*** მშვენიერება ნათელია ციდან მოსული
ნ. ბარათაშვილი
ვინ რას დამძრახავს,
დღეც არ გასულა,
მე არ მესუნთქოს
მიწის სურნელით;
მე ვიყავ ქვეყნით სავსე, კაცურად,
ხან უამურით, ხან სასურველით.
ის ხან მანთებდა
სხივით, ნათელით,
ხან ჩემს სულს გლეჯდა
აფთრის კბილებით;
ქვეყნის სატკივრით
მე ვარ ჯანმრთელი,
მე უნდა მოვკვდე ამ სატკივრებით.
ვინ რას დამყვედრის,
დღეც არ გასულა
მე არ მეცოცხლოს ქვეყნის ხმაურით;
მე გულში მედო
მთელ საგანძურად
ხმა მიწიური, ხმა აქაური.
მაგრამ მსურს მოვკვდე,
როგორც მთის კაცი
და სამარის წინ
ვთქვა გატეხილად:
რომ ზოგჯერ
ჩემთვის გახსნილ ცისკარში
მე მსურდა ღმერთიც, ღმერთიც მეხილა.