უკვდავების წამალი უკვდავების წამალი
თუ რომელიმე თქვენგანს 2000-2002 წლებში ბოსტონში, უფრო ზუსტად კი, მედფორდში გიცხოვრიათ და 92 ნომერი ავტობუსით გისარგებლიათ, მაშინ აუცილებლად გემახსოვრებათ ამ ავტობუსის ხშირი მგზავრები - გრძელთმიანი, მაღალი და გამხდარი ახალგაზრდა ქალი და უზარმაზარზურგჩანთაგადაკიდებული, ასე 5-6 წლის, ბიჭი, მოკლედ შეჭრილი თმებითა და კეპით. ისინი ყოველ დილით, ზუსტად 7 საათსა და 15 წუთზე იდგნენ ავტობუსის გაჩერებაზე, შერონ სთრითისა და ჰარვარდ ავენიუს კვეთაზე და საღამოობითაც ამ გაჩერებაზე ჩამოდიოდნენ. შერონ სთრითის პარალელურ ქუჩაზე, ლოურენს სთრითზე რომ დიდი, აივნებიანი თეთრი სახლი იდგა, მის მოპირდაპირე მხარეს პატარა ქუჩა ჩადიოდა, სალემ სთრითი, სწორედ ამ ქუჩის განაპირას იდგა დაბალღობეშემოვლებული ხის ორსართულიანი სახლი, რომლის პირველ სართულზე ამ სახლის პატრონები, მისტერ და მისის არლინგტონები ცხოვრობდნენ, მეორე სართულს კი აქირავდებდნენ, ძირითადად, უცხოელ სტუდენტებზე. სწორედ ამ სახლში ვცხოვრობდით მე და დედაჩემი.
სწორად მიხვდით, ის ზურგჩანთამოკიდებული ბავშვი მე ვარ, ის გრძელთმიანი და გამხდარი ქალი კი - დედაჩემი, ამერიკაში ახალი ცხოვრების საძებნელად ჩასული და სხვა, მილიონობით ადამიანის მსგავსად, შრომის თავბრუსდამხვევ რიტმში ჩართული თუ ჩათრეული. სიმართლე გითხრათ, მე მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი იმისთვის, რომ ბოლომდე მეგრძნო და გამეგო, ეს რას ნიშნავდა, მაგრამ დედის დაღლილ და ხშირად გატანჯულ სახეს რომ ვუყურებდი, ვხვდებოდი, რომ მთლად ისე არ იყო საქმე, როგორც დედას ეგონა, რომ იქნებოდა. ხოლო ვინაიდან მე ბავშვობიდან არ მიყვარდა ზედმეტი კითხვების დასმა და ყოველთვის იმას ვჯერდებოდი, რასაც დედა მეტყოდა, არც ამჯერად ვაწუხებდი დედას ზედმეტი კითხვებით და ვცდილობდი, თავად წარმომედგინა ის ყველაფერი, რასაც დედა გრძნობდა და განიცდიდა.
დღემდე არ ვიცი, ზუსტად რომელ საათზე იღვიძებდა დილით დედა. მე რომ თვალს ვახელდი, დედას უკვე ეღვიძა და სახლშიც რძიანი ყავისა და შვრიის ფაფის სასიამოვნო სურნელი ტრიალებდა. სანამ მე ფაფას ვჭამდი, დედა ფანჯარაში თავგაყოფილი სიგარეტს ღრმა ნაფაზებით ჩქარ-ჩქარა ეწეოდა და სულ იმას ამბობდა, ოღონდ ახლა მისტერ და მისის არლინგტონებმა არ დამინახონო. მე არ ვიცოდი, რა მოხდებოდა, დედას, ასე სასაცილოდ ფანჯარაში თავგაყოფილსა და ყელმოღერებულს, თუ სახლის მეპატრონეები დაინახავდნენ, მაგრამ რადგან დედა ამას საფრთხედ აღიქვამდა, მეც ჩუმად, გულში ვნატრობდი, რომ ეს არ მომხდარიყო, ვნატრობდი, რომ დედას უსაფრთხოდ მოეწია სიგარეტი და სახლიდანაც მშვიდად გავსულიყავით. ასეც ხდებოდა. სახლიდან გასულები ჩქარი, ზოგჯერ კი ძალიან ჩქარი ნაბიჯით ავტობუსის გაჩერებისკენ მივდიოდით და უკვე ორივესთვის გაზეპირებულ ტექსტს ვისმენდი. მე არავითარ შემთხვევაში არ უნდა მეჩხუბა ბენთან, უნდა დამეჯერებინა მისის რამოსისთვის (დედა მას რატომღაც სულ მისის რამოსას ეძახდა) და სანამ დედა არ მომაკითხავდა, არავის, სულ არავის არ უნდა გავყოლოდი არსად. „ გასაგებია?! - სკოლის ჭიშკართან მისულს მკითხავდა
დედა და მეც თავის დაქნევით ვპასუხობდი, რომ გასაგებია. დედა სამსახურში მიდიოდა და მე ზუსტად ვიცოდი, რომ მოსწავლეებიდან სკოლას ყველაზე ბოლოს დღესაც მე დავტოვებდი. მე ეს არ მომწონდა, მაგრამ ვიცოდი, რომ დედას სხვანაირად არ გამოსდიოდა და ამიტომაც არც ვბრაზდებოდი და არც არაფრის მეშინოდა. მე ზუსტად ვიცოდი, რომ რაც არ უნდა მომხდარიყო, დედა ყოველთვის მოვიდოდა და ჩვენ ყოველთვის საღსალამათები და უვნებლები დავბრუნდებოდით სახლში. ამის რწმენას კი ის საიდუმლო მაძლევდა, რომელიც მარტო ჩვენ ორმა - მე და დედაჩემმა ვიცოდით.
როდესაც პირველად ამერიკაში ჩავედით და არლინგტონების სახლში დავბინავდით, ჩვენთან დედას მეგობარი, ლორა მოვიდა. მე მაშინ ინგლისური არ ვიცოდი და მათი ნალაპარაკევიდან ვერც ვერაფერი გავიგე. როცა ლორა წავიდა, დედამ მითხრა, რომ მე ძალიან მაგარ სკოლაში ვივლიდი და ამერიკელ ბავშვებთანაც ძალიან გავერთობოდი, ძალიან-ძალიან.
მართლაც, მეორე დღეს დედამ სკოლაში წამიყვანა. ის დღე ბუნდოვნად მახსოვს. მახსოვს ბევრი ბავშვი, ყველა უცხო და რაც მთავარია, სხვა ენაზე მოლაპარაკე, ავტობუსიც მახსოვს, ყვითელი “ School bus ” , რომელშიც რატომღაც აღმოვჩნდი. როგორც მალევე გაირკვა, მე სკოლის გახანგრძლივებულ ჯგუფშიც ვიყავი და ვინაიდან იმ სკოლაში, სადაც მე ვსწავლობდი, “ after school program ” (გახანგრძლივებული) არ იყო, სხვადასხვა სკოლებიდან მიყავდათ ბავშვები იმ ერთ “ Kennedy School ” -ში, საიდანაც დღის ბოლოს უნდა წავეყვანე დედას. ახლაც მახსოვს ის დაბნეულობა და ტირილის სურვილი, რომელიც მაშინ გამიჩნდა, როცა ავტობუსის მძღოლმა (ავტობუსში პირველად აღმოვჩნდი, თან მარტო) რაღაცები მითხრა და მე ვერაფერი ვერ გავიგე. ერთი სიტყვით, ცუდი დღე იყო.
დედამ რომ მომაკითხა და წამიყვანა, მთელი გზა ვდუმდი. ვიცოდი, რომ რამე რომ მეთქვა,
ჩუქება
