თავი პირველი
ბარის ბოლოში ზორბა კაცი ოფლად იღვრება. თავი ჩაუქინდრავს და დასცქერის ჭიქას, რომელშიც ორმაგი სკოჩი უსხია. თუმცა ყოველ ორ წუთში მზერას ზურგს უკან, კარისკენ აპარებს. მოცისფრო განათების ქვეშ მისი ოფლის წვეთები ბზინავს. ღრმად, ცახცახით ამოისუნთქავს, თითქოს ოხრავსო და ისევ სასმელს უბრუნდება.
– ეი, უკაცრავად.
ჭიქების გაპრიალებას ვწყვეტ და მას ვუყურებ.
– კიდევ ერთი დამისხით, თუ შეიძლება.
მინდა ვუთხრა, რომ დალევა ცუდი აზრია, არაფერს უშველის, პირიქით – შეიძლება ალკოჰოლის დასაშვებ ნორმასაც გადააჭარბოს. მაგრამ ის ხომ დიდი ბიჭია, ბარის დახურვამდე კი ჯერ კიდევ თხუთმეტი წუთი რჩება. განაწესის მიხედვით, არანაირი უფლება არ მაქვს, უარი ვუთხრა. ამიტომაც მისკენ მივდივარ და ჭიქას ვიღებ. ერთ-ერთი ბოთლისკენ თავს მიქნევს.
– ორმაგი, – ამბობს და მსუქან ხელს დაცვარულ სახეზე ისვამს.
– შვიდი ფუნტი და ოცი პენსია თქვენზე.
სამშაბათი ღამეა, თერთმეტის თხუთმეტი წუთი და „შამროკი და კლოვერი“ (Shamrock and Clover – სამყურა და იონჯა, ირლანდიის სიმბოლოები), ისტ სიტის აეროპორტის ირლანდიური პაბი, რომელიც ისევეა ირლანდიური, როგორც – მაჰათმა განდი, დღეისათვის იხურება. ბოლო თვითმფრინავის აფრენიდან ათი წუთის შემდეგ ბარი იკეტება, ვრჩებით მხოლოდ მე, ახალგაზრდა კაცი ლეპტოპით, მოხითხითე ქალი მეორე მაგიდასთან და კაცი, რომელიც ორმაგ ჯემისონთან ერთად ელოდება რეისს SC107, სტოკჰოლმის მიმართულებით, ან DB224-ს მიუნხენის მიმართულებით (ეს უკანასკნელი ორმოცი წუთით გადაიდო).
შუადღის შემდეგ ფეხზე ვარ, კარლის მუცელი ასტკივდა და სახლში წავიდა. ეს დიდად არ მანაღვლებს, გვიანობამდე მუშაობა არასოდეს მეზარებოდა. წყნარად ვღიღინებ მელოდიას „ზურმუხტის კუნძულის კელტური მუსიკის“ მერვე ალბომიდან და ჭიქების ასაღებად ორ ქალთან მივდივარ, რომლებიც ტელეფონში რაღაც ვიდეოს უყურებენ. შეზარხოშებულები ლაღად იცინიან.
– ჩემი შვილიშვილია. ხუთი დღისაა, – მომმართავს ქერა ქალი, როცა მისი მაგიდისკენ ვიხრები.
– საყვარელია, – ვუღიმი. ჩემს თვალში ყველა ბავშვი მოცხარის ფუნთუშას ჰგავს.
– შვედეთში ცხოვრობს. იქ არასოდეს ვყოფილვარ, მაგრამ უნდა წავიდე და შვილიშვილი ვნახო, ხომ ასეა?
– ბავშვის დაბადებას ვასველებთ, – ისევ სიცილი აუტყდათ, – შემოგვიერთდები? მოდი, შეისვენე ხუთი წუთით. ამ ბოთლს მარტოები დროულად მაინც ვერ დავცლით.
– უი, უნდა წავიდეთ. წამოდი, დორ, – ტაბლოზე გამოსახული ინფორმაციით შეშფოთებულები ნივთებს აგროვებენ და ალბათ მხოლოდ მე ვამჩნევ, სიარულისას ოდნავ როგორ ბორძიკობენ. მათ ჭიქებს ბარზე ვდებ და გასარეცხი ჭურჭლის ძებნაში ოთახს ვათვალიერებ.
– არასოდეს შეუპყრიხარ ცდუნებას? – შედარებით დაბალი ქალი შარფის ასაღებად მობრუნდა.
– უკაცრავად?
– რომ ერთხელაც, ცვლის ბოლოს, გასასვლელისკენ წახვიდე და თვითმფრინავში ახტე. მე ასე ვიზამდი, – ისევ იცინის, – ყოველდღე.
ვუღიმი, ისეთი პროფესიული ღიმილით, ნებისმიერი რამ რომ შეგიძლია ამოიკითხო და ბარისკენ ვტრიალდები.
ჩემ ირგვლივ მაღაზიები იკეტება, ფოლადის ჟალუზები ეფარება ძვირად ღირებულ ჩანთებსა და ტობლერონეებს (ტობლერონე – შოკოლადის ძვირადღირებული ბრენდი), სახელდახელო საჩუქრებად რომ ყიდულობენ ხოლმე. სინათლეები ციმციმით ქრება მესამე, მეხუთე და მეთერთმეტე გასასვლელებთან და დღის უკანასკნელი მოგზაურები ღამის ცაში უჩინარდებიან. ვიოლეტი, კონგოელი დამლაგებელი, ჩემკენ ურიკას მოაგორებს, ნელი რწევით მიახლოვდება, მისი რეზინისძირიანი ფეხსაცმელები მარმოლეუმის (მარმოლეუმი – ძვირფასი ლინოლიუმი) პრიალა იატაკზე ჭრიალებს.
– საღამო მშვიდობისა, ძვირფასო.
– საღამო მშვიდობისა, ვიოლეტ.
– ასე გვიან აქ არ უნდა იყო, საყვარელო. სახლში უნდა იყო, შენიანებთან.
ყოველღამე ერთსა და იმავეს მეუბნება.
– ცოტა ხანიც და წავალ.
ყოველღამე ამ სიტყვებით ვპასუხობ. კმაყოფილი თავს მიქნევს და გზას აგრძელებს.
აფორიაქებული ლეპტოპიანი ახალგაზრდა კაცი და სკოჩის გაოფლილი მსმელი უკვე წავიდნენ. ჭიქების დალაგებას ვასრულებ, ფულს ვითვლი, ორჯერ ვამოწმებ, სანამ ნაღდი კუპიურების რაოდენობა ჩანიშნულ თანხას უთანაბრდება. ყველაფერი ბუღალტრულ დავთარში შემაქვს, ტუმბებს ვსინჯავ, ვინიშნავ, რისი შეკვეთა გვჭირდება. მერეღა ვამჩნევ, ზორბა კაცის პალტო ჯერ კიდევ სკამზეა გადაკიდებული. მონიტორს ვამოწმებ, წესით, მიუნხენის რეისზე ჩასხდომა ახლა უნდა ხდებოდეს. კიდევ ერთხელ ვიყურები აქეთ-იქით და მამაკაცების საპირფარეშოსკენ მივდივარ.
– უკაცრავად, არის აქ ვინმე?
ჩემამდე ისტერიკაშეპარული, ნაწამები ხმა აღწევს. კარს ვაღებ.
სკოჩის მსმელი ნიჟარისკენ არის დახრილი, წყალს ისხურებს. სახეზე ცარცისფერი ადევს.
– ჩემს რეისზე ჩასხდომა გამოაცხადეს?
– ახლა დაიწყო. რამდენიმე წუთი კიდევ გაქვთ.
წასვლას ვაპირებ, მაგრამ რაღაც მაკავებს. კაცი მომჩერებია, თვალები შეშფოთებისგან ორ პაწაწინა ღილაკად გადაჰქცევია.
– არ შემიძლია, – ქაღალდის პირსახოცს იმარჯვებს და სახეს იმშრალებს, – ვერ ავალ თვითმფრინავში.
ვიცდი.
– ახალ უფროსთან შესახვედრად უნდა მივფრინავდე, მაგრამ არ შემიძლია. ვერ გავბედე, მეთქვა, რომ ფრენის მეშინია, – თავს
ჩუქება
