Debout! დედლაინი ერთ კვირაშია - გაიფიქრა ნიკამ, უზარმაზარ მონიტორზე გადაშლილი ფერადი ესკიზი დაასეივა და კომპიუტერი გამორთო. მობილური ტელეფონის მაღვიძარა დილის შვიდის ნახევარზე დააყენა, მერე ცოტა დაფიქრდა და შვიდ საათზე გადააყენა. დაძინებამდე გუნებაში გულიანად შეაგინა რაჭაში ლაშქრობის იდეის ავტორებს და ვალმოხდილმა ფშვინვა ამოუშვა.
მეორე დილით მაღვიძარას ხმამ სამჯერ სცადა ნიკას გაღვიძება, მაგრამ სამივეჯერ უშედეგოდ და ალბათ ჩვეულებისამებრ თორმეტ საათამდეც იძინებდა რომ არა ქალაქის მეორე ბოლოში ლელას დაჟინებული თხოვნა: აუ, გია, წამო, სახლში გავუაროთო. რომ არა ეს თხოვნა, ალბათ არც ის მოხდებოდა, რაც მოხდა და ვერავინ ვერასდროს გაიგებდა რაჭაში, შოვში, ყოფილი ცეკას ყოფილი სააგარაკო სახლის საშინელ საიდუმლოს.
- ხვალ არი ჩემი დაბადების დღე, - დაიწყო გიამ როცა ყველანი მანქანაში დაიგულა, - ტრადიცია მაქ რა ეგეთი, ჩემს დაბადების დღეს სულ პახოდში ვხვდები, შარშან ტობაზე ვიყავით, იმის წინ თუშეთში, მანამდე ფარავანზე ვაფშე მარტო წავედი.
მძღოლის გვერდით სავარძელში მჯდომი ნიკა თავს კი უქნევდა გიას თანხმობის თუ მოწონების ნიშნად, მაგრამ თავისთვის ფიქრობდა, რომ ადამიანი უნდა იყოს ბოლომდე გარეკილი რომ საკუთარი დაბადების დღის აღსანიშნავად ფარავნის ტბაზე მარტო წავიდეს პახოდში, და რომ ასეთ გარეკილ ადამიანებთან ყოფნა არ უნდოდა, მაგრამ ლელას უარი ვერ უთხრა. ანდა როგორი სათქმელია, როცა გოგოს ასეთი ლურჯი თვალები აქვს და სულ გგონია, რომ ნებისმიერ წუთას შეიძლება ატირდეს, ჰოდა ვერც უთხრა.
- აუ, ძაან კაი ტიპების სასტავია, სმაც ევასებათ, სიმღერაც, ქლაბერებიც არიან, ნაკითხებიც, აი მაგრად გაგისწორდება - ტიტინებდა ლელა წინა დღეს კაფეში და თან მობილურში მწვანე ხეებს შორის თეთრად მომზირალი სააგარაკო სახლის ფოტოებს აჩვენებდა ნიკას - აი აქ მივალთ, მერე კარვებით მყინვარზე ავალთ, აღვნიშნავთ გიას დაბდღეს, კარვებში ღამეს გავათევთ, აუ, იცი რა მაგარია მთაში ღამე? და ბოლოს ისევ აქ დავბრუნდებით, ხო მაგარი ადგილია? ერთ ღამეს აქაც დავრჩებით, ვიქეიფებთ და მეორე დილით წამოვალთ, აუ, წამო რაა.
დათანხმდა და ახლა გიასთან, ლელასთან, ნინისთან და საბასთან ერთად გიას ყველგანმავალით რაჭისაკენ მიდიოდა, თან გიასი და მისი მეგობრების სულელურ ხუმრობებსა და ელექტრონული მუსიკის გამორჩეულ რიტმებს უსმენდა. ამიტომაც მთელი გზა ან ეძინა ან თავს
ჩუქება
