პროლოგი
2007 წელი
სააბაზანოდან გამოდის. ქალს უკვე ღვიძავს, ბალიშებს მიჰყრდნობია და საწოლის გვერდით მიწყობილ ტურისტულ ბროშურებს ფურცლავს. მისი მაისური აცვია, გრძელი თმა ისე აბურდვია, ძალაუნებურად, წუხანდელი ღამის კადრები გონებაში ერთიმეორის მიყოლებით ცოცხლდება. ადგილზე ჩერდება, პირსახოცით თმას იმშრალებს და თვალწინ ჩარბენილი ღამის მოგონებებით ტკბება.
ქალი ბროშურებიდან თავს სწევს და ტუჩებს ბუსხავს. საამისოდ, ცოტა არ იყოს, უკვე დიდია. მართალია, ცოტა ხანია, რაც ერთმანეთს ხვდებიან, მაგრამ ეს ჟესტი ისევ საყვარელ პრანჭიობად აღიქმება.
– აუცილებელია სულ მთა-მთა ვიწოწიალოთ და ხრამებში ჩავეკიდოთ? წესიერი შვებულება ერთად პირველად გვაქვს და არაფერია აქ ისეთი, რაც ან საიდანმე გადახტომას არ მოითხოვს, ან... – აქ თავს აჩვენებს, თითქოს ზიზღისგან აკანკალებს, – ცხვრის ტყაპუჭის ჩაცმას.
ბროშურებს საწოლზე ისვრის, კარამელისფრად გარუჯულ მკლავებს თავზემოთ ჭიმავს და ნებიერად იზმორება. ჩახლეჩილი ხმა აქვს – უძილოდ გატარებული საათების მყარი დასტური.
– რას იტყვი მდიდრულ სპაზე ბალის კუნძულზე? ქვიშაში ვიკოტრიალებდით... საათობით ვინებივრებდით... გრძელი, დუნე ღამეები... დასვენება...
– ასეთი დასვენება საჩემო ამბავი არაა. რაღაცით დაკავებული უნდა ვიყო, რამეს უნდა ვაკეთებდე.
– და ამისთვის თვითმფრინავიდან გადმოხტომაა საჭირო?
– ჯერ სცადე და კრიტიკა მერე.
ქალს სახე ეჭმუხნება.
– რა გენაღვლება, მაგრამ, შენი ნებართვით, კრიტიკა მირჩევნია.
ნოტიო კანზე მაისური ეკრობა. თმას ივარცხნის და მობილურ ტელეფონს რთავს. მყისიერი ვიბრაცია გამოტოვებული ზარებისა და შეტყობინებების ვრცელ სიაზე მიანიშნებს.
– კარგი, ახლა უნდა წავიდე. საუზმობა არ დაგავიწყდეს.
საწოლისკენ იხრება, კოცნის. ქალს პარფიუმერიის სასიამოვნო და თბილი სურნელი ასდის. მისი თმის არომატს ზურგიდან ისრუტავს. წამიერად აზრები უწყდება, როცა კისერზე ხელებს შემოხვევს და თავისკენ მიიზიდავს.
– ამ შაბათ-კვირას ხომ წავალთ სადმე?
ქალის მკლავებიდან თავს უხალისოდ იხსნის.
– ეგ იმაზეა დამოკიდებული, ეს მოლაპარაკებები როგორ დამთავრდება. ჯერჯერობით შეთანხმება ჰაერშია გამოკიდებული. არაა გამორიცხული, რომ ნიუ-იორკში მომიწიოს წასვლა. ნებისმიერ შემთხვევაში, რას იტყვი, ხუთშაბათს რომ ვისადილოთ? რესტორანი შენ შეარჩიე.
ტყავის მოტო-ხელთათმანები კარზე ჰკიდია და მისკენ მიდის.
ქალი თვალებს ეჭვიანად ჭუტავს.
– სადილი. მარტო ვიქნებით, თუ მის ბლექბერიც ჩვენთან ერთად ისადილებს?
– რა?
– ჰო, თითქოს შენი გოგო ისაა და მე კი ტელეფონი, რომელიც ხელს გიშლით, – აქ ისევ ტუჩებს ბუსხავს, – ასე მგონია, შენს თავს მართმევს.
– ზარს გავუთიშავ.
– უილ ტრეინორ! – ჭირვეულდება, – ხანდახან მაინც ხომ შეგიძლია, რომ გამორთო?!
– წუხელ ხომ გამოვრთე?
– იმიტომ, რომ იძულებული იყავი.
– ახლა ამას იძულება ჰქვია? – ეცინება და ხელთათმანებს ხსნის. ლისა მის ფიქრებზე გავლენას საბოლოოდ კარგავს. ტყავის ქურთუკს მხარზე იგდებს და გასვლისას, კარიდან ჰაეროვან კოცნას უგზავნის.
ბლექბერიზე ოცდაორი შეტყობინება ციმციმებს. პირველი დილის სამ საათსა და ორმოცდაორ წუთზე ნიუ-იორკიდან არის შემოსული. როგორც ჩანს, რაღაც სამართლებრივი პრობლემაა. ლიფტით მიწის ქვეშ, ავტოსადგომზე ჩადის. გზად შეტყობინებებს კითხულობს და ცდილობს, ღამით გამოტოვებულ ამბებს წამოეწიოს.
– დილა მშვიდობისა, მისტერ ტრეინორ!
დარაჯი გამოდის თავისი მოსასვენებელი ფარდულიდან, რომელიც წყალგაუმტარი მასალითაა გადახურული. თუმცა, რომელი წვიმისგან აპირებს იქ თავის დაცვას, გაუგებარია. უილი ხანდახან ფიქრობს ხოლმე, რას აკეთებს დარაჯი გამთენიის უმოქმედო საათებში, როდესაც სათვალთვალო კამერების უძრავ გამოსახულებებსა და სამოცი ათასი ფუნტის ღირებულების მანქანების თვეობით გამოუყენებელ და გაკრიალებულ ბუფერებს შეჰყურებს.
მკლავს ტყავის ქურთუკში უყრის და დარაჯს ეკითხება:
– როგორი ამინდია გარეთ, მიკ?
– საშინელი, სერ. კოკისპირულად წვიმს.
უილი ჩერდება.
– მართლა? მაშ, მოტოციკლით ვერ წავალ?
მიკი ხელებს ასავსავებს.
– არა, არა, სერ. თუ სიკვდილი არ მოგდომებიათ ან ცურვა არ იცის თქვენმა მოტოციკლმა, არ ღირს.
უილი მოტოციკლს უყურებს და ხელიდან ტყავის ხელთათმანებს იძრობს. რამდენად საწინააღმდეგო აზრიც უნდა ჰქონდეს ლისას, ის კაცი ნამდვილად არაა, ასეთ უაზრო რისკზე წავიდეს. მოტოციკლის სათავსოს სახურავს ხდის, ხელთათმანებს აწყობს და ისევ კეტავს. მიკი მისკენ გასროლილ გასაღებს ერთი თითით ჰაერში იჭერს.
– თუ არ შეწუხდები, ჩემი კარის ქვეშ შეაცურე მოგვიანებით.
– რა პრობლემაა, სერ. გინდათ, ტაქსი დაგიჭიროთ?
– არა. მე თვითონ. შენ რაღატომ გაგლუმპო?!
მიკი ღილაკს აჭერს და სადგომის კარი ავტომატურად იხსნება. უილი გარეთ გადის და დარაჯს, მადლობის ნიშნად, ხელს უწევს. კარგად არც გათენებულა, სიბნელეს პერიოდულად ელვა და ჭექა-ქუხილი კვეთს, მაგრამ ლონდონის ცენტრალურ ქუჩებში უკვე გაუვალი საცობებია. არადა, ჯერ მხოლოდ რვის ნახევარია. უილი საყელოს იწევს და სწრაფი ნაბიჯებით გზაჯვარედინისკენ ეშვება იმედით, რომ ტაქსის
ჩუქება
