თავი 29
პრინცესა ვიოლეტა რეიჩელისკენ შებრუნდა და სილა გააწნა. რეიჩელს არაფერი დაუშავებია. პრინცესას, უბრალოდ, უყვარდა მისთვის სილის გაწვნა. ვიოლეტას ეს უზომოდ ართობდა. რეიჩელს არც დაუმალავს, რომ ძალიან ეტკინა. დამალავდა და პრინცესა მეორესაც მიაყოლებდა. გოგონამ გაწითლებულ ლოყაზე ხელი მიიფარა, ტუჩები აუკანკალდა, თვალები ცრემლით აევსო, მაგრამ ხმა არ ამოუღია.
პრინცესა კედლის გასწვრივ ჩარიგებული კრიალა კარადებისკენ შეტრიალდა, კიდევ ერთი უჯრა გამოაღო და იქიდან მსხვილი ლურჯი ქვებით გაწყობილი მოელვარე ვერცხლის ყელსაბამი ამოიღო.
– მშვენიერია. ამიწიე თმა!
პრინცესა მაღალი სარკისკენ შებრუნდა, ყელსაბამი ფუმფულა კისერზე შეიკრა და ღიმილით მიაცქერდა თავის ორეულს. რეიჩელს პრინცესას გრძელი, ღია წაბლისფერი თმა ეჭირა. გოგონამ საკუთარ თავს შეხედა სარკეში. ლოყაზე წითელი ლაქა ემჩნეოდა. მას შემდეგ, რაც პრინცესამ გაკორტნა, ვეღარ იტანდა სარკეში ჩახედვას. რა თქმა უნდა, რეიჩელი არავინ არ არის და მას უფლება არა აქვს, ატაროს გრძელი თმა, მაგრამ ხომ შეიძლებოდა, თანაბრად მაინც შეეჭრათ. თმა თითქმის ყველას მოკლედ აქვს შეჭრილი, მაგრამ თანაბრად! თუმცა პრინცესა ვიოლეტას ასე უნდოდა. პრინცესა ვიოლეტას უნდოდა, რომ რეიჩელი მახინჯი ყოფილიყო.
რეიჩელმა ფეხი მოინაცვლა. ისინი დედოფლის საგანძურში იყვნენ, პრინცესა სარკის წინ ტრიალებდა და ხან ერთ, ხან მეორე სამკაულს იკეთებდა. ეს მისი საყვარელი საქმიანობა იყო. რეიჩელი კი – პრინცესას სათამაშო – თან უნდა ხლებოდა, რათა მეტი სიამოვნება მიენიჭებინა. უკვე ათიოდე უჯრა იყო გამოღებული. ზოგში ბრჭყვიალა ყელსაბამები ჩანდა, ზოგში სამაჯურები, კიდევ უფრო მეტი – მძივები, გულსაბნევები, ბეჭდები – იატაკზე ეყარა.
პრინცესამ ძირს დაიხედა და ცისფერთვლიან ბეჭედზე უჩვენა.
– მომაწოდე.
რეიჩელმა თითზე წამოაცვა ბეჭედი. პრინცესა სარკისკენ შეტრიალდა და ხელს ხან ასე შეაბრუნებდა, ხან – ისე. მერე გადაიხარა, რაც მოწყენილობასა და დაღლილობას გამოხატავდა და საგანძურის მოპირდაპირე მხარეს, მეორე ბოლოსკენ გაემართა. პრინცესა დედის საყვარელ განძს შეჰყურებდა.
ფუმფულა ხელი ძვირფასი ქვებით მოჭედილი ოქროს ყუთისკენ გაიწოდა და კვარცხლბეკიდან ჩამოიღო.
– პრინცესა ვიოლეტა! – იყვირა რეიჩელმა, სანამ მოისაზრებდა რას ამბობდა, – დედათქვენმა თქვა, რომ ამ ყუთთან მიკარება არ შეიძლება!
პრინცესა უცოდველი სახით შემობრუნდა და ყუთი რეიჩელს გადაუგდო. გაოგნებულმა რეიჩელმა ყუთი ჰაერში დაიჭირა, შიშით გააცია, კედელს არ მოხვდეს და არ გატყდესო. შეშინებულმა იმით, რომ ყუთი ხელში ეჭირა, მაშინვე იატაკზე დადო, თითქოს ხელს სწვავდა. რეიჩელმა უკან დაიწია – მეტისმეტად ახლოს იდგა დედოფლის ფასდაუდებელ განძთან.
– ვითომდა რატომ? – წამოიძახა პრინცესამ, – ჯადოსნური ბადე ამ ყუთს ოთახიდან გაქრობის საშუალებას არ მისცემს. ესეც არ იყოს, არავინ არ აპირებს ამ ყუთის მოპარვას.
რეიჩელს არაფერი ესაქმებოდა ჯადოსნურ ძალებთან. მხოლოდ ის იცოდა, რომ არ უნდოდა ვინმეს ჯადოსნური ყუთით ხელში დაენახა.
– სასადილოში მივდივარ, – ცხვირი ასწია პრინცესამ, – შევხედავ, როგორ იკრიბებიან სტუმრები და ვახშამს დაველოდები. დაალაგე აქაურობა, ყველაფერი თავის ადგილზე დადე, მერე წადი სამზარეულოში და მზარეულებს უთხარი, შემწვარი ხორცი ფეხსაცმლის ლანჩს არ ჰგავდეს, როგორც მაშინ, თორემ დედას ვეტყვი, ის კი ბრძანებას გასცემს, რომ გაროზგონ.
– გასაგებია, პრინცესა ვიოლეტა, – რეიჩელი რევერანსით დაიხარა.
– სულ ეს არის? – დაცინვით იკითხა პრინცესამ.
– და მადლობას გიხდით, აქ რომ მომიყვანეთ და ნება მომეცით, დავმტკბარიყავი ძვირფასი სამკაულებით მორთული პრინცესას ხილვით.
– ჰო, ეს მოწყალება შემიძლია გამოვიჩინო: შენ ალბათ გიჭირს სარკეში ჩახედვა და მახინჯი სახის ყურება. დედა ამბობს, რომ სიკეთე უნდა ვაკეთოთ უსახლკაროთათვის, – ჯიბე მოიჩხრიკა და გასაღები ამოიღო, – აი, გამომართვი. როცა დაალაგებ, ოთახი დაკეტე.
რეიჩელი ისევ დაიხარა რევერანსით.
– კეთილი, პრინცესა ვიოლეტა.
როცა რეიჩელის ხელი გასაღებს შეეხო, პრინცესამ ისევ გააწნა სილა. რეიჩელი გაშეშდა, პრინცესა კი ოთახიდან გავიდა, თან იცინოდა. გოგონასთვის ისეთივე მტანჯველი იყო ამ სიცილის მოსმენა, როგორც ლოყაზე გაწნული სილა.
ცრემლიანი თვალებით დახოხავდა ხალიჩაზე და მიმოფანტულ ნივთებს აგროვებდა. მერე წუთით ჩაჯდა, ხელით ფრთხილად შეეხო გახურებულ ლოყას. ძალიან სტკიოდა. ცდილობდა არ მიჰკარებოდა დედოფლის ყუთს. მალულად გახედავდა. შეხების ეშინოდა. ნელა ალაგებდა მორთულობას თავ-თავის ადგილზე, ფრთხილად ხურავდა კოლოფებს, თან იმედი ჰქონდა, რომ ვერ მოასწრებდა ყველაფრის ალაგებას და არ მოუწევდა ყუთის ხელის ხლება. დედოფალს მაინცდამაინც არ გაუხარდება, თუ გაიგებს, რომ რეიჩელი, რომელიც აქ არაფერს წარმოადგენს, ყუთს შეეხო. რეიჩელმა იცოდა, რომ დედოფალი, ყოველთვის თუ არა, დროდადრო მაინც ვიღაცას აჭრიდა თავს. პრინცესას ხანდახან დაჰყავდა დასჯის საყურებლად. რეიჩელი თვალებს ხუჭავდა, პრინცესა კი უყურებდა.
როცა ყველაფერს ადგილი
ჩუქება
