სხვაგვარობის სევდა სხვაგვარობის სევდა
,, სევდა სხვაგვარად ყოფნის შეუძლებლობაა ’ ’
ყოველი ამობრუნებული მიწის ხნული, კიდევ უფრო მეტი სიმძაფრით უშვებდა სურნელს, რომელიც სამყაროში უამრავ სუნელთაგან არცერთს ჰგავდა. ფეხშიშველი მომინდა ახლადამობრუნებულ მიწის ბელტებზე სიარული. თითქოს მიწას ოფლი სდიოდა და თავის ნაზამთრალ სხეულს ფეხის გულებზე მაკრავდა.
ქალაქში სხვანაირად თენდება. არც ფოთლების შრიალი გაღვიძებს, დილის ნიავს რომ ახლავს, არც ჩიტების ჭიკჭიკი, გათენებამდე საკენკის საშოვარზე რომ გაფრენილან. ქალაქში მექანიკური ხმაურია. მეეზოვეების და ნაგვის შემგროვებელთა მოურიდებელი და კორპუსებს შორის მორბენალი რუტინული ქაოსი, რომელიც თავისებურად ურბანულ ხმაურს გთავაზობს.
ბებიამ, თიხის დოქით ღვინო, ყველი და პური მოიტანა და ტრაქტორისტს ანიშნა, როგორც კი შრომას დაასრულებ, ჭირნახული დალოცეო. უსწორმასწოროდ, ახლადამობრუნებულ ვეებერთელა ბელტებზე, ტრაქტორს კვალდაკვალ ფეხშიშველი მივსდევდი. გუთნით ახალი მწკრივები ისეთი სიზუსტით ამოევლო,რთული იყო ეს შრომა არ დაგეფასებინა. ტრატქორისტს ჩემკენ ერთხელაც რომ გამოეხედა, თვალებში წყურვილს დაინახავდა, რომელიც მის მტვრით სავსე კაბინაში მოხვედრას ახლდა. ერთი სული მქონდა, მასთან მოვხვედრილიყავი და ამ დიდებული რიტუალის თანამონაწილე გავმხდარიყავი. საცაა ბოლო მწკრივს ამოატარებ. ნუთუ, ვერ შემამჩნევს. ბავშვურმა უიმედობამ გადამიარა, ამ დროს ტრაქტორი ჩემს ფეხებთან გაჩერდა. კაბინიდან გრძელი და უხეში მკლავი, ორმოდან კაცის ამოსაყვანი ბაგირივით გადმოჰკიდა და მყისიერად კაბინაში აღმოვჩნდი. ვეებერთელა ბელტებზე ბორბლების უსწორმასწოროდ სიარული და შესაბამისად ჯაყჯაყი, არაფრად მიმაჩნდა. იმ წუთას ყველაზე მნიშვნელოვანი და ოცნებაახდენილი წუთებით ვტკბებოდი. თითქოს ამ ჯადოსნურ რიტუალში საკუთარი როლი მეპოვა და მიწის ისედაც გადასერილ მკლავებს, მზერას ვავლებდი. ყოველი გაზაფხულის მოსვლა, ამ ერთი რიტუალის შესრულების სიხარულით იყო სავსე, ზამთრის მძინარე და ცივ უმოქმედობას რომ ასრულებდა.
ტრაქტორისტს მაზუთიან თითებში სიგარეტი გაეჩხირა და მიწიდან ავარდნილ ოხშივარსა და მომაკვდინებელ ბოლს, ერთიანი სიხარბით ექაჩებოდა. ფრჩხილებში ჩარჩენილი მაზუთის და დიზელის ნარჩენების კვალი, დიდ ძალისხმევას არ საჭიროებდა, რომ გეფიქრა, ძალიან ბევრს შრომობდა. ბოლო მწკრივიც ამოატარა და ტრაქტორი ჩრდილქვეშ შეაყენა. ხელები გადავიბანეთ და მიწაზე სახელდახელოდ გაწყობილ სუფრას მივუსხედით. მსგავსად მომნუსხველ გარემოს, რაც მიწაზე გაშლილ სუფრას ახლავს, ალბათ, ვერცერთ ფეშენებელურ რესტორანში განიცდი. თითქოს სახელდახელოდ გაშლილი სუფრისგან მაქსიმუმის მიღება გინდა და შრომისგან გამოღლილ სხეულს მიზანმიმართულად ანაყრებ. ტრაქტორისტმა თავისი შავი თითებით ბებიაჩემის, აგვისტოში საგულდაგულოდ შენახული ყველი გატეხა. თეთრი პროდუქტის ფონზე, თითები კიდევ უფრო შავი გამოჩნდა და მისი შრომის სიმკაცრეს, კიდევ უფრო დიდი ხაზი გაუსვა. აგვისტოში ყველს ხალამში ჰერმეტულად ინახავდნენ და გაზაფხულზე, როცა ზამთრის ყველა მარაგი ამოწურულიყო, მაშინ ხსნიდნენ. საოცარი არომატი და გემო ახლდა ამ დიდებულ ნაწარმს, რომელსაც გაზაფხული კიდევ უფრო მეტ დიდებულებას სძენდა.
- ,, ასე, მინდორში სახელდახელოდ წახემსებას საოცარი მადლი აქვს ,, - წამოილუღლუღა ტრაქტორისტმა და ბაბუაჩემის შაქრით და წყლით გაზავებული ,, ადესა ’ ’ ჭიქიდან სულმოუთქმელად დაცალა.
- ,, მალე უნდა წავიდე,სადღეგრძელოებს ხომ არ მოვყვები, იმდენი საქმე მაქვს, სხვებიც მელოდებიან. სადღეგრძელოები და ქეიფი ვიცი, როგორც უნდა, მაგრამ ახლა ამის დრო არაა. ,, -თითქოს კითხვა - პასუხის
