იძულებით გათხოვილი ვუძღვნი რიადს, ჩემს ვაჟს,
ჩემს სანუკვარ საუნჯეს.
კიბეს აივლი თუ არა, ჰოლში მოხვდები და დაინახავ წარწერას: „მერის კაბინეტი“.
ლეილა მქვია, ოცდაერთი წლის ვარ. დავიბადე საფრანგეთში, წარმოშობით კი მაროკოელი ვარ. წარმომავლობის ყოვლისშემძლეობას დღეს ჩემ გვერდით მდგომი მამაჩემი განასახიერებს.
ის არც რელიგიური ფანატიზმითაა გამორჩეული და არც ბოროტია - მას პატივს სცემენ და რჩევას ეკითხებიან. როცა ქალიშვილი არ ემორჩილება, სცემს. მან ასე აღმზარდა, სურს მორჩილი და დამჯერი ვიყო. მცემა, რომ ცოლად გავყოლოდი იმ კაცს, ახლა ჩემ წინ კიბეზე რომ ადის.
ფრანგული ადმინისტრაციის წინაშე ცოლად მივყვები კაცს, რომელსაც არ ვიცნობ. ეს ქორწინება კი არა, იძულებითი ფორმალობაა. თავის გადასარჩენად შემეძლო, ეს კიბე ჩამერბინა და გამვლელები საშველად მომეხმო. ასეც რომ მოვიქცე, ჩემი სიცოცხლე აღარ იქნება ჩემი საკუთრება. ჩემნაირი წარმომავლობისა და აღზრდის ქალიშვილი ვერ იცხოვრებს და არც შეუძლია იცხოვროს ოჯახისგან მოწყვეტილმა, მამის მფარველობის გარეშე. მამის ვალია, ქალიშვილი სხვა მფარველს - მისთვის შერჩეულ ქმარს - გადააბაროს.
ამ უბანში დავიბადე, ამავე მერიის სამოქალაქო აქტების რეესტრშია დარეგისტრირებული ჩემი დაბადება. მეგონა, უფლებები მქონდა, მაგრამ ისინი არაფრად მარგია. ვის მივმართო? სოციალურ სამსახურს? ეს ოჯახური საკითხია და ვერ ჩაერევა. პოლიციას? მეტყვიან, - სრულწლოვანი ხარ და საკმარისია, მერს შეკითხვაზე „არა“ უპასუხოო.
დემოკრატიულ საზოგადოებაში იძულებით გათხოვება პრინციპულად წარმოუდგენელია. მაგრამ თუნდაც მერს არა-მეთქი, ვუპასუხო, რას მიშველის, მე ხომ მაროკოში უკვე დამაქორწინეს. ამ რიტუალის კანონიერებას საფრანგეთში არ აღიარებენ, მაგრამ მამაჩემის, ჩემი ოჯახისა და მთელი უბნისთვის „ცუდი გოგონა“ გავხდები, დამსჯიან და მომიძულებენ, რადგან საფრანგეთში უკანასკნელი ფორმალობის შესრულებაზე უარი ვთქვი. მაროკოში ვეღარ ჩავალ - ჩემს „ქმარს“ უფლება ექნება, ჩემი ძებნა გამოაცხადოს და შემდეგ გაყრა მოითხოვოს. ქმარგაყრილი ქალიშვილის ყოლა ტრადიციების მიმდევარი მამისთვის დიდი დამცირებაა.
სიყვარულით გათხოვებაზე ვოცნებობდი, სხვა გოგონების მსგავსად იმ ერთადერთს ველოდი. მსურდა, ლამაზი თეთრი კაბა მცმოდა და ხელში ყვავილების თაიგული მჭეროდა, როგორც რომანტიკულ თხზულებებშია მოთხრობილი; კიბის ზედა საფეხურიდან გავუღიმებდი მოსალოცად მოსულ მეგობარ გოგონებს. მამისეული ოჯახიდან პაწაწინა, მაგრამ „ჩვენს“ ბინაში გადავიდოდი საცხოვრებლად; აღელვებული ვიტირებდი, მამას, დედასა და ძმებს თვალცრემლიანი გამოვეთხოვებოდი, ბედნიერებისა და თავისუფლების შესახვედრად გავიქცეოდი, რომელიც მუდამ ასე მწყუროდა.
ფორმალობის შესრულებას სულ ათი წუთი დასჭირდა.
უცნობმა მიიღო ის, რაც სურდა, მე კი ლეილა აღარ ვარ. ვიღაც მაღრიბული წარმოშობის გოგონამ თავისი მისია აღასრულა, რაც მთავარია, ის ქალიშვილია და პატივსაცემი ოჯახიდანაა. მამაჩემს ამ კაცისთვის არც კი „მივუყიდივარ“, როგორც ეს ზოგჯერ ხდება ხოლმე. მას სწამს, რომ ოჯახების შეთანხმება ახალგაზრდების დაქორწინების შესახებ, სამართლიანია და გულწრფელად სჯერა ამ ტრადიციის მართებულობისა. ჯიუტად ცდილობს, დამიმორჩილოს, წინაპართა ყაიდაზე მოაწყოს ჩემი ცხოვრება; ვერ აიტანს, თუ მისი ქალიშვილი ცხოვრების განსხვავებულ წესს აირჩევს.
ვეღარაფერზე ვფიქრობ. აქ არც კი ვიმყოფები, ეს დღე ჩემთვის არც არსებობს, ის ჩემი ფიქრებიდან ამოვაგდე. სილაში თავჩარგულ სირაქლემასავით ველოდი ბედისწერის ჩარევას, ეს ყველაფერი რომ აეცილებინა ჩემთვის - სამყაროს დასასრულს, მიწისძვრას, იმას, რომ ვინმე წამოდგებოდა და ხმამაღლა იტყოდა: „ფრანგული კანონი კრძალავს იძულებით ქორწინებას!“
მაგრამ მერის კაბინეტში მხოლოდ ჩვენ ვიყავით, კიდევ ფორმალობის შესასრულებლად საჭირო ორი მოწმე, და არც მიწისძვრა მომხდარა. მერს ზედმეტი კითხვა არ დაუსვამს, მას ამგვარი მრავალი ქორწინება უნახავს, თავის გადასარჩენი და უსიხარულო. „დიახ“ - ისეთი ხმით ვთქვი, მე რომ არ მეკუთვნოდა, მამაჩემის მრისხანე მზერის თანხლებით ხელი მოვაწერე საბუთს, რომელსაც ცრემლიანი თვალებით წესიერად ვერც კი ვარჩევდი. უმცირესი ურჩობის შემთხვევაში მამაჩემი უმოწყალოდ მცემდა, მაროკოში გამგზავნიდა ან შინიდან გამაგდებდა. თავშესაფარში უნდა წავსულიყავი, მივნდობოდი თავისუფლებას, რომელიც მას ჩემთვის არასოდეს მოუცია და რომლისაც თავზარდამცემად მეშინოდა. დასავლურ საზოგადოებაში ინტეგრაცია იწყება „არას“ თქმის თავისუფლებით. „არას“ თქმას როცა ვერ ბედავ, სწორედ ეს არის ტრადიცია. ამ დაუწერელი კანონის დარღვევის შესაძლებლობა არასოდეს მქონია.
ჩუქება
