უცნობი ემიგრანტის განსჯანი და მონაყოლი ... უკვე თერთმეტი საათია, მგონი. არ დამაგვიანდეს...
„მარიოტ მარკიზში“ მივდივარ. ერთ-ერთი საუკეთესო სასტუმროა მთელს ნიუ-იორკში. არ ვიცი, შეიძლება სამუშაოს წამოვკრა ხელი. თუ ვიშოვი - ალბათ, კეშზე - ასე ეძახიან ნაღდ ფულს. მოკლედ, როცა გადასახადებს იხდი. ეს მაშინ, თუკი თავისუფალი ადგილი აღმოაჩნდათ - ოფიციანტის ან ბასბოის.
თუ სამუშაო ვიშოვე, ესე იგი, ბედი მქონია.
ბროდვეისა და მეშვიდე ავენიუს გადაკვეთაზე რამდენიმე სასტუმროა. ერთ-ერთი მათგანია „ჰოლიდეი ინი“, სადაც ოდესღაც საქართველოს საგარეო საქმეთა მინისტრი გაჩერებულა. ასე ამბობდნენ ბიჭები. მე თვითონ არ მინახავს, კაცმა რომ თქვას, ვინ მანახებდა...
აგერ გამოჩნდა იმ შიშველი ქალის სურათი, „პეპსიკოს“ რეკლამას რომ უკეთებს. როგორც მითხრეს, ორ ბლოკში უნდა იყოს ის ყავისფერი კარი, სადაც მენეჯერი ზის ადამიანთა რესურსების განყოფილებიდან. ისე, იცოცხლე, რესურსები კი აქვთ. ხანდახან თავი ინკუბატორში მგონია, სადაც კარგად ჩაცმული მამაკაცები და ლამაზი ქალები გამოჰყავ. ხუმრობის გარეშე, მანჰეტენზე სიარულის დროს შეიძლება იმპრესიონისტობა მოგინდეს უცებ. ყველანაირად უნდა ეცადო, რომ არ გაგიჟდე.
რამდენი მანქანაა, ეს ოჯერი. ამდენიც არ შეიძლება. საქართველოში რომ ვიყავი, ვფიქრობდი ამერიკას არაფერი აკალია-მეთქი. ახლა მეჩვენება, რომ ყველაფერი ზედმეტია. ყოველ შემთხვევაში, ამდენი მანქანა ნერვებს მიშლის.
ხანდახან იდიოტური აზრები ამეკვიატება ხოლმე. ამ ბოლო ხანებში, მაგალითად, ხშირად ვფიქრობ, რატომ მოვედით ჩვენ ყველანი, ამ ქვეყანაზე?! ისე, კაცმა რომ თქვას, მე ვინ მეკითხება აას. მაგრამ ეს კითხვა იმდენად არ მასვენებს, რომ ვცდილობ, რამენაირად ვუპასუხო. ალბათ, რამდენიმე ვარიანტის პასუხი შეიძლება გასცე კაცმა...
პირველი ვარიანტის მიხედვით, იმიტომ მოვედით ქვეყანაზე, რომ ფლორიდაზე სახლი ვიყიდოთ, როგორც ამას ნიუიორკელი მილიონერები აკეთებენ. ეს სახლი უნდა იყოს ოკეანის ნაპირზე, უნდა ღირდეს არანაკლებ სამასი ათასისა, და იმის საშუალებასაც უნდა იძლეოდეს, რომ ყოველდღე მზის ამოსვლასა და ჩასვლას უყურო. გქონდეს დრო და ფული ერთად. კარგია, არა?!
მეორე ვარიანტია, რომ ჟაკლინ ბისე ჩავიწვინოთ ლოგინში და ეს სიამოვნება რაც შეიძლება, დიდხანს გაგრძელდეს. ქალებმა შეიძლება, ალენ დელონი ან პოლ ნიუმენი ჩაიწვინონ. უფლება ყველას თანაბარი აქვს. ესეც არ არის ცუდი, არა?!
კიდევ რა? სახელი უნდა გვქონდეს. კარგი სახელი, რომ მდიდრები ვართ, კარგად ვართ და ხალხს ჩვენი შურს. ეს იმიტომ, რომ მართლა შეშურდეთ. გინდა არაფერი გვქონდეს, მარტო ის სიამოვნება რად ღირს, როცა იცი, რომ შენს ირგვლივ ხალხი შურისაგან ჭკუას კარგავს. ამის მიზეზი კი შენ ხარ, შენი ბრწყინვალებით.
მერე მანქანა, აუზი, ჩოგბურთის კორტები, დიდი გოლოგრაფიული ეკრანი სახლში და მთელი მომსახურე პერსონალი. აი ასე, როგორც პარკ ავენიუზე აქვთ, ძველი ისტაბლიშმენტის მილიონერებს.
არ ვიცი, შეიძლება რაიმე გამომრჩა, მაგრამ მთავარი, მგონი, არ დამვიწყებია.
ვფიქრობ, უბრალო პასუხია, არა! ყველაზე ცუდი ის არის, რომ მაინც ვერაფრით ვწყნარდები. რა ვუყო, შეიძლება ჩემში ნაპოლეონ ბონაპარტე ზის, რომელსაც უნდა, რომ ათასი მოკვეთილი თავი წინ დაუდონ და ამ დროს სისხლის ტბორის ყურებით მიიღოს ტკბობა. ანდა, არისტოტელე ონასისი, რომელიც ჟაკლინ კენედის მუხლებზე აყენებდა და, ალბათ, დარწმუნებული იყო, რომ მთელს ქვეყანას საკუთარი ასოს წვერზე მოათავსებდა.
არ ვიცი ზუსტად, რას ფიქრობდა ონასისი, მაგრამ მე თავს საშინლად ვგრძნობ...
ნიუ-იორკი ფუფუნების ქალაქი მეგონა და ეხლა მგონია, დიდ ბოსელში ვარ, სადაც სოციალური დაზღვევის ქაღალდი მაქვს გამოწერილი. ამ ქაღალდით თუ შეუძლია განმასხვავოს ვინმემ სხვისგან. წარმოგიდგენიათ, დიდი ამერიკა და პატარა ვირები?! და ყველა ვირს გამოსარჩევად საკუთარი ნომერი აწერია შუბლზე.
ერთმა რეჟისორმა ქალმა მითხრა, ადამიანმა სიწყნარე და სიმდიდრე საკუთარ სულში უნდა იპოვოსო. იმ წუთას მომეჩვენა, რომ სიგიჟეს ლაპარაკობდა, ძალიან ძნელია სულში ეძებო სიმდიდრე, როცა ტაიმს სკვერის მაღაზიები სავსეა დოვლათით.
რა ლამაზი სასტუმროა ეს ‘მერიოტი’. მარტო ელევატორი რად ღირს...
იმ ბიჭის ამბავია საინტერესო, ‘გრინიჩ ვილიჯში’ რომ ცხოვრობდა. ნეტავ, ცოცხალია თუ არა?.. ოთხი წლის წინ ჩამოვიდა. დიდი ოცნებები ჰქონდა. აპირებდა მილიონერობას. თავიდან კარგ რესტორანში ოფიციანტად მოეწყო. მგონი, იტალიელების უბანში. ასე, ორას ორმოცდაათ დოლარამდე ჰქონდა კვირაში. ერთ-ოთახიანი ბინისთვის ეყო ზემო მანჰეტენში. ისე, სიმპათიური ბიჭი იყო გარეგნულად. ეგონა, ვარსკვლავებს მოსწყვეტდა ციდან. ნამდვილი ქართული პატივმოყვარეობა ჰქონდა, როცა ჩამოვიდა, მთელი თვეების განმავლობაში ფოტოაპარატით დადიოდა ქუჩებში - იღებდა სურათებს ლიმუზინებთან და ფუფუნების სხვა საგნებთან ერთად. თან ერთი-ორ ლამაზ გოგოს გააჩერებდა. ამ ფოტოებს მერე თბილისში აგზავნიდა. მე მგონი, იქ მართლა ეგონათ, რომ როკფელერ ცენტრში ან ტრამპ-ტაუერში ჰქონდა ოფისები.
კარგა ხანს მუშაობდა რესტორანში. მერე მგონი გაგიჟდა. ვიღაც
ჩუქება
