კვირა -
თავი პირველი
ბარი ბენეტს მუდამ სადარდებლად ჰქონდა, ბარი რომ ერქვა. რა სულელური სახელია თანამედროვე ცხრა (თითქმის ათი) წლის ბიჭისთვის! ყველა მის მეგობარს დაახლოებით ისეთი სახელები ერქვა, როგორიც, ვთქვათ, ჯეიკი, ლუკასი და ტაჯია.
უფრო სწორად, დაახლოებით კი არა, ზუსტად ეს სახელები ერქვათ. უახლოეს მეგობრებს შორის ჯეიკი პირველი იყო, ლუკასი - მეორე, ტაჯი კი - მესამე. მართალია, ეს რიგი დროდადრო იცვლებოდა და პირველი ტაჯი ხდებოდა, მაგრამ გინდ ასე ყოფილიყო და გინდ - ისე, ბარი არც ერთს არ ერქვა. ის კი არა, ბარი არავის იცნობდა, ბარი რომ რქმეოდა. კაცმა რომ თქვას, არც ისეთ ვინმეს იცნობდა, ბრაიანი რომ რქმეოდა. ან კოლინი. ან დერეკი. ან რომელიმე ის სახელი, ბიჭებს 1953 წლის შემდეგ რომ აღარ არქმევენ.
ბარი რომ დაარქვეს, ეს იმ გრძელი სიის თითქმის თავში ეწერა, სადაც ჩამოთვლილი იყო, ბარი მშობლებს (სუზანსა და ჯეფს: დიახ, დიახ!...) რას უწუნებდა.
აი, ის სიაც, რომელსაც ბარი საწოლში, ბალიშის ქვეშ ინახავდა (საწოლს, სხვათა შორის, სულაც არ ეფარა ლიონელ მესის სურათიანი ფანტასტიკური გადასაფარებელი, როგორიც ლუკასის საწოლს შვენოდა):
„აი, რას ვუწუნებ ჩემს მშობლებს:
1. მოსაწყენები არიან.
2. ბარი დამარქვეს (ხომ ხედავთ - აკი გითხარით, თითქმის სიის თავშია-მეთქი).
3. მუდამ დაღლილები არიან.
4. ვიდეოთამაშებს არ მათამაშებენ.
5. ვიდეოთამაშებს არ ყიდულობენ. არც ლიონელ მესის სურათიან გადასაფარებელს.
6. ძალიან, უჰ, ძალიან მკაცრები არიან. მაგალითები: 8:30-ზე მაწვენენ, არადა, ყველა ჩემი მეგობარი უფრო გვიან იძინებს; „ჰარიბოს“ მარმელადს არ მაჭმევენ, აქაოდა, მუცელს გატკენსო; და, ნუ იგინებიო, მეუბნებიან, თუ „აუ, ჩემი...“ წამომცდა, არადა, ეგ რა გინებაა!
7. ჩემს ტყუპ დას - ჩტდ-ს მუდამ ათასჯერ უკეთ ექცევიან, ვიდრე - მე, მხოლოდ იმიტომ, რომ ორივენი წესიერიკოები და დამჯერიკოები არიან.
8. არც ელეგანტურები არიან, არც ცნობილები და არც არაფრით ჰგვანან იმ უფროსებს, დედას ჟურნალებში რომ ნახავ (ეს რომ დაწერა, ბარი მიხვდა, რომ პირველ პუნქტს ჰგავდა, მაგრამ სია უკვე დაწყებული ჰქონდა, თანაც პასტით წერდა და არა - ფანქრით, ჰოდა, გადახაზვა და თავიდან დაწყება არ მოუნდა).
9. ღარიბები არიან (ეს რომ დაწერა, ცოტა არ იყოს, შერცხვა, რადგან იცოდა, რომ ეს მისი მშობლების ბრალი არ იყო. მამამისი „იკეაში“ მუშაობდა და შეფუთულ საქონელს საწყობებში ანაწილებდა თუ რაღაც, დედა კი დაწყებითი სკოლის მასწავლებლის ასისტენტი იყო. მოკლედ, ბარი ხვდებოდა, რომ ასეთ სამსახურებში მაინცდამაინც ბევრს ვერ შოულობდნენ, მაგრამ მაინც ფიქრობდა, მეტი ფული რომ ჰქონდეთ, 1-დან მე-8 პუნქტამდე ჩამოთვლილი საკითხები (გარდა იმისა, რომ ბარი არ უნდა დაერქმიათ), ალბათ, არც იარსებებდაო.
10. დაბადების დღესაც კი არ მიხდიან წესიერად.
ეს ყველაზე დიდი დანაშაული იყო. მისი მეგობრები ცოტა ხნის წინ გახდნენ ათისა და ყველას ფანტასტიკური დაბადების დღე გადაუხადეს. ჯეიკს კარტინგ-ფართი ჰქონდა, ლუკასს - ბოულინგ-ფართი, ტაჯს კი - ლიმუზინი! ყველანი იმ ლიმუზინით წავიდნენ კინოში და ჯეიმზ ბონდის ბოლო ფილმი ნახეს!
ბარის უყვარდა ჯეიმზ ბონდი. ნაწილობრივ ამიტომაც ეჯავრებოდა თავისი სახელი: იცოდა, ჯეიმზ ბონდს ამ სახელს თავის დღეში არ დაუძახებდნენ. არა, ჯეიმზ ბონდს ჯეიმზი ერქვა, როგორ არ იცოდა, მაგრამ რომ არ რქმეოდა, ალბათ, ჯონი, დევიდი ან მაიკლი ერქმეოდა. ან - ჯეიკი, როგორც ხშირად ამბობდა ჯეიკი. ბარი ეუბნებოდა, ასე არ არისო, მაგრამ გულში იცოდა, რომ დიახაც, ასე იყო, იმიტომ რომ ჯეიკი, თუ საქმე სახელზე მიდგებოდა, სინამდვილეში ძალიანაც ჰგავდა ჯეიმზს.
ხანდახან ჯეიკი ცალ წარბსაც ასწევდა ხოლმე (რაც ბარის, თავიც რომ მოეკლა, არა და არ გამოსდიოდა - ორივე წარბი ერთად ასდიოდა მაღლა) და იტყოდა: „ბონდი ვარ, ჯეიკ ბონდი!“
ბარი ეთანხმებოდა, თუმცა, თქმით არასოდეს უთქვამს, კარგად ჟღერსო. მართლაც, განა ეს არ ჯობდა, ვიდრე „ბონდი ვარ, ბარი ბონდი?!“
ჯეიკი (თავის წარბიანად) ბარისთან იყო იმ კვირადღეს, მის დაბადების დღემდე ექვსი დღით ადრე, როცა ბარი დედაზეც ძალიან გამწარდა და მამაზეც.
ბარის სამივე მეგობარი ზღურბლზე იდგა და მშვენივრად გაიგონეს ჯეფ ბენეტის ნათქვამი - არა, შვილოო. ეს ის სიტყვები იყო, რასაც, ბარის აზრით (მერე რამდენჯერ მოსვლია ეს აზრი!), ძალიან ხშირად ამბობდა მამამისი.
ჯეიკს „ნაიკის“ პრემიერლიგის ბურთი ეჭირა, ლუკასს „კონვერსის“ შავი კედები ეცვა, ტაჯს კი - „ჩელსის“ ახალთახალი მაისური, და ბარიმ, თავისი მეორეული ტანსაცმლის მაღაზიაში ნაყიდი ჯინსით, მაისურითა და ფეხსაცმლით, ცოტა არ იყოს, საცოდავად იგრძნო თავი.
ჩუქება
