სალომე ბენიძე -
ჩემი საყვარლის საყვარლები
ფანჯარასთან ვდგავარ და ვუყურებ. ჩემკენ ზურგით ზის და თანამშრომლებს ეთათბირება. ხელში პასტას ათამაშებს და თვალები, რა თქმა უნდა, შუშის აქვს. ასეთ დროს სხვებს გონიათ, დაძაბული ფიქრობს იმაზე, რასაც ეუბნებიან. მარტო მე ვიცი, რომ ამ დროს საერთოდ არ ესმის, რა ხდება ირგვლივ, მაგრამ ეს არასდროს არავისთვის მითქვამს.
ეს ხაკისფერი პიჯაკი მე ჩამოვუტანე შარშან რომიდან. უხდება. მე მიყვარს, როცა ჩემი ნაყიდი ტანსაცმელი აცვია, უფრო ის მიყვარს, როცა სხვები აღნიშნავენ, რომ ყველაზე უკეთ მე ვიცი, რა უხდება, ყველაზე უფრო კი ის მიყვარს, როცა თვითონ ამბობს, რომ ყველაზე კარგად ჩემს ნაყიდ ტანსაცმელში გრძნობს თავს.
ვატყობ, თავის ქნევას უმატა თანხმობის ნიშნად, ესე იგი, იღლება. ღილაკს ხელს ვაჭერ და მდივანს შოკოლადის და ყავის შემოტანას ვთხოვ. ვამჩნევ, როგორ უყურებს ჩემს წითელლაქწასმულ ფრჩხილებს და მეღიმება.
მდივანს ყავა და შოკოლადი მოაქვს. მე ჭიქას ფანჯარაზე ვდგამ. უნდა გაგრილდეს, ისე არ დალევს. ესეც მარტო მე ვიცი.
მიყურებს და მიღიმის. ყველაზე კარგად თვითონ იცის, რომ არის რაღაცები, რაც მის შესახებ მარტო მე ვიცი და არასდროს, არასდროს მითქვამს სხვებისთვის.
ერთმანეთი რომ გავიცანით, პატარები ვიყავით. პატარები რა, მე – თექვსმეტის, თვითონ – ჩვიდმეტის. სულ ჩუმად იყო, ჩუმად მიყურებდა ხოლმე შორიდან. მე მეცინებოდა, ვტიპობდი. იმიტომ ვტიპობდი, რომ უფრო მაგარი ტიპი ვიყავი, უბრალოდ, განზრახ არ ვაკეთებდი არაფერს. ეს სხვა გოგოებს დასდევდა და ჩუმად მაინც მე მიყურებდა. ერთხელ წავასწარი – ბუნგალოს საპირფარეშოსთან ვიღაც გოგო ყავდა აყუდებული და მე რომ დამინახა, მომაშტერდა... მომაშტერდა და გააგრძელა.
მეორე დღეს სასტუმროს სასადილოში შევეფეთე საუზმეზე და თვალი ამარიდა. მე გამეცინა. ვერ მივხვდი, რატო გაუტყდა. მაშინ მართლა არავინ იყო ჩემთვის. მაშინ არ ვიცოდი, რომ მერე ბევრჯერ ვნახავდი სხვა ქალთან და ბევრჯერ მოვიკვნეტდი ტუჩს მწარედ, ისე მწარედ, რომ საკუთარი სისხლის გემო მეგრძნო, მაგრამ არ ვიტირებდი.
და რატო არ ვიტირებდი? ზუსტად არ ვიცი. ალბათ იმიტომ, რომ ვგრძნობ – მე მის საწოლში ჩემი ადგილი მაქვს.
რით ვეღარ დამთავრდა ეს ოხერი თათბირი. ეწევა. ამ ბოლო დროს განსაკუთრებით ბევრს ეწევა. როცა მთხოვს, რომ მოვწიო, მეც ვეწევი. უყვარს, როცა ერთად ვეწევით. მეც მიყვარს. ისე, კაცმა რომ მკითხოს, დიდი ხანია, მოწევას შევეშვი.
სავარძელზე გადაწვა და კვამლს ჭერისკენ უშვებს, ვითომ უსმენს თანამშრომლებს. მე ფანჯარასთან ვდგავარ გაუნძრევლად, თან ამის საქციელს ვაკვირდები, თან სხვებს ვუგდებ ყურს. ვიცი, ამაღამ ჩემთან დარჩება. ისე იფხანს კეფას, ნერვიულად, ჩემთან დარჩება და დილით, ყავას რომ გავუმზადებ, ნამცხვარს დავუჭრი, ბანანს გავუფცქვნი, წინ დავუჯდები, მის ფინჯანს სულს შევუბერავ, ქვემოდან ავხედავ და გავუღიმებ, მკითხავს, გუშინდელ (ანუ დღევანდელ) თათბირზე ვინ რა ილაპარაკა.
ამიტომ ყველაფერი კარგად უნდა მახსოვდეს. მე ჩავარდნები არ მეპატიება.
ზღვაზე შეხვედრის მერე ისე გავიდა ორი წელი, არაფერი უთქვამს. მარტო მიყურებდა ხოლმე. თან ვმეგობრობდით და თან ისე მიყურებდა ხოლმე, მეგონა, შიშველი ვიდექი და სულ მინდოდა, ან გავქცეოდი, ან მაგრად ჩავხუტებოდი.
იმ გოგოს ვერ ვიტანდი, „გეპეიში“ სწავლობდა, ჩამოვარდნილი უკანალი ქონდა და სქელი ფეხები. ცოტა უტვინოც იყო. უტვინო რა, გაუნათლებელი, თორემ იმისთვის კი ყოფნიდა ტვინი, რომ ამას კისერზე ჩამოკიდებოდა, თან ჩემს დასანახად. ჩემს დასანახად იმიტომ, რომ ბევრი ეცადა თუ ცოტა, გაიკითხა-გამოიკითხა და ვერავინ უთხრა, რა ვიყავით ჩვენ ერთმანეთის, შეყვარებულები, მეგობრები... და საერთოდ, რა ჯანდაბა ხდებოდა ჩვენს თავს. ვის რა უნდა ეთქვა, ჩვენც არ ვიცოდით წესიერად. გოგო კი სულ კისერზე ეკიდა ამას და ბოლოს ჩაუწვა კიდეც. მე ვიღაცამ მითხრა და მეგონა, მოვკვდი. საღამოს ჩაის რომ ვსვამდი, ჭიქა ხელში შემომეფშვნა, ხელები კიდევაც დამეწვა და კიდევაც დამესერა. ერთი ხაზი ახლაც მამჩნევია მარცხენა ხელისგულზე და ახლა, როცა ვეფერები ხოლმე, როცა იღლება და მივდივარ და ორივე ლოყაზე ვადებ ხელებს, როგორც თვითონ უყვარს, სახეზე ხვდება თავისივე სისულელის შედეგი – ჩემი დასახიჩრებული ხელისგული. ხშირად მეკითხებოდა, რა დამემართა ამ ხელზე, მე არაფერს ვპასუხობდი, მერე ეს ორივე ხელში იღებდა ჩემს მარცხენას, აბრუნებდა და ძალიან ფრთხილად მკოცნიდა ნაიარევზე. ძალიან რომ წაიღო ტვინი კითხვით, რა დამემართა, ვუთხარი, რომ ოდესღაც, ბავშვობაში, ველოსიპედიდან გადმოვვარდი. რა იცის, რომ ველოსიპედს ვერასოდეს ვატარებდი. ამას გონია, მე ყველაფერი შემიძლია, იმიტომ, რომ მე ყველაზე მაგარი ვარ, არასოდეს არაფერი მეშლება, არაფერი მავიწყდება და არ შეიძლება, რაიმე ცუდად გამომივიდეს. ველოსიპედის ამბავი რომ
ჩუქება
