საქართველო

საქართველო მე რომ ვარსკვლავებს დავეძებ,
აქა-იქ,მძივად რომ ჰყრიან.
გარეთ მზე თვალთ, სხივს მოაფენს,
დარდისგან, სითბოს, რომ ღვრიან.
არა! რთულია სიცოცხლე,
ახლა,ცრემლების დრო არის..?
ვაი ,ამ უმსგავს ცხოვრებას!
არ წაუგია ყომარი,
ქარს გაატანა სიტყვები...
იმ ღამით მთვარეს ახსენა,
შენ რომ მიენდე უთხარი
ვის საიდუმლოდ დარჩება,
ისიც უღირსი უმსგავსო
ლამაზად, თეთრი მნათობი,
ის გაუნდვია,უყვარსო!
და დარვჩენილვართ,
მარტონი.
შენი ის ნაზი თვალები,
მძივებად თმები გაყრია.
ახლა სიბრაზე,თუ არის!
არც ადრე არის,არც გვიან..
მე შენ გაკოცე გითხარი
სინანულს, ცრემლი დაახრჩობს!
ჰოი,ინანებს ცხოვრება,
სულ მოგებას რომ თამაშობს,
იტირებს გასული წლები,
კვლავ რომ შეგხედავს ამაყსო.
მთვარემ კი დარდით ამავსო,
დარდმა, კვლავ გამატიალა.
შეყვარებული...! გახლავართ,
ნაბახუსევი კი არა ...
2
ისე ნაზია თვალები,
ნარნარებს,ვითარც მთვარეო.
განა ეს თეთრი ღამენი,
ამაოდ გავატარეო.
ბინა დაიდე ჩემს გულში,
რად მიღირს,გრძნობა, სხვა მეო!?
ეს შენი ნაზი სხეული,
გულს როგორ დამიამეო.
ვინმემ მასწავლეთ წამალი,
ან თავი რად მაყვარეო.
ძალუძს კი ღამეს თენება!?
ეხ, რა ნაზი ხარ ღამეო.
მე შემიყვარე ეული,
ან წამალ მითხარ რამეო.
იქნებ დავძლიო გრძნობები,
დავიარ არემარეო,
ვერვინ ვერ ვნახე სადარი!
რომ დაგივიწყო მალეო.
და ისევ მინდა გითხრა რომ,
მეც ასე შემიყვარეო!
დუმილს თუ არღვევს
ფოთლები,
შრიალებს ქარში ხენიო,
როს გავიგონებ მის ნაზ ხმას,
განცხრომას მივეცემიო..
ასე მთავრდება ზღაპრულად,
ყველა ლექსების ჯერიო..
უსმინე გულს და მითხარი,
ეს ლექსი თუ იგრძენიო... !
 
3
მე? შენი სევდა კვლავ მატიალებს,
ისედა როგორ გახდი ასეთი.
მინდა რომ გქონდეს ნაზი გარემო,
ისევ იკითხო წიგნი,გაზეთი.
ამაოებას,დღევანდელობას!
მეც არ ვერევი ჩამორჩა ხალხი.
ჩვენ კი წინა გვაქვს დრო და მეობა,
ეჰეი მეცხენევ დაჰკა მათრახი.
წინ წაგვიყვანე სადმე ზღვის პირზე,
რომ მოვიშოროთ ეულმან წყლული.
და დააჯერე დღევანდელობას,
ის რომ, მთავარი არ,არის ფული.
თორემ გაგვთელეს უწიგნურებმა,
არ გვინატრია ჩვენ ფუფუნება.
ისევ იხაროს ქართველთ სულებმა.
და გაგვითენოს დღენი ულევმა-
სიხარულმა და ტკბილ მოგონებამ,
ბავშვობის ხანა ძველი ცხოვრება.
ზოგს არ აქვს სახლი,მაგრამ ცდუნება?
ვერ ვერ შეძლეს ამ ორგულებმა!
ვისაც ხელთ უპყრის ეხლა სამეფო,
ბაღნარები და მისი ჰგონია?
ოჰ!!! ეს სიმდიდირე, წარმავალია,
ფულს ჭკუა არ აქვს და ბინძურია.
ჩვენ გვინდა წიგნი, წიგნიერება,
გვინდა სამყაროს ახლით შენება.
ხალხს კი ჭირდება ,ხალხს კი სჭირდება!
საქართველოსი მშვენიერება.
ოჰო, გაბრწყინდი ქვეყანავ ლაღად,
და დაივიწყე ბნელი წარსული.
იმ შეცდომების ნაკვალევს გაყვე!?
საქმეა ცუდი და უცნაური.
ავიღოთ გეზი,აღმავლობის და,
იყოს ეს ხალხი კვლავ ბედნიერი.
მე არც პოეტად აღარ ვარგივარ!
როცა ვხედავ ხალხს, ხალხი მშიერი?
არ გენანება დიდო მეფეო?
ასე ცხენების არ ვარგა რბოლა
ასეთ ქვეყანას, ასე რომ აქცევ
არის მართალი? იქცევი? სწორად?
არა, არც შენ არ გინდა ვიცი მე,
იქნებ ამ ლექსზე ბევრი იცინე.
21_ ე საუკუნეა ანათებს ყველა,
ჩვენ კი ვიძინებთ!
ვიძინებთ ისე სიზმარი მაინც,
რომ ვნახოთ კარგი დავრჩით ეულნი.
არვის შერჩება ჩვენი მიწა და,
მტერი კვლავ შიგნით შემოსეული.
არ დაიძინებს სულ ასე ხალხი.
და ამიტომაც გეცლება ძალა,
საქართველოსი ასე ძაგება?
ურჯულოთ თვალწინ, გეყოფა! კმარა!..
 
4
ნუთუ მოგიპარო!?
ისევ დარდით სავსე,
ნიავს მოაქვს ნოტი,
იას, გევხარ
გზაზე,
აქა_იქ რომ ვხედავ
რა ლამაზი, არის..
ასე რად შემავსე..?
ბულბულის ხმით
უღმრთოდ,
ვნებით თუ მე მაძღებ.
ლამაზი ხარ გოგოვ.
იის გაქვს სინაზე..
როგორ მინდა გითხრა,
რომ მიყვარხარ ძალზე,
მუზად ამეკიდე,
გხატავ ცხელ სილაზე.
აი ,ის ნოტები, ცაში გაბნეულა..
აი ის პოეტი ძლიერ ამღვრეულა!
ნაღველს შეუპყრია გიფიქრია?
მასზე,
და ამ ლექსაც ქვია ია და სინაზე.
ავტორი გერო ..
 
5
დროს უნარი შესწევს,
ხალხის ხმაზე მიქრის.
ზოგი დაბერდება ,
ზოგი მალე მიდის.
იქაური სევდა, აქეთ რომ ახვიონ,
ვით სიგარეტს კვამლი,
აქ არა ვარ, მსდიონ!
მე იქ ვარ იმქვეყნად სადაც სინანული,
არ ატყვია არვის და არც სიბრალული.
დრო თავისას, იტყვის უხეშ ბაგეს
ხეთქავს,დაბერდიო მაგრამ,
სხვანაირად ფეთქავს, გული ეს ოხერი,
ორჯერ 18 ისა!
გავიხსენე დრონი,პოეტებო რისხვა
მესმის, სიტყვებს შორის, ელავს
ცივად მთვარე,
დრო მისით არ გადის,
დრო შენ გაიყვანე.
ძვირფასია წუთი თუგინდ 5 მაგრამ,
სხვა ამაზე ფიქრობს? გათენდება ნაღდად?
მაგრამ ვისთვის როგორ
ვიღაც ისევ ჩქარობს!
მიხარია ცოცხლებს ღმერთი ისევ გვწყალობს.
უმადურნი დრუნჩით, ღორებს რომ აგვანან
გავიძახი რიგში.. თქვენ დარჩით მე გავალ!
არვის