თავი 8
უენდი ძალაგამოცლილი ჩაესვენა პირველი კლასის სავარძელში. გული ჯერაც ამოვარდნაზე ჰქონდა. ტერმინალი სულ სირბილით გაიარა. საათს დახედა - გაფრენამდე კიდევ 10 წუთი იყო. როცა თავპირისმტვრევით მირბოდა, ერთი შინაგანი ხმა ეუბნებოდა, რომ არ ეჩქარა, თვითმფრინავი უშენოდ არ გაფრინდებაო, მაგრამ მეორე ხმა, როგორც ექვსი წლის ანცი ბავშვი, ჭირვეულად თავისას იმეორებდა, რას იზამ, რომ გაფრინდეს, რას იზამ, რომ გაფრინდესო. „თუ ასე მოხდება, ჩემი საქმე ძალიან ცუდად წავა, რადგან ამ შემთხვევაში ხვალ საღამოს ჩავაღწევ იქამდე, ეს კი ძალიან გვიანი იქნება...“ - შეუღრინა ქალმა ამ ჭიჭყინა ხმას.
„როგორც ჩანს, ჯოში არ დაუკავშირდა ჩარტერული ფრენების სამსახურს“, - გაიფიქრა ქალმა და ღრმად ამოიოხრა. ჩარტერული რეისების მუშაკი სასიამოვნო ქალი აღმოჩნდა, ძალიან თავშეკავებული იყო და მაშინაც კი მშვიდი გამომეტყველება ჰქონდა, როცა უენდი თითქმის ისტერიკამდე მიიყვანა საბაჟოს წარმომადგენელმა, რომელსაც პასპორტში ბეჭედი უნდა ჩაერტყა: ისეთი ყურადღებით უკირკიტებდა ყველა გვერდს, თითქოს დანაშაულის მტკიცებულებას ეძებდა:
- ბევრს მოგზაურობთ... რა მიზნით?
უენდიმ უხალისოდ შეხედა: „ნეტავ გაიგებს თუ ავუხსნი, რომ „ა-ნუსხის“ რეჟისორი ამ წუთებში გამიზნულად ფლანგავს ფილმისთვის გამოყოფილ 125 მილიონ დოლარს, ფილმსაც ღუპავს და აპირებს, ჩემს კარიერასაც ბოლო მოუღოს...“ მაგრამ ეს ახსნა-განმარტება შორს წაიყვანდა.
- კინოკომპანიის დირექტორი ვარ, - მოუჭრა მოკლედ და ცივად.
კინო! ღმერთო, ეს მაგიური სიტყვა აღმოჩნდა. ახალგაზრდა ბიჭის დამოკიდებულება უენდის მიმართ სრულიად შეიცვალა:
- მართლა? და ტანერ ქოულს იცნობთ? - ხმაში მოუთმენლობა და აღელვება დაეტყო.
უენდიმ დაძაბულად გაუღიმა. ერთი სული ჰქონდა, სიმართლე ეთქვა, ჩემს 39-ე დაბადების დღეზე ტუალეტში ჩემთან ჟიმაობა უნდოდაო, მაგრამ თავი შეიკავა და თქვა:
- საუკეთესო მეგობრები ვართ.
როგორც იქნა, ის და ჩარტერული რეისების მუშაკი (ქალს თავისი სახელი არ უთქვამს) ჩასხდნენ ერთ-ერთ მოტორიზებულ ოთხთვალაში, რომელიც, უენდის აზრით, ძალიან ნელა მოძრაობდა, უნდოდა აეჩქარებინა, მაგრამ მოერიდა, რადგან მიხვდა, ეს უკვე უზრდელობა იქნებოდა. ნერვიულობდა და ყოველ 30 წამში საათზე იყურებოდა. მგზავრები და გამცილებლები ხელს უქნევდნენ ერთმანეთს.
- შამპანურს ხომ არ მიირთმევთ, მის ჰილი? - ჰკითხა ბორტგამცილებელმა, როცა თვითმფრინავში ჩაჯდა.
უენდიმ გაოცებული სახით ამოხედა და მოულოდნელად მიხვდა, როგორ გამოიყურებოდა: ქოშინებდა და სულს ძლივს ითქვამდა. თმაგაწეწილმა ჩამოვარდნილი სათვალე ისევ ცხვირზე ჩამოიცვა და თავისთვის გაიფიქრა, ახალი სათვალე მჭირდება და რაც შეიძლება მალეო.
- ცოტა შამპანური არ გაწყენდათ, - ნახევრად ხუმრობით თქვა ბორტგამცილებელმა.
უენდიმ გულითადად გაუღიმა, „რა კარგი გრძნობაა, როცა ადამიანურად გექცევიან“, - გაიფიქრა მან. უაღრესად დაძაბული დღის შემდეგ მადლობელი იყო მის მიმართ გამოჩენილი ყურადღებისა და კეთილგანწყობისათვის. გულში სითბო ჩაეღვარა.
- Dom Perignon-ი, თუ შეიძლება.
უენდი სავარძელზე გადაწვა და ღრმად ამოისუნთქა, რომ დამშვიდებულიყო. რამდენიმე წამში ბორტგამცილებელიც გამოჩნდა ვერცხლის ლანგრით, რომელზეც შამპანურის ჭიქა იდგა.
- რამეს მიირთმევთ, თუ დაძინება გირჩევნიათ? - ბორტგამცილებელმა ჭიქა მიაწოდა.
- დავიძინებ, - თქვა ძალაგამოცლილმა უენდიმ.
ბორტგამცილებელი წავიდა და მალევე დაბრუნდა პარკში ჩადებული საძილე კომპლექტით, რომელშიც შედიოდა დიდი ზომის გრძელმკლავიანი მაისური და თავისუფალი, სავარჯიშო შარვალი.
- გმადლობთ, - უენდიმ გაიხედ-გამოიხედა. პირველი კლასის სალონში ათი საძილე ადგილი იყო. მათი უმეტესობა უკვე დაკავებული იყო საძილე კოსტიუმებში გამოწყობილი ბიზნესმენებით. ეს ერთ-ერთის სახლში მოწაფე გოგონების ღამისთევით შეკრებას ჰგავდა, ოღონდ იმ განსხვავებით, რომ აქ ყველა ცდილობდა, ერთმანეთი არ შეემჩნიათ. უენდიმ აიღო თავისი ძველი, შავი ტყავის, Cole Haan-ის ფირმის სამგზავრო ჩანთა, რომელსაც მაროკოში მებაჟემ „შემთხვევით“ მოაძრო ბუნიკი და ტუალეტში გავიდა.
პაკეტი გახსნა და ჟაკეტი და ბლუზა გაიხადა. ისევ Armani-ის შარვალსა და პიჯაკში იყო გამოწყობილი, რომელიც დილით სამსახურში წასასვლელად ჩაიცვა და ალბათ, უახლოესი სამი დღე ვერც გაიხდიდა. საძილე კოსტიუმი ჩაიცვა და გაახსენდა, რომ სიჩქარეში პიჟამა სახლში დარჩა. ზამთრის სცენების გადაღებას რუმინეთის მთებში აპირებდნენ, იქ კი ძალიან შესცივდებოდა, ამიტომ პარიზის აეროპორტში თბილი წინდები უნდა ეყიდა...
მობილურმა დარეკა.
- დედა! - ექვსი წლის ტაილერს მკაცრი ხმა ჰქონდა.
- გისმენ, საყვარელო, - უენდიმ მხარი ასწია, რომ ტელეფონი ყურთან დაეჭირა, სანამ შარვალს იხდიდა.
- მაგდას პონი ეყოლება და მე - არა?
- შენც გინდა პონი? ეს ხომ დიდი ხათაბალაა: შეძლებ აჭამო და ასეირნო? მას ხომ ძაღლივით ვერ გაასეირნებ... არ მეთანხმები? - თან შეწუხებულმა გაიფიქრა,
ჩუქება
