სა-ზღვარი დიდხანს იდგა შადრევანთან, თავი ცალ მხარზე გადაეკიდა და მზის შუქის ანარეკლს აცეკვებულ წყლის წვეთებში აკვირდებოდა. უმზერდა თეთრ, გამჭვირვალე კაცუნებს, რომლებიც თავის საქმეში გართულიყვნენ და არცერთი აქცევდა ყურადღებას.
- თვალთმაქცები. - თავისთვის ჩაილაპარაკა და თვალები კიდევ მეტად მიაშტერა.
შადრევანის კიდესთან ჩამოჯდა და გაშლილი ხელისგული გამჭვირვალე კაცუნებს ჯერ ნაზად შეახო, შემდეგ სიბრაზე მოაწვა და შეშლილივით იქნევდა, რომ თითოეული მათგანი სწრაფად განედევნა, რომლებიც ბოლო ხანს მის ცნობიერს ისე შეუჩნდნენ, ტვინის წიაღები შეუბრალებლად დაეპყროთ.
- მომცილდით! თავი დამანებეთ! - თვალებს უჭყიტავდა და გამეტებით ურტყამდა, რომ თვალსაწიერიდან გაექრო, - ვერ გამაგიჟებთ, მე თქვენზე ჭკვიანი ვარ. არ მოგცემთ უფლებას, დედამიწაზე დასახლდეთ და აქაურები დაღუპოთ. ვიცი, მანდ იმალებით, ღამის დადგომას ელოდებით, მერე შავებად გადაიქცევით, უემოციო, მრისხანე ჯარისკაცებს დაემსგავსებით და ადამიანების გონების წასახდომად გაემართებით. ბრწყინვალე გონება გიყვართ, მაინცდამაინც გამორჩეულები უნდა შემუსროთ. ვერ ძღებით, მათი ტვინით იკვებებით, კანალიზაციის მოშიებული ვირთხებივით უღრღნით ხვეულებს და ტყვეებად აგყავთ. მე ვერ დამიმონებთ! არ გამოგივათ! თქვენზე ძლიერი ვარ!
კაცუნები გაქრნენ. მათთან ბრძოლით დაქანცული ქალი შადრევანს აკანკალებული სხეულით მოსცილდა და შეშინებული, ჩქარი ნაბიჯებით გაეცალა იქაურობას.
- გეტა! - თავი ამოჰყო სკამის უკან დამალულმა კიკინებიანმა პატარა გოგონამ და გაუცინა.
- გეტა! - ბუჩქის უკნიდანაც გამოჩნდა ვიღაც.
- გეტა! - ახლა ჭრელაჭრულა ყვავილებიდან გამოსძახეს და ჩაბჟირებამდე დასცინეს.
ქალმა ყურებზე ხელები მაგრად მიიჭირა, რომ აღარაფერი გაეგონა.
- გეტა! - მამაკაცის ნაცნობმა ხმამ ერთიანად შეაკრთო და უკან მიახედა. გამალებით ეძებდა ხმის პატრონს, აქეთ-იქით ავლებდა გაფართოებულ თვალებს შემოგარენს და წყლისგან დასველებულ ტანზე მკლავებს წამდაუწუმ იხვევდა, რომ ატკიებული სხეული როგორმე დაეცხრო.
- სად ხარ? მომენატრე, ჩემო.
- არავის მივცემ უფლებას, რომ დაგცინოს. ახლავე წადი, აქაურობას გაერიდე და დაისვენე! სიმშვიდე გჭირდება.
- შენც ჩემთან ერთად წამოდი, რა! - საცოდავად ლუღლუღებდა.
- წადი, გეტა, გთხოვ!
- მარტო სიარულის მეშინია. აღარ არის დრო, რომ მაპატიო? ჩამკიდე ხელი, გეხვეწები, ერთად წავიდეთ.
- ვერ წამოგყვები... თავად ამიკრძალე.
- გასაგებია! ისევ მსჯი და ტანჯვისთვის მიმეტებ!.. - ამოიოხრა და თავი დამნაშავე ბავშვივით ჩაქინდრა.
- წადი...
- როგორი ცივი და უკარება ხარ. შენთან მაინც წამიყვანე, დაასრულე ჩემი წამება.
- არ შემიძლია.
- შორს ხარ, მაგრამ ისევ ახლოს... გულის ძგერაც კი მესმის... შენი სუნთქვაც...
ხმა შეწყდა. ქალი კვლავ ეძებდა, ელაპარაკებოდა, მაგრამ აღარ შეხმიანებია.
გულდაწყვეტილი გაუყვა სახლისკენ მიმავალ გზას და ცრემლებს მუჭით იწმენდდა. თავის ქუჩაზე, აგურით ნაგები შენობიდან, ნანახით შეძრული მეზობლები შეუწყვეტლად გადი-გამოდიოდნენ. ინსტინქტურად გაარღვია გაოგნებული ხალხის რიგი და კიბეებზე აიჭრა. მესამე სართულზე ღია კარი შენიშნა და ჩუმად შეიპარა. საძინებელში ახალგაზრდა, თითქოს ღრმად მძინარი გოგოს ცხედართან დედა დახრილიყო და მწარედ მოსთქვამდა. მეორე ოთახში სახრჩობელაზე დაკიდებული ახალგაზრდა მამაკაცის უსულო სხეული კონწიალობდა. მძიმე სურათი იყო. თავი გაიქნია და ხელი პირზე აიფარა.
- თან წაუყვანია... - აღმოხდა და უკან ნელი მოძრაობით დაიხია. მერე ჩუმად გაეცალა იქაურობას.
მიდიოდა და გონებაში კადრებად უცოცხლდებოდა მომენტები, როდესაც შეყვარებულები საზოგადოებისგან მალვით დაიარებოდნენ და აკრძალულ სიყვარულს უფრთხილდებოდნენ. მხოლოდ მან და მისმა უძილო ღამეებმა იცოდნენ წყვილის საიდუმლო, რომელსაც პატარ-პატარა ულუფებად ხან ფანჯრიდან, ხან ქუჩებში უაზრო ხეტიალის დროს იღებდა ხოლმე. ფეხს უჩქარებდა, ერთი სული ჰქონდა, სახლში მისულიყო, ოთახში ჩაკეტილიყო და წუთების წინ ნანახი და განცდილი ფურცელზე ან კომპიუტერში გადაეტანა.
- ყველას მოვუყვები მათ შესახებ, ორივეს ამოვსვრი ტალახში, სალაპარაკოს მივცემ ენააქავებულ ადამიანებს, გადავფარავ ჩემს დანაშაულს, ვამხელ ცოდვილებს თავად ცოდვილი. - ფიქრობდა და სიამოვნებისგან უსაზღვრო კმაყოფილებას გრძნობდა.
***
- მოხვედი? - კარი გაუღო ხანშიშესულმა დედამ და გაოცებულმა შეავლო თვალი შვილის იასამნისფერ, სველ ზედატანს, რომელიც სხეულზე ისე შემოტმასნოდა, თითქოს მის ნაკვთებს შესისხლხორცებული ჰქონდათ და ვერ მოაცილებდი.
გეტას სიტყვაც არ დასცდენია, მაშინვე თავის ოთახს მიაშურა და წიგნში გადამალულ, ყვითელ, გაცრეცილ ფურცელს ეცა, რომლისთვისაც გასულ წლებს წარწერები ოდნავ შეებღალათ. გულზე მიიბჯინა, თვალები დახუჭა და ათასგზის წარმოთქმული სიტყვები ბუტბუტით, კიდევ ერთხელ, ზეპირად გააჟღერა. ლექსის თქმა როცა დაასრულა, ფურცელი ფრთხილად დააბრუნა წიგნში, დახურა და თაროზე შემოდო. უწესრიგო ნივთებს და ირგვლივ მიმოღიავებულ ქაღალდებს მშვიდად გადახედა, რბილ სავარძელში კომფორტულად მოთავსდა, მუხლებზე ლეპტოპი დაიდო და ჩართვის ღილაკს თითი დააჭირა. ცოტა ხანს იჯდა გაუნძრევლად, თვალი კარზე ჭიკარტებით დამაგრებული, ფერადი
ჩუქება
