჩემს ჩემი დაბანისას ვედროები რო აერია და დამმდუღრა ბავშობაზეო. მიხდებოდა, მოვიხდინე, ჩავიცვი. იმ დამპალი არტურას ყურადღების მისაქცევათ. ავიღე ჩემი ვედრა, წითელი, თან ბარემ ქლიავს დავკრეფ, ჩემი ძმისშვილებისთვის მინდოდა, ჩემი ბაღჩა ბოლოსკენაა, იქეთ, ბაღჩა კია, მარა ნაპირებზე ასე ქლიავის ხეები მაქ მწკრივათ ჩარგული, ეგ გზა უნდა გამევლო, მაღაზიისაკენ და გავედი. რომ ჩავუარე, უფრო არტურასთვის, მართალია, ადგეს იქნება გამომყვეს, ჩემი სათქმელი უთხრა, მარა არაა, არ განძრეულა, ერთი გადავხედე ასე, ორივეს ზემოდან და ამისი თვალები შემეფეთა, მეორესი, ისე არტურაც მიყურებდა გვერდიდან, რო იცის ისე, მარა ამას შევხედე, ნარგიზასას, და თან გამარჯობა არტურ-თქო, ესა კიდე მეთქი რასა გავს, ჟეშტიანშიკსა გავდა, გაგიმარჯოს ლილიანავო, არტურამ და ამას მერე თვალებში შევხედე და თვალები კი ქონდა ისეთი, თან ჩემზე მობჯენილი, სულ იქ გამკრა, მე მასე ვიცი, და ჩავიარე, გავცდი ახლა ამათ, მარა ჩემი გული, ამოვარდნაზე მაქ. დავიწყე ქლიავის კრეფა და თან იქეთა ვარ, მაღაზიისკენ, ავდე და ის წითელი ვედრა, ჩემი, ხეზე შემოვკიდე, ასე ზემოთ, ჩემი ბაღჩა რო გაივლი გზას და მერე აღმართზე და ისე არი, მაღაზიასთან რო სკამია, იმის კუთხეში თუ ზიხარ, აქეთ, ჩემ მხარეს, დაინახავ ამ ხეებს ქლიავებისას და მერე ეს ვედრა კაი ხანი ნაკოლი კი იყო ისე. შემოვტრიალდი და აგერ არა დგას, ასე თვალები აქ დიდი, მუქი და ლამაზი. ლილიანაო.
თვალების გარდა კიდე ჰქონდა რაღაცეებიც. იფ.
ბარისლალო
ორმოციც არ მაცალეს და თავზე დამადგა კაკაურიძე თავის ორ კაცთან. მეო, ალბათ გეცოდინებით, ქალბატონო ნანაო. მეო, ალბათ ხვდებით, რად მოვედი თქვენსა ქალბატონო ნანაო, მეო, საერთოდ ასე იყო ილარიონთან და როგორც იყო, ისე უნდა გაგრძელდესო თქვენთანაც, ქალბატონო ნანაო. მეთქი, ბატონო კაკო, ის, რამაც ჩემი ქმარი მოკლა და რის გამოც აქ მობრძანებულხართ, მე იქ ხელი დამიბანია მეთქი. მიდით, დაიარეთ სახლი, თუ რამეს იპოვით, აგერ ვარ, არსად გავრბივარ, იპოვეთ და სამუდამოც მომეცით თქო. მაგას რატომ მკადრებ, ქალბატონო ნანაო. მე ერთი უბედური მარტოდარჩენილი ქალი ვარ და არ მინდა ცხოვრება გავირთულო მეთქი. დასანანია ასეთი ლამაზი ქალბატონისგან ამ სიტყვების მოსმენაო.
და ჩემს გაქვავებულ სახეს რომ შეხედა, ხმა აღარ ამოუღია.
ტაში, ტაში
ეხლა კაკაურიძისა ვთქვა. ადრინდელი ამბავია. ნაზიბოვა იყო ერთი, ჩემი ძმის მეზობელი. კარგათ არ ვიცნობდი. ერთი ეგ იყო, მაგისი შვილები ჩემ ძმისშვილებთან თამაშობდენ ხანდახან. მომადგა ერთხელ დილაადრიან სახლში და ჩამივარდა ფეხებში, ვისთვისაც უნდა მიმეცა, გადამაგდო და შენი ჭირიმე,