პირველი ნაწილი - 1 – მერედით, ეს შენთვის, ალბათ, ძალიან რთულია.
ბესტსელერების ავტორს, რეიჩელ ნევილს უზადო, საშემოდგომო სამოსი ჩაუცვამს. მუქი ლურჯი ქუდი მოხდენილ, მუხლამდე ქვედატანთან და კნუტის თავისოდენა ღილებით გაწყობილ, მატყლის ჩალისფერ ქურთუკთანაა შეხამებული. ქალი უსწორმასწორო ბილიკს ფრთხილი ნაბიჯებით მიუყვება. მიწიდან ამოჩრილი ფიქალის ქვები ფეხქვეშ უყანყალებს მოსაცვლელი კბილებივით. პატარაობისას მორყეულ კბილზე წითელ ძაფს ვიხვევდი და დღეების განმავლობაში ვიტოვებდი, ვიდრე კბილი თავისით ამოვარდებოდა. მარჯორი მთელ სახლში დამდევდა, რათა ძაფის ბოლო მოექაჩა; მე კი ვწიოდი და ვკიოდი, რადგან ეს გართობად მეჩვენებოდა, თანაც მეშინოდა, რომ თუ ერთ კბილს ამომიღებდა, თავს ვეღარ გააკონტროლებდა და დანარჩენებსაც დამაძრობდა.
ნუთუ მართლა ამდენი ხანი გავიდა მას შემდეგ, რაც აქ აღარ ვცხოვრობთ? მხოლოდ ოცდასამი წლის ვარ, მაგრამ თუ ვინმე ასაკს მეკითხება, საუკუნის მეოთხედზე ორი წლით ახალგაზრდა ვარ-მეთქი, ვპასუხობ. ციფრებში გაბლანდული ადამიანების ყურება მსიამოვნებს.
ქვაფენილიდან გადავდივარ და მიტოვებულ წინა ეზოში მივაბიჯებ. გაზაფხულსა და ზაფხულში გაველურებული, ხელუხლებელი სივრცე თანდათან ნაადრევი შემოდგომის სუსხის ქვეშ იმალება. ფოთლები და ბალახები კოჭებზე მელამუნებიან და კედზე მეჭიდებიან. მარჯორი აქ რომ იყოს, ალბათ, უცებ მომიყვებოდა რამე ამბავს ლპობაშეპარული მცენარეების ქვეშ მღოღავი მატლების, ობობებისა და თაგვების შესახებ, რომლებიც ბილიკის საფრთხის მიმართ უყურადღებო ახალგაზრდა ქალის შესაჭმელად მოღოღავენ.
სახლში პირველი რეიჩელი შედის. მას გასაღები აქვს, მე – არა. ამიტომ უკან ვრჩები, კარს თეთრი საღებავის ზოლს ვაფხეკ და ჯინსის ჯიბეში ვინახავ. რატომ არ უნდა დამრჩეს სუვენირი? აქერცლილი კარითა და პარმაღით თუ ვიმსჯელებთ, მსგავს საჩუქარზე უარს ცოტა თუ ამბობს.
არ ვიცოდი, აქაურობა ასე თუ მენატრებოდა. ყველაფერი ნაცრისფერია და ამას ვერ ვეგუები. ნუთუ ყოველთვის ასეთი ჩაჟამებული იყო?
სახლში ფრთხილად შევდივარ და კარი ჩემ უკან ჩურჩულით იხურება. შემოსასვლელში, დაფხაჭნილ პარკეტზე მდგომი თვალებს ვხუჭავ, რათა უძღები შვილის შინ დაბრუნების პირველი კადრი უკეთ წარმოვიდგინო. ჭერი ისეთი მაღალია, ვერასდროს ვერაფერს ვწვდებოდი. ოთახების კუთხეების უმეტესობაში მიმალული რადიატორები იმ წამს ელოდებიან, როცა განრისხებულებს ორთქლის გამოშვება კვლავ შეეძლებათ. პირდაპირ სასადილო ოთახია, შემდეგ სამზარეულო, სადაც დიდხანს გაჩერება არ შეიძლება, და დერეფანი, რომლის ბოლოშიც კარგად მოჩანს უკანა კარი. ჩემგან მარჯვნივ მისაღები ოთახი და ბორბლის მანებივით დაქსელილი სხვა დერეფნებია. ქვემოთ, იატაკის ქვეშ განთავსებული ქვითკირით ნაშენი სარდაფის ცივ და ჭუჭყიან იატაკს ფეხის თითებს შორის ცხადად ვგრძნობ. ჩემგან მარცხნივ პიანინოს კლავიშებისფერი კიბეა – რიკულები და მოაჯირი თეთრია, საფეხურები შავი. კიბე მეორე სართულამდე საფეხურების სამი წყებითა და ორი პლატფორმითაა აზიდული. უფრო ზუსტად კი ასე: ექვსი საფეხური, პლატფორმა, შესახვევი მარჯვნივ, შემდეგ მხოლოდ ხუთი საფეხური მომდევნო პლატფორმამდე, შესახვევი მარჯვნივ და კიდევ ექვსი საფეხური მეორე სართულის დერეფნამდე. ყველაზე მეტად ის მიყვარდა, რომ ზედა სართულზე ასვლისას მთლიანად ტრიალდებოდი, მაგრამ ოო, რამდენს ვწუწუნებდი შუაში გამოტოვებულ ერთ საფეხურზე!
თვალებს ვახელ. ყველაფერი ძველია, მიგდებული და ნაწილობრივ, ზუსტად ისეთი, როგორიც დავტოვე. თუმცა მტვერი, აბლაბუდები, დამსკდარი თაბაშირი და ჩამოხეული შპალერი ნაყალბევად მეჩვენება. ჟამთასვლა ამ ამბის თანამდევია; ამბისა, რომელიც იმდენჯერ მოიყოლა, რომ მნიშვნელობისგან მათთვისაც დაიცალა, ვინც მასში ვცხოვრობდით.
რეიჩელი თითქმის ცარიელი მისაღები ოთახის ბოლოში, გრძელ დივანზე ზის. ზედაპირზე გადაკრული ქსოვილი დივანს უყურადღებოთაგან იცავს. ან, შეიძლება, სულაც რეიჩელია დასაცავი და ნაჭერმა ის დაობებულ დივანთან შეხებისგან უნდა იხსნას. უბეში ჩადებული მისი ქუდი ბუდიდან გადმოგდებულ სუსტ ბარტყს წააგავს.
რეიჩელის მიერ დასმული რიტორიკული კითხვა უკვე ჰაერში გაიფანტა, მაგრამ მაინც გადავწყვიტე, ვუპასუხო.
– დიახ, ჩემთვის ეს ძალიან რთულია. და, თუ შეიძლება, მერედითს ნუ დამიძახებთ, მერი მირჩევნია.
– უკაცრავად, მერი. შეიძლება აქ მოსვლა ცუდი აზრი იყო, – წამომდგარი ქალი ხელებს ქურთუკის ჯიბეებში მალავს, ქუდი იატაკზე უვარდება. ვფიქრობ, ჯიბეებში ისიც ხომ არ ინახავს ჩამოფხეკილ საღებავს, შპალერის ნაგლეჯს ან ამ სახლის წარსულის რომელიმე სხვა ნაწილს, – შეგვიძლია, ინტერვიუ სხვაგან ჩავწეროთ, სადაც თავს უფრო კომფორტულად იგრძნობთ.
– არა, არა უშავს, დამიჯერეთ. აქ მოსვლას საკუთარი ნებით დავთანხმდი, უბრალოდ...
– ღელავთ, კარგად მესმის.
– არა, – ამ სიტყვას დედაჩემივით, თითქოს სიმღერით წარმოვთქვამ, – უბრალოდ ასე ვარ. აღელვების საპირისპირო მდგომარეობაში. ოდნავ მიკვირს კიდეც, თავს კომფორტულად რომ ვგრძნობ. რა უცნაურადაც უნდა ჟღერდეს, სახლში დაბრუნება მოულოდნელად სასიამოვნო აღმოჩნდა. არ ვიცი, ეს ნორმალურია თუ არა, მაგრამ საერთოდ მსგავს რაღაცებს დიდ მნიშვნელობას არ ვანიჭებ, ამიტომ, შეიძლება, ვღელავ კიდეც. ასეა თუ ისე, დაბრძანდით, გთხოვთ. მეც შემოგიერთდებით.
ჩუქება
