ცოტა რამ ჩემ შესახებ ჩემი სახელია გიორგი. ვცხოვრობ ლაგოდეხის რაიონის სოფელ შრომაში დედასთან, მამასთან, ბებოსთან და შვიდი წლის დასთან ერთად. სკოლაში სწავლის პარალელურად ვმუშაობდი ფიზიკურ სამუშაოებზე იმ მოტივით, რომ ოჯახს დავხმარებოდი მატერიალურად, მაგრამ მშობლები არასდროს მაძლევდნენ უფლებას, ჩემი გასამრჯელო მათთვის გამენაწილებინა. მათ მხოლოდ ის უნდოდათ, რომ ჩემი შრომით გამომუშავებული თანხის დაფასება მესწავლა.
მამაჩემი ტაქსის მძღოლია. ის დღევანდელმა მწარე რეალობამ მიიყვანა ამ პროფესიამდე. მე და მამას ბევრი საერთო გვაქვს, თუმცა ბევრ რამეზე ვერ ვთანხმდებით. კამათის ერთ-ერთი მთავარი თემა ჩემი ჩანაწერებია, დღიური, რომელიც დაფუძნებულია სიტყვის თავისუფლებაზე. ყოველთვის ვწერ იმას, რასაც ვფიქრობ და არასდროს მაინტერესებს, რა შედეგი მოჰყვება ამას. ის კი ცდილობს, ტაბუ დაადოს ჩემს ყოველ სიტყვას, რომელიც ვინმეს კრიტიკას ისახავს მიზნად. მამამ სკოლაც და უმაღლესი სასწავლებელიც ძალიან კარგ ნიშნებზე დაამთავარა, თუმცა დღეს თავისი სპეციალობით ვერ მუშაობს. მან, როგორც ყველა შრომისმოყვარე ადამიანი მოიქცეოდა, იფიქრა, უსაქმოდ ყოფნის მაგივრად ორიოდე თეთრს შევიტან ოჯახშიო, აიღო ბანკიდან სესხი, იყიდა ძველი ავტომობილი, დაადგა ტაქსის ყვითელი ნიშანი და მიუჯდა საჭეს.
დედა დიასახლისია. მას ჩემი დაბადების შემდეგ ერთი დღეც აღარ უმუშავია. ის თვლიდა, რომ დედის უპირველესი ამოცანა შვილის საამაყოდ და პატიოსნად აღზრდა იყო. ყოველთვის მეხმარებოდა საშინაო დავალების შესრულებაში. რამდენჯერაც კლასელს მივიყვანდი სახლში, იმდენჯერ დაგვისვამდა გვერდით და გვეუბნებოდა, რომ უნდა გვემეცადინა. ჩემი სტუმარი განცვიფრებული და იმედგაცრუებული უყურებდა დედაჩემს, რადგან თამაშის იმედით მოდიოდა ჩემთან.
სოფელში ძალიან მჭიდრო მეზობლობა გვაქვს. მეზობლებს ძალიან ვუყვარვარ. არასდროს მავიწყდება მათთვის გამარჯობის თქმა. დედ-მამას ხშირად აჩერებენ და ეუბნებიან, რომ სანაქებო შვილი ვყავარ. მათაც სიამაყის ცრემლით ევსებათ თვალები.
წელს დავამთავრე სკოლა და უნივერსიტეტში ვაპირებ სწავლის გაგრძელებას. მჯერა, მშობლების იმედებს გავამართლებ. საერთაშორისო ურთიერთობების ფაკულტეტი ავირჩიე. ჩვენს დროში სანთლით საძებარია კარგი პოლიტიკოსი, თანაც ძალიან მინდა, ხალხს დავეხმარო. არ ვარ რეალისტი, მეოცნებე ვარ. მშობლები მასწავლიდნენ, რომ ცხოვრებაში მთავარი ოცნებების ასრულება არ არის და მთელი ჩემი ყურადღება ფულის კეთილსინდისიერი შრომით მოპოვებაზე უნდა გადამეტანა, რადგან არც ერთი ადამიანი არ ფასობს ფულით გატენილი ჯიბის გარეშე. მასწავლიდნენ, რომ თავის დახრა და მრავალი დამცირების ატანა მომიწევდა, თუ ,,ჭუჭყის დასტა “ არ მეჭირებოდა ხელში. მეუბნებოდნენ, ჩემი ბავშვური ახირებები ბავშვურ სამყაროში უნდა დამეტოვებინა ან უბრალოდ ნაგვის ყუთში გადამეყარა ისე, თითქოს არც არაფერი ყოფილაო. ამ დროს ჩემი ,,მე “ სხვანაირად ფიქრობდა! ფიქრობდა მომავალზე, გეგმავდა, ზომავდა სამომავლოდ გადასადგმელ ნაბიჯებს და არც ერთი წამით ჩამქრალა მომავლის გეგმებით ანთებული ცეცხლი. სიცოცხლის ბოლო წამამდე მემახსოვრება ჩემი მიზნები და თუ ვერ ავიხდენ ოცნებას, ჩემს შვილს მაინც ვეტყვი, რომ ოცნებების გარეშე ცხოვრებას აზრი არ აქვს და თუ რაიმეს დაისახავს მიზნად, თუ მის გულში პატარა მიზნის ნაპერწკალი გაჩნდება, არ ჩააქროს და იბრძოლოს, იბრძოლოს ჩემი შეცდომებით და გადადგას სწორი ნაბიჯები ისე, როგორც თავად ჩათვლის საჭიროდ.
ბავშვობაში ძალიან ბევრი მეგობარი მყავდა, თუმცა დრომ არც მეგობრობა დაინდო და მხოლოდ ერთი დამიტოვა. ანდაც დრო რა შუაშია?! ყველა ადამიანი, ვისაც შექმნილი გარემოება არ მოსწონს, ან დროს ადანაშაულებს, ან ბედს უჩივის, ან 21-ე საუკუნეს აბრალებს. სინამდვილეში ყველაფერი უფრო მარტივად არის - შევიცვალეთ. გავიზარდეთ, ჩამოვყალიბდით, გავაცნობიერეთ, რას ველოდით ცხოვრებისგან, რა გვსურდა თავად და როდესაც ჩვენი ის პერიოდი დამთავრდა, რომელიც ორდროშობანას, დახუჭობანასა და დაჭერობანას თამაშში გავატარეთ, უთქმელად დავემშვიდობეთ ერთმანეთს.
ჩემი მეგობარი ბექა, რომელმაც დროს გაუძლო, ჩემზე 3 წლით უფროსია. ზუსტად 3 წლის წინ წავიდა თბილისში სასწავლებლად. იურიდიულზე მოეწყო ერთ-ერთ პრესტიჟულ უნივერსიტეტში. თავიდან კვირაში ერთხელ მიკავშირდებოდა, მიყვებოდა ქალაქის ამბებს, შემდეგ თვეში ერთხელ მირეკავდა. სასაცილოა, მაგრამ მასზე 2 წელია, აღარაფერი მსმენია. 3 წელია, რაც მეგობარი არ მყავს. ეს დრო ძირითადად წიგნების კითხვაში, მუშაობაში, სწავლასა და დღიურის წერაში გავატარე.
ტანსაცმლის ყიდვა ძალიან არ მიყვარს, ფულის გადახდა მენანება. განა ფული ასე ადვილად იშოვება?! ორი ხელი ტანსაცმელი მაქვს, ერთი, რომელსაც სტუმრად ვიცვამ და მეორე, რომელსაც ყოველდღიურად ვიყენებ. მართალია, საკმაოდ დაიძონძა და გახუნდა, მაგრამ არ მაქვს პრეტენზია, ყოველდღე ახალ-ახალი ტანსაცმელი მეცვას.
მამას ხელფასი ძირითადად მანქანის შეკეთების, ბანკის ვალების, კომუნალურების გადასახადებსა და საკვების ხარჯებზე ნაწილდება. ბებო პენსიით წამლებს ყიდულობს. ცოტა ხმამაღალი ნათქვამია, ,,პენსიით წამლებს ყიდულობს'', მაგრამ ფაქტია,
