სიფხიზლის გამო

ამბავი ჩვენზე 
 მერამდენე ღამეა, ვდგები 

და ვუყვები საკუთარ თავს შენზე ჩვენს ამბავს, 

რომელიც შენზე უფრო იყო, ვიდრე ჩემზე, 

და რომელიც ტუჩებსღა ახსოვთ, 

როგორც ის სიტყვა, 

ბავშვობაში რომ ვამბობდი და დამიშალეს. 

ასეთ დროს მუდამ

შენს ცხოვრებაში მე ცარიელ ადგილებს ვამჩნევ, 

რომლებიც ჰგვანან სიტყვებს შორის დატოვებულ სიცარიელეს, 

მათ რომ ერთმანეთს აკავშირებს 

და თან აზრს აძლევს. 

განა არის შენს ცხოვრებაში რაიმე მეტი 

გამოტოვებულ ადგილებზე? 

იმ ცარიელ ადგილებზე, 

რომლებსაც სახლში ანაწილებ 

და ინახავ ჭიქებში, სხვენში,

ქვედა უჯრებში, 

მაცივარში, საყვავილეში 

და საწოლის მეორე მხარეს. 

მე ვლაპარაკობ იმ ცარიელ ადგილებზე, 

რომლებიც თვალის დახუჭვიდან გახელამდე 

გივსებენ მზერას, 

რომლებსაც ტოვებ ნაბიჯებს შორის 

და რომლებიც გაკავშირებენ დროით სივრცეში 

საკუთარ თავთან. 

მერამდენე ღამეა, ვდგები 

და საკუთარ თავს ვუდასტურებ, 

რომ ქუჩები დადიან ჩვენში, 

რომ სახლები ჩვენში ცხოვრობენ, 

რომ საკვები გვჭამს, 

რომ წყალი გვსვამს,

რომ მზეს ჩვენ ვათბობთ. 

რომ ღმერთს ჩვენ ვაძლევთ საშუალებას, 

ყველაფერი შეეძლოს ჩვენთვის, 

რომ ჩვენ თვითონ ამოგვყავს მთვარე 

ღამიდან, როგორც რძიდან ყველი, 

და ვანახევრებთ, 

უფრო სწორად, ვინახევრებთ,

ზუსტად ისე, როგორც საკუთარ თავს ვექცევით, 

როცა სხვას ვხვდებით და როცა გვიყვარს.

ერთი შეხედვით, უმიზეზოდ მოდის თოვლი 

და იკავებს ცარიელ სივრცეს. 

შენ სახეზე გეცემა ჩრდილი, 

და ყველგან ამჩნევ ამ შევსებულ სიცარიელეს, 

სადაც ადრე გზა გეგონა, 

სადაც ადრე გეგონა ხიდი, 

სადაც ხე იდგა 

და ბოძებს შორის სადენები ეგონათ ჩიტებს. 

და ამ დროს ჩნდება, 

ზუსტად შენ გვერდით, 

ის კაცისხელა სიცარიელეც,

რომელსაც ჩემი სახელი ერქვა

და რომელიც თოვლმა შეავსო. 

მერამდენე ღამეა უკვე, 

თავს ვიმძინარებ

და ჩემი თავი მადგება თავზე, 

როგორც ეჭვით შეპყრობილი საყვარელი, 

რომელიც ცდილობს ჩემს გამოტეხას. 

მერამდენე ღამეა, ვდგები 

და ვუყვები საკუთარ თავს შენზე ჩვენს ამბავს

და ვერაფრით ვეღარ ვაჯერებ.