თავი 1
სექტემბერი მანჰეტენზე ყოველთვის დიდებულია და ეს წელიც არ იყო გამონაკლისი: მშვენიერი ტემპერატურა - 75 გრადუსი, უმნიშვნელო ნალექიანობა და უღრუბლო ლურჯი ცა. დამღლელი ზაფხულის შემდეგ ადამიანები მუდმივად რაღაც დიდებულის მოლოდინში არიან და ამ განწყობას კარგი ამინდიც ხელს უწყობს. ქუჩა მოუსვენრობას შეუპყრია, საშინელი ზუზუნი დგას და მიძინებული ქალაქი უცბად შეშლილს ემსგავსება. მანქანების ჩვეული გუგუნი მეექვსე ქუჩასა და პარკ - ავენიუზე, მობილურების გამაყრუებელი ზარები და გაუთავებელი საუბრები... მოკლედ, ყურთასმენა აღარ არის. ყველა რესტორანი გადაჭედილია. მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყნის სხვა, დანარჩენი ნაწილისთვის „შრომის დღე“ (სექტემბრის პირველი ორშაბათი) ნიშნავს ზაფხულის დასასრულს და სასწავლო წლის დადგომას, ნიუ - იორკში ნამდვილი წელი რამდენიმე დღით გვიან, „ფეშენ ვიქით“ იწყება.
მეექვსე ავენიუზე საჯარო ბიბლიოთეკის უკან მდებარე ბრაიან - პარკი, სადაც მოდების ჩვენება უნდა გამართულიყო, საოცრებათა ქვეყნად იქცა. აქ შავი ხალიჩით დაფარულ კიბეს ფრანგულ კარამდე ავყავართ. მთელი კვირა ეს საფეხურები გადაჭედილი იქნება სტუდენტებითა და ფანებით; მათი ერთადერთი სურვილია, ცალი თვალი მაინც მოჰკრან საყვარელ დიზაინერებსა და ვარსკვლავებს; აქვე იქნებიან იაპონელი ფოტოგრაფები (მათ მეტი პატივისცემით ეპყრობიან), პაპარაცები, დაცვის ბიჭები ყურსასმენებითა და რაციებით, ახალგაზრდა პრომო - გოგონები (სპორტული აღნაგობის, მუდამ შავებში გამოწყობილები, რომლებიც დიდი ინტერესით აშუქებენ ამ მოვლენას) და ათასი ჯურის ფულიანი ტიპები, რომლებიც ცდილობენ, თავიანთ მძღოლებს მობილურებით მიაწვდინონ ხმა. გზის პირას ერთმანეთის მიყოლებით სამი შავი მანქანა ისე იყო ჩამწკრივებული, ვიღაცას სახელმწიფო მნიშვნელობის დაკრძალვა ეგონებოდა, მაგრამ სინამდვილეში მათ მიღმა სიცოცხლე ჩქეფდა.
ყოველთვის იმართებოდა ხუთი - ექვსი შოუ, რომლებზე დასწრებაც სოციალური სტატუსის მაჩვენებელი იყო (ან იმის მაინც, რომ ადამიანს საზოგადოებისთვის კიდევ ერთხელ შეეხსენებინა თავისი არსებობა). ამათგან უმნიშვნელოვანესი იყო ვიქტორია ფორდის შოუ; ის ტარდებოდა „ფეშენ ვიქის“ პირველ ხუთშაბათ საღამოს, 7 საათზე. წარმოდგენამდე 15 წუთით ადრე პავილიონში ზღვა ხალხი იყრიდა თავს - ოპერატორთა 6 ჯგუფი, ასამდე ფოტოგრაფი, მაღალი საზოგადოების წარმომადგენლები, მყიდველები და წვრილ - წვრილი ვარსკვლავები; ყველა მოუთმენლად ელოდა ჩვენების დაწყებას. მაღალი წრის ახალგაზრდა ქალს, რომელსაც ხელში ტაქსა ეჭირა, ვიდეოკამერა პირდაპირ კეფაში მოხვდა და დაშავდა, ხოლო ჯიმი შუ კინაღამ გადათელა ვიღაც პრომოგოგონამ, რომელმაც ის ვერც კი შეამჩნია, რადგან თავქუდმოგლეჯილი მიქროდა შოუს სხვა ცნობილი ცნობილი მსახიობებისთვის, პირში ჩალაგამოვლე ბული დარჩა, რადგან ისინი (ისევე, როგორც პოლიტიკოსები და ქალაქის მერი) არასდროს შედიოდნენ წინა შესასვლელიდან; ჩვეულებრივ, მათ დაცვა მიაცილებდა გვერდით კართან, რომელიც პირდაპირ კულისებში გადიოდა.
კულისების ერთ მოფარებულ, შორეულ კუთხეში საკიდების უკან იდგა თავად ვიქტორია ფორდი და მალულად ეწეოდა; უკვე წლებია, რაც მოწევას თავი დაანება, მაგრამ სიგარეტი ერთადერთი გამართლება იყო ცოტა ხნით მაინც თავის თავთან დარჩენისა; სამი წუთის განმავლობაში არავინ უნდა გაჰკარებოდა, რათა შემდგომი ერთი საათისთვის მომზადებულიყო და შოუს დაწყებამდე ბოლო განკარგულებები გაეცა; ცოტა ეჭორავა თავის ცნობილ და მდიდარ კლიენტებთან და რამდენიმე სიტყვა ეთქვა პრესისა და ტელევიზიის წარმომადგენლებისთვის. ის შეიჭმუხნა და კვლავ სიგარეტზე გადაიტანა ყურადღება, რათა დამტკბარიყო შვების ამ მომენტით - ის ხომ ბოლო ოთხი კვირის განმავლობაში დღე - ღამეში 18 საათს მუშაობდა; მაგრამ რას იგრძნობს, როცა ეს გადამწყვეტი საათი ჩაივლის?.. სიგარეტი შამპანურის ნახევრად დაცლილ ჭიქაში ჩააგდო.
ვიქტორიამ დახედა უჟანგავი ლითონის წვრილი ბრილიანტებით მოოჭვილ Baume and Mercier - ის ფირმის ნატიფ საათს და ღრმად ჩაისუნთქა. შვიდს ათი წუთი აკლდა. რვა საათისთვის, როცა ბოლო მოდელი ჩაივლ
იდა პოდიუმზე, ვიქტორია გამოვიდოდა სცენაზე თავის დასაკრავად ერთადერთი ფიქრით - რას უმზადებდა ეს წელი - დიდების მწვერვალს თუ მწარე მარცხს და ყველაფრის თავიდან დაწყებას. მან კარგად იცოდა, რა სარისკო იყო მისთვის ეს შოუ, მაგრამ ისიც იცოდა, რომ სხვა გზა არ ჰქონდა. ნებისმიერი სხვა დიზაინერი ისევ იმ საქმის კეთებას გააგრძელებდა, რამაც ბოლო სამი წლის განმავლობაში წარმატება მოუტანა, მაგრამ ვიქტორია ასეთი არ იყო. ეს ძალიან მარტივი იყო. ამ საღამოს მას სურდა, ქალების ჩაცმულობის სრულიად სხვაგვარი, ახალი ხედვა წარმოეჩინა; თავში ურთიერთგამომრიცხავი აზრები უტრიალებდა - ან გმირი იყო ან სულელი.
ვიქტორია თავისი სამალავიდან გამოვიდა; მასთან მაშინვე მივიდნენ ახალი კოლექციის კაბებში გამოწყობილი ასისტენტები - ოციოდე წლის სამი მომხიბლავი გოგონა, რომლებმაც მასთან ერთად თავდაუზოგავად იშრომეს. მათ ხელში ბლოკნოტები ეჭირათ და სახეზე შიში აღბეჭდვოდათ.
ვიქტორიამ ყველას მშვიდად გაუღიმა: - ლილა, დრამერები ადგილზე არიან?
- დიახ, და იმ ჭორიკანა კორესპონდენტმა ბონი
ჩუქება
