ცისიერი იყო და არა იყო რა... ღვთის უკეთესი რა იქნებოდა?! იყო შაშვი მგალობელი, ღმერთი - ჩვენი მწყალობელი... შაშვ მგალობელს კი, ნაძვის კენწეროზე შემოსკუპება უყვარდა, რომელიც ცისიერის ფანჯრიდან ძალიან კარგად ჩანდა. ზუუსტად მისი ფანჯრის გასწვრივ იყო კენწერო. რაფაზე შემოსკუპებული გოგონა, სიყვარულით სავსე თვალებით შეჰყურებდა მგალობელ ჩიტუნას, რომელსაც კუდი გაებზიკა და თვალდახუჭული გალობდა და გალობდა თავგამოდებით.
- ეჰ, ნეტა ჩიტების ენა მესმოდეს, გავიგებდი რაზე მღერის ასეთი გულმოდგინებით შაშვი მგალობელიო, - გაიფიქრებდა ხოლმე ცისიერი და სამზარეულოდან, მუჭით, ხორბლის მარცვლებს გამოურბენინებდა. მაგრამ სიმღერაში თავით კლანჭამდე ჩართული ჩიტუნა, ხორბლის მარცვლებს კი არა, ხეზე აპარულ ვეებერთელა კატასაც კი ვერ ამჩნევდა. ცისიერი დაინახავდა თუ არა მეზობლის მსუნაგ ფისუნას (რომელსაც პუწიკოს ეძახდნენ), მაშინვე გამოაღებდა ფანჯარას და მთელი ხმით შესძახებდა: ფრიი, ფრიი, ფრიიი, გაფრინდიო!
თავზარდაცემული შაშვი მგალობელი კი, მაშინვე შეწყვეტდა საამურ გალობას. ტოტიდან აფრენილი, გოგონას მადლიერი თავალებით გადმოხედავდა და სადღაც შოორს აფრინდებოდა. ცისიერი მანამ უყურებდა ჩიტუნას, სანამ იგი ღრუბლებში არ შეიმალებოდა. შემდეგ, ხიდან უკმაყოფილო სახით ჩამომავალ პუწიკოს გადახედავდა და საჩვენებელ თითს დაუქნევდა: უტუტუტუ, შე მსუნაგოო. ფისო კი თითქოს თვალებით პასუხობდა: ეე, შე რა გითხარი, მთელი საათის ჯაფა წყალში ჩამიყარეო!
ცისიერის ფანჯრიდან კიდევ ბევრი საინტერესო რამ ჩანდა... მაგალითად, დიდი მოედანი, რომლის შუაგულშიც, უზარმაზარი ფანტანი თავმომწონედ ცეკვავდა. პატარები ხშირად ჩერდებოდნენ ხოლმე ფანტანთან და თვალს აყოლებდნენ ზეცისკენ აფრენილ წვეთებს.
მოედნის კუთხეში კი, სათამაშოების მაღაზია იყო. მშობლებს ხელჩაკიდებული ბავშვები იქაც ხშირად ჩერდებოდნენ და საჩვენებელი და ცერა თითებით ყელზე კანს იგლეჯდნენ. ცისიერი ადვილად ხვდებოდა რას ევედრებოდნენ ბავშვები მშობლებს. ეს იყო ვიტრინის მიღმა მიყუჩებული დათუნია, თოჯინა, ჯარისკაცი, მანქანა ან რკინისსახიანი რობოტი.
ბავშვების ვედრების ტექსტი კი, დაახლოებით ასე ჟღერდა: "აუ, გთხოოოოოვ რაა"... და რაც უფრო დიდი იყო ვიტრინაში მიყუჩებული სათამაშოს შეძენის სურვილი, მით უფრო მეტი იყო სიტყვაში "გთხოვ" ასო-ბგერა ო-ს რაოდენობა. მშობლები მაშინვე შეიყვანდნენ ხოლმე პატარებს მაღაზიაში და ათიოდე (თუ რიგი იყო, ოციოდე) წუთში იმ დათუნიით, თოჯინით, ჯარისკაცით, მანქანითა თუ რკინისსახიანი რობოტით ხელდამშვენებული ბავშვები, უკვე ხტუნვა-ხტუნვით მიცუნცულებდნენ მშობლების წინ. თუმცა, იყო შემთხვევებიც, როცა მშობლებს ძალიან ეჩქარებოდათ და ბავშვებს სწრაფად წინ წასვლას თხოვდნენ. დაღონებული პატარები კი თვალს ვერ აშორებდნენ ფერად ვიტრინებს.
ცისიერს მოედანი წვიმიან ამინდში მოსწონდა ყველაზე მეტად. ამ დროს ფერად-ფერადი ქოლგების მარში იწყებოდა. ბავშვები არც ერთ გუბეს არ დატოვებდნენ, ფეხები შიგნით კაარგად რომ არ გაედგლაფუნებინათ. აღშფოთებული მშობლები კი, ქოქოლას მიაყრიდნენ: ფეხები დაგისველდებათ და გაცივდებითო! ყურჩამოყრილი ბავშვები, უხალისოდ გააგრძელებდნენ ხოლმე გზას, მაგრამ ახალი გუბის შეხვედრისას ცდუნებას ვერ უძლებდნენ და გადგლაფუნებით თუ ვერა, ჩუმად მაინც აწაწუნებდნენ გუბეში ფეხსაცმლის წვერებს.
ისე, გუბეები ცისიერსაც ძალიან უყვარდა, მაგრამ რომ გითხრათ, შიგნით ფეხების დგლაფუნზე გიჟდებოდა-მეთქი, მოგატყუებთ. განა იმიტომ, რომ მასაც, როგორც ყველა ბავშვს, უშლიდნენ ამას?! არა, უბრალოდ ძალიან მოსწონდა წყალზე არეკლილი ხეები, სახლები, ღრუბლები, ცა. ფეხის ერთი ჩაწაწუნებაც კი ამ ყველაფერს უკვალოდ შლიდა და მათ ნაცვლად ამღვრეულ წყალსა და ტალახიან კენჭებს ტოვებდა მხოლოდ. ამიტომ, თუ წვიმიან ამინდში გარეთ გასვლა მოუხდებოდა, ყურადღებით ჩაივლიდა ტროტუარებს, შემთხვევით გუბეზე ფეხი არ დამედგასო და მონუსხულივით უყურებდა მოედანზევე არეკლილ მეორე მოედანს. თუმცა, წვიმიან ამინდში, ძირითადად მაინც სახლში ტოვებდნენ და დაწინწკლული ფანჯრიდან აკვირდებოდა ფერად-ფერადი ქოლგების საზეიმო მარშს, რომელიც ზემოდან უფრო ლამაზად ჩანდა.
ჩუქება
