თავი I ვუძღვნი:
მშობლებს - რომლებსაც უდიდესი წვლილი მიუძღვით ჩემი და ჩემი შვილების აღზრდაში;
საქართველოს - ბედისგან შორეულ ქვეყანაში მოხვედრილი შვილების მუდმივ საფიქრალს
წარმოგიდგენთ ჩემს თავს. მე მაკა ვარ, ერთ-ერთი ქართველი ემიგრანტი, იმ მრავალთაგან, პოსტსაბჭოური საქართველოს არეულ-დარეული სინამდვილიდან, ბედმა რომ სამშობლოს მოწყვიტა, შორეულ ქვეყნებში გადაისროლა, ბევრი ატარა საკუთარი თავისა და ადგილის ძიებაში, ბევრი აფიქრა და ბევრიც ატირა, მერე უცხო მიწაზე დაასახლა, ნელნელა ამ გარემოსაც შეაჩვია, ბოლოს კი, ეს ადგილი მისი ცხოვრების ნაწილადაც აქცია.
ამ ბედმა მე ცათამბჯენებიან ამერიკაში მომახვედრა და ახლა ჩემს თავგადასავალს გიამბობთ. რატომ? სწორედ ეს კითხვა და ერთგვარი დანაშაულის გრძნობა სამშობლოსა და მშობლების წინაშე წლების განმავლობაში არ მაძლევდა მოსვენებას. იქნებ, სწორედ ამიტომ ვწერ....
* * * *
დეკემბერია ჩიკაგოში. წელიწადის ეს სეზონი შეიძლება საშინ-ლად ცივი და თოვლიანიც ყოფილიყო, წლევანდელმა ზამთარმა კი გაგვანებივრა. მე თხელი, ბორდოსფერი პალტო მაცვია. საშობაო განწყობაა ყველგან და ალბათ, მეც სეზონს ვეხამები ფერებში.
ჩიკაგოს დაუნთაუნში, ანუ ქალაქის ცენტრში წამოსვლა ჩემ-თვის დღესასწაულია. აქ რომ მოვდივარ, სიცოცხლის მჩქეფარებას ვგრძნობ, ღრმად ჩავისუნთქავ და... ბედნიერებისგან დავქრივარ. დღევანდელი დღეც არაა გამონაკლისი. ქართული ხალხური სიმღერების კონცერტზე დასასწრებად წამოვედით. ამერიკელები მღერიან. საშო-ბაო საჩუქრად ჩვენებური სიმღერების დისკები გვინდა გადავცეთ ქართველთა სახელით. მეგობრებმა ბინაც დაგვითმეს დაუნთაუნში და იქვე ვრჩებით: მე, ჩემი ამერიკელი მეუღლე და ჩვენი ოთხი თინეიჯერი ბიჭი.
ღამის ჩიკაგო ხომ ისედაც ულამაზესია?- ოცნებას ჰგავს. ახლა კი ყველაფერი საშობაოდაა მორთული და აღფრთოვანების განცდა რომ არ გქონდეს, წარმოუდგენელია. ჩვენი მეგობრის ბინა ცათამბჯენის 31-ე სართულზეა. იქიდან ხელისგულივით შეგიძლია დაინახო მილიონი ნათურით სხვადასხვაფრად განათებული ქალაქი! შენობა კედლების ნაცვლად ტყვიაგაუმტარი მინებითაა გარშემორტყმული და ბინაში ყოფ-ნისას სრული თავისუფლების შეგრძნება გიჩნდება - არანაირი ბარიერი არ გიბრკოლებს თვალთახედვას და იქნებ ეს აზროვნების თავისუფლებასაც აძლევს გასაქანს? ისეთი გრძნობა მაქვს, მინდა ვიცეკვო, ვიმღერო და, სახეზე ღიმილშერჩენილი ფანჯრებს არ ვცილდები. ბიჭებიც აღტაცებულნი ეცნენ ფანჯრებს, იხედებიან, შენობებს ათვალიერებენ. მათ არქიტექტურული სტილი უფრო აინტერესებთ. ბინოკლსაც ეძებენ, ეგებ ახლო ხედიდან რამე საინტერესო დაინახონ წინ აღმართული ცათამბჯენის ფანჯრებში?! მალე ზოგი ტელევიზორს ეცა, ზოგი Iphone-ში ჩაიკარგა, ზოგი კი სამზარეულოში შევარდა და საჭმელს დაუწყო ძებნა. როგორც ხედავთ, ყველას სხვადასხვა ინტერესი გაგვაჩნია. მე კი თვალებს ვჭუტავ, ნათურები ბუნდოვანნი ხდებიან და ფერადი ოცნებების სამყაროში გადამასახლებენ...
დილას საუზმე გემრიელად მივირთვით და მამაკაცებიც გავისტუმრე. მინდა მარტო დავრჩე და წუხანდელი ოცნება გავაგრძელო. შენონს, ამ ადგილის მფლობელს, რომელიც საბავშვო მწერალია, ბინა გემოვნებით და ლამაზად აქვს მოწყობილი. საშობაოდ მთელი ქალაქი ნაძვის ხეებითაა მორთული. აქაურობაც ბორდოსფერ-ოქროსფერი ბურთულებით, ორნამენტებით, სანთლებითა და სხვადასხვა აქსესუარებითაა დეკორირებული, რაც კიდევ უფრო აძლიერებს ჩემს აღფრთოვანებულ გან-წყობას.
ფუმფულა საწოლში, ბალიშებში მოვკალათდი, ტელევიზორის პულტი მოვიმარჯვე და საინტერესო ფილმის ძებნა დავიწყე. ფიქრებით ისევ ოცნებას ვუბრუნდები. ოღონდ ეს ოცნება ადრინდელი, ჩემი ბავშვობისდროინელი ოცნებებისაგან იმით განსხვავდება, რომ უფრო მიზანდასახულია და ვგრძნობ, მისი ახდენა რეალურია, თუ მე, გულხელდაკრეფით ჯდომის ნაცვლად რაიმეს მოვიმოქმედებ.
წარმოსახვაში ეს ბინა ჩემია თავის ოქროსფერბურთულებიანად და მთელი ჩიკაგოს ნათურებიანად. მე ავტორი ვარ და დღეს წიგნის რედაქტორთან შეხვედრას ველოდები. მერე პრეზენტაციები, მეგობრები, წარმატებები... ვგრძნობ, ეს ჩემი სამყაროა...
ცხოვრება ძიებაა. ყველანი ვცდილობთ საკუთარი თავის, ჩვენი ადგილის პოვნას ჩვენივე პოტენციალიდან გამომდინარე. ეს ძიება სამშობლოში ხდება, სადაც იბადები და იზრდები, პიროვნებად ყალიბდები და გარკვეულ წრეში ტრიალებ. მაგრამ ბედმა, ჩემი არ იყოს, გრძელი და რთული ბილიკებით თუ გატარა, იქნებ ეს ადგილი მთელი სამყაროს მასშტაბითაც გაქვს საძებნი. და მეც ვეძებ...
დღეები საოცარი სისწრაფით მიქრიან. თითოეული დღე იმდენად დატვირთულია ახალახალი საქმეებით, ასე მგონია, ჩემი ცხოვრება ჭადრაკის დაფაა და ფიგურების აზრიანად, ჭკვიანურად გადაადგილებითღა თუ შევძლებ თამაშის ბოლომდე მიყვანას, დროის მოგებას, გამარჯვების შეგრძნებას და შემდეგი დღისთვის, როგორც შემდეგი პარტიისათვის მზადებას.
ამ შეგრძნებას ჩემში ამერიკული ცხოვრების სტილის ყოველდღიურობა იწვევს, აგერ უკვე 12 წლის განმავლობაში რომ ვეზიარები.
* * * *
...შემოდგომის მზიანი, ოდნავ სუსხშემოპარული დღეა. ლევანიკოს ფეხბურთის თამაშს ვესწრები. ლევანი ჩემი პირველი სიხარულია. ის უკვე 17 წლისაა. ჩვენებური ფეხბურთი ხომ მისი საყვარელი
ჩუქება
