ველოტური დანიაში

უცხო ქვეყანაში
 
ზაფხული დადგა დიდ ქალაქში. ზაფხული დადგა ტირილტოპენში. ზაფხული დადგა ტყის სახლის შემოგარენში და თვითონ ტყის სახლშიც, სადაც დედა, მამა და რვა ბავშვი ცხოვრობდნენ. მათთან ერთად იყვნენ: დიდედა, სამოვრის მილი, ვარდო, ხუთი ქათამი და საბარგო მანქანა. უფროსი ბავშვები უკვე დაეთხოვათ სკოლიდან, მაგრამ ამ ზაფხულს ისინი ვარდოს მწყემსვას აღარ აპირებდნენ. ვარდო უკვე მარტოც მშვენივრად ართმევდა თავს საძოვარზე სიარულს. დილით ტყეში მიდიოდა და საღამოს მოწველის დროს ბრუნდებოდა. ჰოდა, ამიტომაც მარენი, მარტინი, მარტა, მადსი, მონა, მილი, მინა და წრიპა მორტენი ლამის უსაქმოდ დარჩნენ. მართალია, ისინი ხან სამზარეულოში ეხმარებოდნენ დედას, ხან ფარდულში ტრიალებდნენ, ხან ბოსტნეულის კვლებს მარგლავდნენ, მაგრამ ეს არ იყო ნამდვილი საქმე, ისეთი, როგორიც წინა წელს ჰქონდათ, როცა მორიგეობით დაჰყავდათ ვარდო საძოვარზე.  
ერთ საღამოს ტყის სახლის ბინადრებს ულე ალექსანდრე ეწვია. ისედაც ხშირად მიდიოდა ხოლმე მათთან, რადგან იქვე, ტირილტოპენში ცხოვრობდა და გრძელი გზის გავლა არ უხდებოდა. იმ დღეს კი არდადეგებზე წასვლის წინ გამოსამშვიდობებლად მივიდა.
– რა მოხდა, სხვაგან ხომ არ გადადიხარ საცხოვრებლად? – ჰკითხა მონამ.
– არა, რას ამბობ, არდადეგებზე მივდივარ, – უპასუხა ულე ალექსანდრემ.
– ჰოო? მე კი ვფიქრობდი, რომ წელს არსად მიდიოდით, – უთხრა მადსმა.  
– არა, მივდივართ, ახლა გადავწყვიტეთ... ერთგვარი სათავგადასავლო ექსპედიცია გამოგვივა....
– რა იყო, სამხრეთ პოლუსზე ხომ არ მიემგზავრებით? – შენიშნა მადსმა.
– არა, ნორვეგიას არ გავცდებით. ჩვენი მანქანით წავალთ. როცა სადმე გაჩერება მოგვინდება, კარავს გავშლით. ვიქნებით, სანამ არ მოგვწყინდება და მერე გზას გავაგრძელებთ.
– რა სახალისო იქნება, – აღნიშნა მამამ, – ყველაც ასე უნდა მოიქცეს.
– ჩვენ აქაც კარგად ვგრძნობთ თავს... – თქვა დედამ.
– წერილებს მოგწერთ, – შეჰპირდა მათ ულე ალექსანდრე.  
– ძალიან გაგვიხარდება, თუ მოგვწერ, – უთხრა დედამ, – მაშ, ხვალ მიემგზავრებით, არა?
– დიახ, – უპასუხა ულე ალექსანდრემ, – ასე რომ, ძალიან ადრე უნდა ავდგეთ. დროა, წავიდე.  
დედამ, მამამ, სამოვრის მილმა და რვავე ბავშვმა ულე ალექსანდრე გააცილეს. დიდედა თავის ოთახში იჯდა და საინტერესო წიგნს კითხულობდა. ვერაფრით მოსწყდებოდა, სანამ ბოლოში არ გავიდოდა.
– რა ცუდია, რომ მამა საბარგოს ვერ წამოიყვანს, – ხმადაბლა უთხრა მარტინმა მადსს, როცა ულე ალექსანდრეს აცილებდნენ, – ხომ იცი, ჰენრიკმა უნდა იმუშაოს, თუ მამა წავა სადმე.  
– ჰო, რას იზამს, აბა... საქმეს სჭირდება, – მიუგო მადსმა, რადგან ეს გამოთქმა სწორედ სიტუაციის შესაფერად მიიჩნია.
– ამ ზაფხულს შეგვიძლია ბევრი ვიაროთ ველოსიპედებით, – თქვა მარტინმა.  
– იქნებ მე და შენ ნება მოგვცენ, პატარა ველოტური მოვაწყოთ? – მოიფიქრა მადსმა, – კარავსა და სხვა ნივთებსაც წავიღებდით... შორს წასვლა არ გვინდა. მხოლოდ ერთ-ორ დღეს რასაც ვივლით, ეგ იქნება.
– ახლავე ვიკითხოთ, – თქვა მარტინმა. როცა სასადილო მაგიდას შემოუსხდნენ, ჩაახველა და დაიწყო: – დედა და მამა! ნებას დაგვრთავთ, რომ მე და მადსმა პატარა ველოტური მოვაწყოთ ამ ზაფხულს? მოკლევადიანი ტუ ­ რი... მხოლოდ ერთ ღამეს გავათენებთ კარავში.  
– რატომაც არა?! ნამდვილად შეიძლება... – ნება დართო მამამ.
– ჩვენც რომ გვინდა? – წამოიძახა მარენმა, – ხომ გინდა, მარტა? ჩვენც გვინდა!
– მეც შემიძლია ველოსიპედით წამოსვლა, – განაცხადა მონამ.
– მეც შევძლებ, თუკი შენს ველოსიპედს გადმომილოცავ, – უთხრა მას მილიმ.
– ველოტური... – ჩაილაპარაკა მინამ.
– მეც მინდა, – თქვა მორტენმა, – ჩემი ლამაზი ველოსიპედით წამოვალ. შემიძლია დიდხანს ვიარო. ახლავე დავზეთავ და მალე მზად ვიქნები.  
– მშვენივრად იცი, რომ სამთვლიანი ველოსიპედით ველოტურში ვერ წამოხვალ! – შეაჩერა მარტამ.
– რატომ? შარშან არ იყო, მე, მორტენი და მილი რომ ლამის ქალაქამდე ჩავედით სამთვლიანი ველოსიპედებით? – გაიხსენა მინამ.  
– ჰო, როგორ არა... ეგ მაშინ არ იყო, პოლიციაში რომ გიპოვეთ? – შეახსენა მამამ, – კარგად მახსოვს, მინა. მაგრამ, შენ თუ იცი, რომ ველოტურში მონაწილეობის მსურველმა ყოველდღე რამდენიმე საათი შეუსვენებლად უნდა იაროს? თქვენ კი იმ თქვენი პატარა ველოსიპედებით სიარულს ვერ შეძლებთ.
– როგორ მიყვარს ველოსიპედის ტარება... – მეოცნებე გამომეტყველებით წარმოთქვა დედამ. როცა ასეთ გამომეტყველებას იღებდა, მამა დაჟინებით აკვირდებოდა ხოლმე, რადგან იცოდა, ამ დროს დედას გონებაში ფიქრები ელვის სისწრაფით მოძრაობდნენ და უნდოდა გამოეცნო, საით მიქროდნენ ისინი.