თავი 1 ალისფერი წვიმა -ჰეი შენ! გამარჯობა! მგონია რომ კითხულობ იმას რის დაწერასაც დიდი ხანია ვნატრობ, მაგრამ არ გამომდის! ხელში კალამი ვერ დავიჭირე და არც წერა ვიცი... თუმცა სიტყვები, ეს ძალიან ოხრად მაქვს! მინდოდა ოცნება ამეხდინა!... დედას ჩავხუტებოდი, მაგრამ ცუდი ამინდი იყო... ალისფრად გაწვიმდა და მე ის ვერ ვნახე!... იცით? რა ლამაზი ცხოვრება მქონდა?! ძალიან ლამაზი და თბილი სახლი... ყველას ვუყვარდი... დედასაც ვუყვარდი!... და ალბათ მამასაც ვუყვარდი... მაგრამ მე ის არ მიგრძვნია!...
მე ის დღეც კი მახსოვს როგორ დავიბადე!... მაშინაც წვიმდა მაგრამ არა ალისფრად...
იმ დღეს დედაც კი ბედნიერი იყო! მამა მას ეხუტებოდა, ეალერსებოდა, მარადისობას ეფიცებოდა, მაგრამ მხოლოდ იმ დღეს ...!
მერე მე გავჩნდი და მამაც წავიდა... სულ წავიდა.
დედა ატირდა... ჩემი არსებობაც კი არ ახარებდა... არც კი მეფერებოდა!
ალბათ, მაშინ ვერ მამჩნევდა... ან არ ეცალა!... პირველივე დღეს რომ ვენახე, მერწმუნეთ შემიყვარებდა! მამაზე მეტადაც კი შემიყვარებდა...! რომ ენახა დედას, თუ როგორ ვიზრდებოდი, ძლიერად ჩამეხუტებოდა და იმ დღეს არ ალისფრად არ გაწვიმდებოდა....
მე მაინც ვიზრდებოდი... მინდოდა მალე გავმხდარიყავი დიდი გოგო, დედას ჩავხუტებოდი და მეთქვა სიტყვა, რომელზეც გაჩენის მომენტიდან ვფიქრობდი... მაგრამ ვერ ვამბობდი. პირს ვერ ვაღებდი... იქ წყალი იყო და ჩემი ყოველი მცდელობა წარმომეთქვა - დედა! და ეს მას გაეგო...ტირილი შეეწყვიტა და ჩამხუტებოდა ჩემი მარცხით სრულდებოდა...
როგორც კი პირს გავაღებდი შიგ წყალი შემდიოდა და მას მაშინვე ვკეტავდი.
რამდენიმე დღეში კი გაწვიმდა...
მახსოვს ალისფერი წვიმა...
ვერ გითხარი, თუ როგორ მიყვარდი დედა...
ყველა წვრიმლანი... ყველა წუთი მახსოვს ალისფერ წვიმამდე!
მერე კი წვიმა შეწყდა და ჰაერში ჩამოვეკიდე...
მარტო ვარ...
დედის გარეშე...
ღიმილის გარეშე...
ხანდახან შავებში ჩაცმული ბიძია მოდის ხოლმე... და სადღაც წაყვანას მპირდება!...
მცივა და მეშინია!...
დედას ჩემი არ ესმის...
ის არ მხედავს...
მხოლოდ ბიძია დგას ჩემგან მოშორებით და წაყვანას მპირდება...
ის მე მიღიმის... ალბათ, კარგია იქ...
მე... მე დედას ველოდები...
ჯერ პატარა ვარ... მის დაუკითხავად ხომ ვერ წავალ!...
ბიძია აქვე დგას და ჯიუტად მელოდება, როდის გავყვები...
მე ვიღიმი... დედას ვხედავ... აი, მოდის!
ლურჯი ხალათი აცვია!...
მის გვერდით ლურჯებში ჩაცმული ბიძია დგას...
დედა, რატომ ტირის?!...
ჩემთან ამ დროს ისევ მოდის შავებში ჩაცმული ბიძია და მიღიმის...
ის ბედნიერია და თავზე ამოსულს ოქროსფერ ღინღლებზე ხელს მისვამს...
რატომ არის მისი ხელი ასეთი ცივი...?
-შენ ვინ ხარ? -მკითხა მან
-მე... მე...
-სახელი არ გაქვს? - სიხარულისგან თვალები გაუწითლდა.
-ჯერ არა...
-გინდა სახელი გქონდეს? -ის ისევ მიღიმის
-კი...
-წამოდი...-თქვა მან და ხელი გამომიწოდა
-დედა დამარქმევს სახელს?
-კი... მან უკვე დაგარქვა სახელი! -ისევ იღიმის
მე მიხარია...
-რა დამარქვა?
-გინდა იცოდე?
-კი... კი...მინდა...
-წამომყევი... განახებ...!
-დედაც იქ იქნება?
-კი დედაც მოვა...
-როდის მოვა?
-მალე... ძალიან მალე...
-ჩამეუტება?
-კი, ჩაგეხუტება!
-სულ ჩემთან იქნება?
-კი... კი...
-რა კარგია! მაშინ... წავიდეთ!
ბიძიამ ხელში ამიყვანა...
-გეშინია?
-რისი?
-წინ გრძელი გზაა...
-მოვიწყენ?
-კი... მგზავრობისას მოიწყენ...
-მერე?
-მერე არ მოიწყენ... მომიყევი შენი ცხოვრების შესახებ...
-ეხლა?
-კი... ეხლა...
-ის ხომ ძალიან ბევრია!
-არაუშავს! დრო გვაქვს..!
-ვერ მოვასწრებ ყველაფრის მოყოლას...
-მოასწრებ!
-ანუ შორს მივდივართ?
-არა...
-მაშინ...?
-როცა მოყოლას დაამთავრებ... მივალთ!
-კარგი! მაშინ მოვყვები...!
-გისმენ …