თავი 1 - სპეიდი და არჩერი ეძღვნება ჯოზის
სამუელ სპეიდს გამხდარი, ჩამოგრძელებული სახე ჰქონდა, პირი კი ლათინურ V-ს მიუგავდა, რომლის ქვემოთაც იმავე ფორმის ნიკაპი წამოშვერილიყო. ნესტოები მრუდს ხაზავდა, მორიგი, უფრო პატარა V-ს შესაქმნელად. მისი მოყვითალო-მონაცრისფრო თვალები ჰორიზონტალური გახლდათ. V-ს მოტივსვე აგრძელებდა მოსქო წარბები, რომლებიც მისი მოკაუჭებული ცხვირის ზემოთ აზიდულიყვნენ. სწორი საფეთქლებიდან კი ბაცი ყავისფერი თმა ჩამოზრდოდა. რაღაცით ბოროტ სულს მოგაგონებდათ.
– ჰო, საყვარელო. – მიმართა ეფი პერინს.
ეფი აწოწილი, გარეუბნელი გოგონა იყო, რომელსაც შალის თხელი, ხორცისფერი კაბა სველივით ეკვროდა ტანზე. ბიჭური იერის სახეს წაბლისფერი, ცელქი თვალები უმშვენებდა. მან ზურგს უკან კარი მოხურა, ზედ მიეყრდნო და თქვა:
– გარეთ გოგონაა, რომელსაც შენი ნახვა სურს. მისი გვარია უონდერლი.
– კლიენტია?
– მგონი, ჰო. თუმცა, ისედაც მოგინდება მისი ნახვა. მაგარი ქალია.
– შემოუშვი, საყვარელო, – უთხრა სპეიდმა. – შემოუშვი.
ეფიმ კვლავ გამოაღო კარი, სახელურისთვის ხელი არც გაუშვია, ისე იკითხა: – შემოხვალთ, მის უონდერლი?
– გმადლობთ. – უპასუხა ხმამ, ისეთი სინაზით, რომ მხოლოდ წმინდა არტიკულაცია ხდიდა სიტყვებს გასაგებს.
ახალგაზრდა ქალი შემოვიდა. ნელი, ფრთხილი ნაბიჯებით დაწინაურდა; ერთდროულად მორიდებული და გამომცდელი, კობალტისფერი თვალებით შესცქეროდა სპეიდს.
მაღალი და ტანადი გახლდათ. აზიდული სხეული ჰქონდა, მაღალი მკერდით; ფეხები – გრძელი, ხელები და ტერფები – ვიწრო. ორი ტონალობის ლურჯში იყო გამოწყობილი, რომლებიც მის თვალის ფერს ეხამებოდა. ლურჯი ქუდის ქვემოდან მუქი წითელი კულულები ჩამოშლოდა, მისი ტუჩები კი უფრო მკაფიო წითელი გახლდათ. ნახევარმთვარიდან, რომელსაც გაუბედავი ღიმილი ქმნიდა, თეთრი კბილები უბზინავდა.
სპეიდი თავის დაკვრით მიესალმა ქალს და ბოტოტა ხელით მერხთან მდგარ მუხის სავარძელზე მიუთითა. სპეიდი ექვსი ფუტი სიმაღლის მაინც იქნებოდა. ვიწრო მხრები მის სხეულს კონუსის ფორმას სძენდა. იგი არც იმდენად განიერი იყო, რამდენადაც – სქელი, და ახალდაუთოებულ ნაცრისფერ მოსასხამს ტანზე მორგების საშუალებას არ აძლევდა.
– გმადლობთ! – უწინდელივით ნაზად წაიბუტბუტა მის უონდერლიმ და ხის სავარძლის კიდეზე მოკალათდა.
სპეიდი თავის ბრუნვად სკამში ჩაეშვა. მეოთხედი ბრუნი გააკეთა, ქალისთვის პირისპირ რომ შეეხედა, და თავაზიანად გაუღიმა, ისე, რომ ტუჩები ოდნავადაც არ დასცილებიან ერთმანეთს. მისი სახის ყოველი V კიდევ უფრო წაგრძელდა.
დახურული კარიდან ეფი პერინის საბეჭდი მანქანის კაკუნი და ზარის წკრიალის ჩახშული ხმა მოისმოდა. სადღაც, მეზობელ ოფისში კი ელექტრომანქანა ვიბრირებდა დუნედ. სპეიდის მაგიდაზე, სიგარეტების ნამწვებით სავსე სპილენძის საფერფლეში, ანთებული სიგარეტი ბოლავდა. ოდნავ შეღებული ფანჯრიდან, ტყავის ფარდები რომ ჩამოეფარებინათ, ჰაერის ნაკადს ამიაკის სურნელი შემოჰქონდა ოთახში და თამბაქოს კვამლს აქეთ-იქით ფანტავდა.
მის უონდერლი ახრჩოლებულ სიგარეტს მისჩერებოდა და თვალები ეძაბებოდა. სავარძლის კიდეზე იჯდა და ფეხები ისე ეწყო იატაკზე, თითქოს, სადაცაა, წამოდგებაო. მუქი ფერის ხელთათმანებიანი ხელები კი კალთაში მოთავსებული ბრტყელი ხელჩანთისთვის შემოეჭდო.
სპეიდი სავარძელზე შექანდა და იკითხა:
– რით შემიძლია, დაგეხმაროთ, მის უონდერლი?
ქალმა ამოისუნთქა და სპეიდს შეხედა. შემდეგ ნერწყვი გადაყლაპა და აჩქარებით უპასუხა:
– შეგიძლიათ... ვიფიქრე, რომ... – მბზინვარე კბილებით ქვედა ტუჩის წვალება დაიწყო ისე, რომ სათქმელი არ დაუსრულებია.
ახლა მხოლოდ მისი მუქი თვალები საუბრობდნენ მუდარით. სპეიდმა თავი დაუკრა, თითქოს, გაიგო, რისი თქმაც სურდა, და ისე მანუგეშებლად გაუღიმა, თითქოს, იცოდა, რომ საქმე არც ისე სერიოზულად იყო.
– თავიდან მომიყევით ყველაფერი და შემდეგ გავარკვევთ, როგორ მოვიქცეთ.
– ეს ყველაფერი ნიუ-იორკში მოხდა.
– აჰა.
– არ ვიცი, სად შეხვდა მას. უფრო სწორად, ვიცი, რომ ნიუ-იორკში შეხვდა, თუმცა, არ ვიცი, კერძოდ – სად. 17 წლისაა – ჩემზე ხუთი წლით უმცროსი. ყოველთვის განსხვავებული სამეგობრო წრე გვყავდა. ვფიქრობ, ისეთი სიახლოვე, როგორიც დებს შორისაა, ჩვენ არასოდეს გვქონია. მშობლები ევროპაში არიან. ამ ამბავს ვერ გადაიტანენ. მათ ჩამოსვლამდე როგორმე უნდა დავიბრუნო ჩემი და.
– გასაგებია.
– მშობლები მომდევნო თვის პირველ რიცხვში ბრუნდებიან.
– ანუ ორი კვირა გვაქვს. – სპეიდს თვალები გაუბრწყინდა.
– არ ვიცოდი, რა ჩაიდინა, სანამ მისი წერილი არ მივიღე. კინაღამ ჭკუიდან შევიშალე. – ქალს ტუჩები აუთრთოლდა. კალთაში მუქი ფერის ხელჩანთას აწვალებდა. – მეშინოდა, პოლიციაში მისვლით მისთვის საქმე არ გამეფუჭებინა. თუმცა, იმის შიში, რომ შეიძლებოდა რამე დამართოდა, პირიქით, პოლიციაში წასვლას მაიძულებდა. არავინ მყავდა ისეთი, ვისაც რჩევას ვკითხავდი. არ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი. რა უნდა მექნა.
– მესმის თქვენი, – უპასუხა სპეიდმა. – შემდეგ მისი წერილი მოვიდა, არა?
– დიახ. ტელეგრამაც გავუგზავნე ფოსტით; სხვა მისამართი
ჩუქება
