შფოთიან ბანაკში ხმაური ატყდა. ამას ჩხუბი ვერ გამოიწვევდა, რადგან ათას რვაას ორმოცდაათ წელს ჩხუბი იმდენად საკმაო სიახლესროდიღა წარმოადგენდა, მთელი კუთხისთვის რომ თავი მოეყარა. დაცარიელდა არა მხოლოდ თხრილები და საბადოები, არამედ ტატლისდუქნიდანაც გაიკრიფნენ ისეთი მემორინენი, რომლებიც, ყველას ემახსოვრება, მშვიდად განაგრძობდნენ თამაშს იმ დღეს, როცა ფრანგმა პიტმა დაკანაკა ჯომ სასიკვდილოდ დაჭრეს ერთმანეთი წინა ოთახში, დახლთან. მთელი დასახლება მოგროვდა გაკაფული ადგილის ნაპირას, უბრალოქოხის დერეფანთან. ლაპარაკი დაბალ ხმაზე მიმდინარეობდა და ვიღაც ქალის სახელი ხშირად მეორდებოდა. ეს იყო ბანაკისათვის გვარიანადცნობილი სახელი "ჩეროკი სელია".
ალბათ, რაც უფრო ნაკლები ითქმება ამ ქალზე, მით უფრო ემჯობინება. სელია ბრძანდებოდა უტიფარი და, სამწუხაროდ, ძალიან ცოდვილიდედაკაცი. მაგრამ იმ დროს სელია იყო ერთადერთი მდედრობითი მცხოვრები შფოთიან ბანაკში და სწორედ მაშინ იმყოფებოდა ისეთ მძიმემდგომარეობაში, როცა ყველაზე მეტად საჭიროებდა თავისი სქესის შემწეობას. ხელიდან წასული, მოძულებული და გამოუსწორებელი დიაცისაშინლად იტანჯებოდა მძიმე ტკივილისაგან, რომელიც თანამგრძნობელ ქალთა დახმარებითაც ძნელი გადასატანია, თორემ ამანაირ მარტოობაშიხომ კიდევ უფრო ძნელი იქნებოდა. სელიას ოდინდელი შეჩვენება წამოეწია იმ საწყისი განცალკევებისას, რასაც ეგზომ შემზარავი უნდა გაეხადაპირველი ცოდვის სასჯელი. ამგვარი წვალება, შეიძლება მისი ცოდვების მონანიების დასაბამი ყოფილიყოს, ვინაიდან ისეთ უმძიმეს ჟამს, როცაგანსაკუთრებით საკლისობდა თავისი სქესის სულიერ თანალმობასა და მზრუნველობას, მხოლოდ მამრობით თანამეინახეთა ნახევრადმოზიზღარსახეებს ხვდებოდა. და მაინც, მე მგონია, ზოგიერთ მაყურებელს გული მოულბო ქალის გაჭირვებამ. სენდი ტიპტონი ფიქრობდა, "შავი დღე დაუდგასელიასო", და, ავადმყოფის მდგომარეობის აწონდაწონისას, წამიერად აუარა გვერდი იმ უმბრალო ჭეშმარიტებას, რომ სახელოში ერთი კიკო დაორი თულფი ჰქონდა ჩადებული.
ისიც გასათვალისწინებელია, აგრეთვე, რომ სავსებით უჩვეულო გარემოება შეიქნა. სიკვდილი შფოთიან ბანაკში სრულიადაც არ ყოფილაიშვიათი მოვლენა, მაგრამ დაბადება ნამდვილად ახალ ამბავს წარმოადგენდა. მართლმსაჯულება ადამიანებს ულმობლად აძევებდა ბანაკიდან დასამუდამოდ უსპობდა უკან დაბრუნების შესაძლებლობას. მხოლოდ ამჯერად ხდებოდა, რომ ხეობას ვინმე abinitio[1] მოევლინებოდა, ამიტომაცყველა ღელავდა.
- შედი შიგ, სტამპი, - მიმართა ერთ-ერთ უქნარას გამოჩენილმა მოქალაქემ, ვისაც "კენტუკის" სახელით იცნობდნენ. - შედი და ნახე, რაშეიძლება, იღონო. შენ გექნება გამოცდილება მაგისთანა საქმეებში.
შესაძლოა, ამნაირ არჩევანს მართლა მოეპოვებოდა გარკვეული საფუძველი. სტამპი ორი სახლეულობის უფროსად ითვლებოდა სხვაგანდა, სწორედ ოჯახური ზნე-ჩვეულების ამგვარი დარღვევის მიზეზით მოხდა, რომ შფოთიანი ბანაკი, ყველას თავშესაფარი ადგილი, მისიურთიერთობისგან დავალებული აღმოჩნდა. ბრბოს მოეწონა დამხმარეს შერჩევა, ხოლო სტამპს საკმაოდ ჰყოფნიდა გონიერება, რომუმრავლესობას დამორჩილებოდა. კარი დაიხურა მოუმზადებელი დასტაქრისა და ბებიაქალის უკან, შფოთიანმა ბანაკმა კი გარეთ მოიკალათა,ყალიონები გააჩაღა და ამბავის დასასრულს ლოდინი დაუწყო.
კრებული დაახლოებით ასიოდე კაცისგან შედგებოდა. ერთი თუ ორი მათგანი ნამდვილად ემალებოდა მართლმსაჯულებას, ზოგი სისხლისსამართლის დამნაშავე ბრძანდებოდა, ხოლო ყველანი მთლიანად თავზეხელაღებული ავაზაკები იყვნენ, გარეგნულად ამ ადამიანებს როდიემჩნეოდათ განვლილი ცხოვრებისა თუ უკეთური ხასიათის ნიშანკვალი. ყველაზე დიდ ქვებუდანს ხშირი ქერა ბალნით შემკობილი რაფაელისებურისახე ამშვენებდა, მემორინე ოუკჰერსტი ნაღვლიანი გამომეტყველებითა და გონებრივი დაბნეულობით ჰამლეტს ჩამოჰგავდა; ყველაზე გულგრილსადა უშიშარ კაცს, ხუთი წყრთა სიმაღლისა ძლივს რომ გამოვიდოდა, უბრალო მოკრძალებული მიხრა-მოხრა და დაბალი ხმა ჰქონდა. მათთვისშერქმეული სახელი "არამზადები" უფრო მეტად საპატიო თვისებას აღნიშნავდა, ვიდრე საქციელის უხამსობას. შესაძლოა, უმნიშვნელო წვრილმანი,ხელისა და ფეხის თითები, ყურები თუ სხვა ამდაგვარი, შფოთიან ბანაკს ჰკლებოდა, მაგრამ ასეთი მცირე ზადიანობა მის საერთო ძლიერებას ვერამცირებდა. ყველაზე ღონიერ კაცს მხოლოდ სამი თითი შერჩენოდა მარჯვენა ხელზე, ხოლო ყველაზე საუკეთესო მსროლელს ცალი თვალიაკლდა.
ასეთი გარეგნობა ამკობდათ ადამიანებს, რომელთაც ქოხის ირგვლივ მოეკალათებინათ. ბანაკი მდებარეობდა სამკუთხა ხეობაში, ორმთასა და მდინარეს შორის. იქიდან გამოსასვლელი, ერთადერთი ციცაბო ბილიკი, ქოხის პირდაპირ წამომდგარი მთის წვერისკენ მოემართებოდადა იმჟამად ამომავალი მთვარის შუქს გაექათქათებინა. განაწამები დედაკაცი, ალბათ, ხედავდა მაგარი ტახტიდან, რაზედაც თვითონ იწვა, ბილიკივერცხლის ძაფივით რომ მიიკლეკნებოდა მაღლა-მაღლა და სადღაც ვარსკვლავებში იკარგებოდა.
ხმელ-ხმელი ფიჭვის ტოტების ცეცხლმა გულახდილობა მოუმატა კრებულს. შფოთიან ბანაკს თანდათანობით დაუბრუნდა ჩვეულებრივიქარაფშუტობა. სანაძლეოს თავისუფლად დებდნენ და ღებულობდნენ ამბავის დასასრულის შესახებ. სამი ხუთის წინააღმდეგ, რომ ,,სელია თავსდააღწევს მაგ გაჭირვებასო", და თვით ახალშობილიც გადარჩებაო. ერთმანეთს ენაძლევებოდნენ, აგრეთვე, მომავალი უცხო პირის სქესისა დასახის ფერის თაობაზე. გაცხარებულ შუაკამათში კარების ახლოს მჯდომარე გულშემატკივრების უეცარი შეძახილი მოისმა და ბანაკმა ანაზდეულადცქვიტა ყურები. ფიჭვების კვნესასა და რხევაში, მდინარის გამალებულ შხუილსა თუ ცეცხლის ტკაცატკუცში გამოკრთა მძაფრი, საწყალობელიკივილი... კივილი, რომლის მსგავსი ხმა მანამდე არასოდეს სმენია ბანაკს. ფიჭვებმა შეწყვიტეს კვნესა, მდინარემ შეაჩერა შხუილი, ხოლო ცეცხლმა- ტკაცატკუცი. ეტყობოდა, თითქოს ბუნებაც გაირინდა და სმენად იქცა.
მთელი ბანაკი ერთი კაცივით წამოიჭრა ფეხზე! ზოგიერთს უნდოდა, თოფისწამლიანი კასრი აეფეთქებინა, მაგრამ დედის მდგომარეობისაწონდაწონაში გონივრულმა რჩევამ აჯობა და მხოლოდ რამდენიმე დამბაჩა დაცალეს, ვინაიდან, უხეირო დასტაქრობისა თუ რაღაც სხვა მიზეზისგამო, ჩეროკი სელიას დღესწრაფად ილეოდა. ერთი საათის განმავლობაში მშობიარემ აიბობღიალა, როგორც საერთოდ ხდება ხოლმე, ისუსწორმასწორო გზა, რომელიც ვარსკვლავებისკენ მიემართებოდა და ამგვარად შფოთიან ბანაკსა თუ მის ცოდვასა და სირცხვილს სამუდამოდგანშორდა. არა მგონია, ამის გაგებინებას დაეღონებინოს გულშემატკივრები, მაგრამ ბავშვის ბედი ყველას აწუხებდა.
- შეიძლება, იცოცხლოს? - ეკითხებოდნენ სტამპს.
პასუხი ორჭოფული მოჩანდა. ახალშენში ჩეროკი სელიას სქესისა და დედობრივი მდგომარეობის ერთადერთი სხვა არსება მოიძევებოდამხოლოდ სახედარი. გამოითქვა ეჭვი, ივარგებდა თუ არა იგი, მაგრამ საბოლოოდ, რაკი სხვა გზა არ ჰქონდათ, ბედი უნდა ეცადათ. ამდაგვარმოვლას ნაკლებ საეგებისო ელფერი დაჰკრავდა, ვიდრე რომულისა და რემუსის დროინდელ გამოზრდას და, ალბათ, სათანადო წარმატებაცმოჰყვებოდა.
როცა ამ წვრილმანებზე მსჯელობა დამთავრდა, რასაც კიდევ მომდევნო საათი დასჭირდა, ქოხის კარი გააიღო და უკვე რიგში ჩამდგარიმამაკაცების აღელვებული ბრბო დაწალიკებული შევიდა შიგნით. დაბალი ტახტისა თუ მერხის გვერდით, რაზედაც მშობიარე დედის სხეულიმკვეთრად ინაკვთებოდა ზესახურავთა ქვეშ, ფიჭვის მაგიდა იდგა. მაგიდაზე სასანთლე ყუთი მოეთავსებინათ, შიგ კი ხასხასა წითელი ქსოვილისნაჭერში შეფუთნული, შფოთიანი ბანაკის ახალწვეული ჩაეწვინათ. სასანთლე ყუთის ნაპირას იდო ქუდი. მისი დანიშნულება სულ მალე გამოირკვა.
- ბატონები, - მიმართა სტამპმა მბრძანებლობისა და თავისი ex officio[2] კმაყოფილების უჩვეულოდ შეხამებულ კილოზე, - ბატონები ინებებენშემოსვლას წინა კარში, შემოუვლიან მაგიდას და გავლენ უკანა კარიდან. ვისაც სურს რაიმე შემოსწიროს ობოლს, აგერ დახვდება ქუდი.
პირველმა მამაკაცმა თავდახურულად შეაბიჯა ქოხში, მაგრამ მიიხედ-მოიხედა თუ არა ირგვლივ, მაშინვე მოიშვლიპა ქუდი და ასეანგარიშმიუცემლივ აჩვენა მაგალითი დანარჩენებს. ამნაირ საზოგადოებაში კარგი და ცუდი მოქმედება გადამდებია. როცა გულშემატკივრებიდაწალიკებით შედიოდნენ შიგნით, მკაფიოდ მოისმოდა გამკილავი შენიშვნები, რომლებიც ეხებოდა, ალბათ, უფრო მეტად სტამპს, როგორცგამგებელ პიროვნებას.
- ეს არის?
- ძალიან პატარა ბარტყია.
- ჯერ ფერიც არ მოსვლია.
- დამბაჩაზე დიდი როდია.
შეწირულებაც ამდენადვე თავისებური გამოდგა.
ჩუქება
