რევაზ მარგიანის შესახებ
„რევაზ მარგიანი იზრდებოდა ქართული ლიტერატურის დიდ ტრადიციებზე. მამაც, ბაბუაც და დიდი პაპაც პოეტისა მწიგნობრები იყვნენ, ქართული ლიტერატურისა და საქართველოს ისტორიის დიდებული მცოდნენი და მოამაგენი. სხვათა შორის, დიდ სამეცნიერო ექსპედიციას, რომელიც ივანე ჯავახიშვილის ინიციატივით გაიგზავნა სვანეთში, სწორედ რევაზის ბაბუა მასპინძლობდა და ეხმარებოდა. ოჯახში ახლაც სათუთად ინახავენ ფოტოს, რომელზეც აღბეჭდილია ექსპედიციის მონაწილენი – პავლე ინგოროყვა, გიორგი ჩუბინაშვილი, სიმონ ყაუხჩიშვილი, და მათთან ერთად რეზოს ბაბუა დარისპანი. ოჯახში ილიასა და აკაკის კულტი იყო. კედელზე საღებავებით შესრულებული დიდი პორტრეტი ჰქონდათ ილია ჭავჭავაძისა – მეგობარ მხატვარს მიეძღვნა რევაზის მამისთვის. კედელზევე, საგანგებო ადგილას, კიდევ ერთი სურათი ეკიდა – ცნობილი ფოტო ქართველ მწერალთა ჯგუფისა: შუაში ღრმად მოხუცი აკაკი ზის და ირგვლივ ქართველი მწერლები ახვევიან – დავით კლდიაშვილი, იროდიონ ევდოშვილი, ახალგაზრდა გალაკტიონი, კონსტანტინე გამსახურდია და ბევრი სხვანი, და მათ შორის, რევაზის მამაც – აკაკი მარგიანი (აკაკი სვანი), რომელიც ახალგაზრდობაში ლექსებს წერდა“.
ვახტანგ ჭელიძე
„რევაზ მარგიანი ლადო ასათიანის, მირზა გელოვანისა და ალექსანდრე საჯაიას თაობის პოეტი იყო. მან პირველი ლექსის „მირანგულას“ გამოქვეყნებისთანავე მიიქცია ყურადღება, როგორც ნიჭიერმა, ორიგინალური ხმის პოეტმა. რევაზ მარგიანის უპირველესი შთაგონება მისი მშობლიური სვანეთი იყო, პოეტის მუზა ერთთავად სულ იმ მიუვალ მთებს დასტრიალებდა თავს, სადაც მისი აკვანი დაირწა; მისი ლირიკა მულახის სათიბებში ამოსული ყვავილივით ნაზი, გამძლე და სურნელოვანი იყო“.
გრიგოლ აბაშიძე
„ცნობილია, ოდითგანვე, ავბედითობის დროს საქართველო თავის საგანძურს სვანეთის მთებში მალავდა და შემდეგ დროდადრო გამოამზეურებდა ხოლმე ერის საჩინოდ, თუ რა სიმდიდრე და საგანძური გააჩნდა ქართველ ხალხს. ასეთ საგანძურთა რიცხვს მიეკუთვნება რევაზ მარგიანი, სვანეთიდან სიმღერითა და გალობით ჩამოსული ბარად. რაც მეტი დრო გადიოდა, იგი თავისი შევერცხლილი თმით, დიდი, ჭკვიანი, ალერსიანი, სათნოებით, ნიჭიერებით სავსე თვალებით, გარეგნობით და მრავალხმიანი სიმღერით სულ უფრო ემსგავსებოდა სვანურ მარადთოვლიან მთებს, ფერადი ყვავილებით მოჩითულ საძოვრებს, მდელოებსა და ენგურს“.
ნოდარ დუმბაძე
„როგორ აკლია ქართულ მწერლობას რევაზ მარგიანი – ეს კეთილშობილი და რჯულზე წასული კაცი, ნაღდი პოეტი და ამქვეყნიური მარადიული ტკივილების სიმშვიდით მომთმენი.
პოეტური სარწმუნოებიდან გამომდინარე რევაზ მარგიანის სიტყვები მარადის სიწრფელით გამოირჩეოდნენ, გულისხმა ახლდა ყველა მის საქმეს, სახელი ჰქონდა წყაროსთვალივით წმინდა, გული – წრფელი და ხასიათი ფიცხი.
მოკრძალებული ცხოვრება ჰქონდა, სხვათა გასახარად ცხოვრობდა. არასოდეს განსაკუთრებული არ უნატრია. მამულის მთებზე შეყვარებულმა პოეტმა ერთი ინატრა ოცდაათი წლისამ:
მთის კალთაზე სახლი მედგას
ხეც ხარობდეს ათიოდე,
იისფერად, განუწყვეტლად
ცაში ბოლი ადიოდეს.
ინატრა, მაგრამ ისე გაეცალა ნატვრისა და მზის ქვეყანას, რომ ვერ მოესწრო ამ სტრიქონების აღსრულებას“.
ჯანსუღ ჩარკვიანი
ჩუქება
