ვკვდები როგორც ქვეყანა

(...) და იმ წელს, როცა ვერ დაფეხმძიმდა ვერცერთი ქალი, მათი კაცები ქუჩებს წყვილ-წყვილად ედებოდნენ, ყავახანებში დაძვრებოდნენ და შიგ სახეში აფურთხებდნენ ერთიმეორეს ისე, თითქოს საკუთარსავე თავს აფურთხებდნენ, მერე ერთმანეთს გადაფსკვნილნი, კარგად გამომთბარ საშრობებსა და ბნელ სარდაფებს მიაშურებდნენ და სიყვარულის ჟინს იქ იცხრობდნენ, სადაც ვერაფრით მიაგნებდნენ მათ ძებნაში დაქანცული ქალები, ვისაც შიგ საშოებში ჩასობოდათ უნაყოფობის პანდემია და გიჟებივით დაეძებდნენ საკუთარ კაცებს ბარებსა თუ ბორდელებში... ამ უშედეგო ძიებისას მიხვდნენ ქალები, რომ სამყაროში არსებობს ბევრი გაწბილება, თუმც კი მხოლოდ ერთია მათგან - საუკუნეებს რომ ეკუთვნის. (...)

და მიუხედავად იმისა, რომ მათი სულები სრულ უძრაობას აეტანა, სწორედ ისინი ქცეულიყვნენ თავშესაფრად ყველაზე უფრო კონტრასტული შეგრძნებებისთვის... ეს სინთეზი კი მათ ისედაც შეშლილ სახეებს მიმიკათა ქაოსში ხვევდა, ყველა ბოროტ და კეთილ შეგრძნებას თანადროულად აბეჭდავდა, რაც მათ მომზირალს უცილობლად ათქმევინებდა, რომ ამ ქვეყნის უსაშველობა ყველა მისი მაცხოვრებლის სულში ბუდობდა და რომ ამ ქვეყნის ბინადართა სულები სხვა არა იყო რა, თუ არ – ქვეყნის უსაშველობა. იმ დროს კი უკვე საბოლოოდ მომხდარიყო ისტორიის ერთი ციკლიდან მეორეზე გადანაცვლება. (...)

ვისაც კი საკუთარი თვალით არ უნახავს, უხილავი ხელით მოცელილი ადამიანები თუ ვით იხოცებიან პირდაპირ ქუჩებში, ვერ შეძლებს გაიგოს - რა არის, რას ნიშნავს ქვეყნის სიკვდილი (...) თუმცა კი პირდაპირ შეეჩეხო სიკვდილის ისეთ ფართო ფორმას, როგორიცაა ერის ერთობა, იგივეა - მთელი სიცოცხლე ამოწურო, ოღონდ დღის სიცოცხლე, რადგანაც სხვა სიცოცხლე, რომელიც უბიწოდ და მიუკარებლად იწყება ღამის განუხრწნელი საშოდან, სხვა არა არის რა, თუ არა განუსრულებელი, ღრმა სიკვდილი. (...)

არაერთი მხდალი თუ უბრალოდ „მშიშარა“ გამოვლინდა, რომელნიც მტკიცედ იდგნენ აზრზე, რომ საკუთარი სისხლის ერთი წვეთი და სიცოცხლის ერთი წამიც კი არ უნდა გაეღოთ სამშობლოსათვის, რომელსაც წინიდან და უკნიდან ხმარობდნენ. სწორედ მაშინ იყო, რომ საყოველთაო ლოზუნგად ქცეულიყო ეს სიტყვები: „სამშობლოს გაცემა საქმეა საგმირო, ამბორვყოთ სამშობლოს და ამით განვგმიროთ“. (...)

უცებ იფეთქა პრემიერის და მინისტრების ეპიდემიამ (...)

უკვე გარდაცვლილ, პოლიტიკურ წინამძღოლთა შეშლილ მიმდევრებს საფლავებიდან ამოჰყავდათ თავიანთი ბელადები, ხელში ატატებული, ტალახიანი კუბოებით დაარბენინებდნენ მათ გვამებს და ექსტრემისტული ლოზუნგებით მოითხოვდნენ მათ დაბრუნებას ქვეყნის აქტიურ პოლიტიკაში, რადგანაც სწამდათ და ამტკიცებდნენ, რომ მხოლოდ მათ შესწევდათ ძალა, დაეხსნათ ერი ძირფესვიანი გაქრობისაგან. (...) შეპყრობილი მწიგნობარნი ბრძნული იერით გამოდგებოდნენ აივნებზე და მოუწოდებდნენ დაბნეულ მასებს – უარი ეთქვათ ცხოვრებაზე, მხოლოდ ფესვებით ესაზრდოვათ, ამპუტირებულ ქანდაკებებს შეჯვარებოდნენ და გამრავლების მარტო ეს ერთი გზა აერჩიათ. (...)

(...) გაბატონდა მელანქოლიკთა სამართალი. კანონს ადგენდნენ მდუმარენი და მარტოსულნი. რელიგიური მოწიწებით ისმენდნენ ახლა იმათ აზრებს, ვინაც უწინ ანომალურთა კატეგორიას ამშვენებდნენ. (...) ინსტიქტების გადახრებიც ახლებურად განისაზღვრა და აღარავინ დასცინოდა საუკუნოვან, ძველ გადახრებს, რომლებიც ახლა სახელმწიფო, საშინაო და საგარეო პოლიტიკის ქვაკუთხედად გამოაცხადეს. (...) დაკანონდა დანაშაული და იგი იქცა მთავარ ღერძად, რომლის გარშემოც ეწყობოდა უკლებლივ ყველა, დიდი, საჯარო ღონისძიება. (...) ერთიანად იფეთქა შმაგი სიყვარულის გამოვლინებამ, დადასტურდა დაუფარავ, თავბრუდამხვევ, ეროტიკულ აღსარებათა შემთხვევები. (...) ყველა მოკვდავმა საკუთარი თავი წმინდანად შერაცხა და ამგვარად იწყეს ურთიერთის თაყვანისცემა. სიტყვებს მიეცა უპრეცედენტო ძალა ისე, რომ ყოველ მათგანს შეიძლებოდა საბოლოოდ დაეწვა ენა. (...) ეკლესის განკარგულებით, უმკაცრესი სანქციები გატარდებოდა იმ კაცების და ქალების მიმართ, ვინც საჯაროდ ვერ გამოხატავდა საპირისპირო სქესს, რომელსაც უკლებლივ ყველა კაცებრივი არსი შეიცავს, რაჲც ღმრთისა და ბუნებისგან არს ჩანერგილი ყოველ ჩვენგანში და განაცხადებს საიდუმლოს ადამიანის ორსქესოვანი ბუნებისა (...)

სწორედ ამიტომ, სნეულებიც და მოხუცებიც, რომელთაგანაც შედგებოდა ქვეყნის მთელი მოსახლეობა, მტრის ჯარებისგან მოელოდნენ მხოლოდ სიკეთეს, რადგანაც დიდზე დიდი იყო იმ მეთაურთა ტყუილებისგან, სიბრიყვისა და სიხარბისგან გამოწვეული სასოწარკვეთა, რომლებიც მუდამ, საუკუნეთა განმავლობაში, თავიანთი სიბინძურით ამოქმედებდნენ დაჟანგებული ისტორიის მრუდე მექანიზმს. შესაბამისად, ცხადი გახდა, რომ ამჯერად, ოკუპაცია იმაზე უფრო მეტ ხანს გასტანდა, ვიდრე ერთად აღებული ყველა ამბოხი, უხსოვარი დროიდან რომ ასაზრდოებდა ლეგენდებსა თუ მითებს, ზღაპრებს, ლექსებს, სიმღერებს, სქელტანიან რომანებს, ცეკვებს, პიესებსა და რეცენზიებს, სამეცნიერო კვლევებსა თუ ფილმებს, ოპერებს და ასე შემდეგ, ყველაფერ იმას, რაც კი დიდი გმირებისა და მათი ბრწყინვალე გამარჯვებების ქებად შექმნილა და რასაც ახლა, ერთიანად ისრუტავდა შავი ტალახი. (...)

(...) გადაიღეს აურაცხელი პორნოფილმი, რომელთა თემად ქცეულიყო დეტალები ოთხასამდე მინისტრისა თუ მეთაურის ეროტიკული ცხოვრებიდან, რაც უტყუარ მტკიცებულებებს ეფუძნებოდა. (...)

უწმინდესნი და უნეტარესნი – პატრიარქები, და ცხადია, წმინდა სინოდის სხვა წევრებიც, საკუთარსავე ცოდვებს ემსხვერპლნენ, აღსარებათა თქმაც არ დასცალდათ, ისე წარუძღვნენ მათ ცოდვები თვითმკვლელობისკენ (ბევრმა მათგანმა შუა წირვისას, ზედ სახარების კითხვის პროცესში გამოიღადრა ყელი, ბევრმა კი წმინდა ციანიდი მიიღო ბოლო ზიარებად, და ამ სურათსაც მუდამ თან სდევდა აღტაცებული მრევლის ტაში, მრევლისა, ვინაც, ბოლოს და ბოლოს, თავისუფლება და შენდობა ჰპოვა იმ უცხო ცოდვების გამო, რომელთაც დედა ეკლესია მათ ჰკიდებდა დასაბამითგან). (...) სახე იცვალა ქალაქების ძველმა იერმა – ძირფესვიანად დაინგრა და ახლად აშენდა ყველა ქალაქი. საბადობის განმგებლობამ ერთი ხელიდან მეორეში გადაინაცვლა. (...) ქვეყნის სახელი შეიცვალა. ახალი ძველს არაფრით ჰგავდა...“ (...)

„მძულს ეს ქვეყანა... შიგნეული გამომიჭამა. გწერ, რადგანაც ერთად გვწადდა ნაყოფიერი ყოფილიყო ეს შიგნეული და ეს წადილი გვაერთებდა ჩვენ ღამღამობით... და დღისითაც - იმ დროს, როდესაც სასწაული ხდებოდა უცებ და გვავიწყებდა ტერორს, ქუჩებში რომ დაძრწოდა, ვით ჩვენ ძარღვებში... 

მძულს, დიახ, მძულს, მძულს. აი, ამგვარი შიგნეულით ვერცერთი ქალი ვერ იცოცხლებს. და რაც უფრო მეტს ვფიქრობ ამაზე, მით უფრო მეტად მერევა გული საკუთარ თავზე. თავს ბალღამად ვგრძნობ. იქნებ ვარ კიდეც. ქალი... ქალი ვარ, არ ვარ ქვეყანა, რომ საკუთარი ნანგრევები და სამარხები ფულზე გავცვალო, ყველაფერი ნაღდი ფულის სანაცვლოდ მივცე... ამით ვიცხოვრო... მე არ მინდა ვიყო ქვეყანა. არც ვარ ქვეყანა. არ მინდა ვიყო ეს ქვეყანა. ეს ქვეყანა ნეკროფილია, გერონტოფილი, ნეხვოფილი, სოდომისტი, სუტენიორი, კახპა და მკვლელი. აი, მე კი სიცოცხლე მინდა, მინდა თავად სიცოცხლე ვიყო, მინდა ვიცოცხლო, როგორ მინდოდა, რომ მეცოცხლა, როგორ მინდოდა შემძლებოდა, რომ მეცოცხლა, რა ბედნიერი ვიქნებოდი ახლა სიცოცხლე რომ მდომოდა... მაგრამ არ მაცლის ეს ქვეყანა, არ მანებებს ვიყო სიცოცხლე, გავცე სიცოცხლე...
აღარ ვარ ქალი... ვეღარ ვარ ქალი... ვეღარც შენა ხარ უკვე კაცი... ამან მოგვიშთო ყველაფერი, ამან დაგვცალა... მაგრამ მისგან რაღა დარჩება ჩვენ გარეშე, აბა, თვითონ რაღა იქნება, ჩვენგან როცა აღარაფერი გადარჩება? ჩემი ფორმა აქვს უკვე მის მიწას... ჩემი სხეული მის კიდეებს გაუთანაბრდა... ჩემშია მისი ბედისწერა... ვკვდები.... ვკვდები როგორც ქვეყანა... (...)