ჩვენი ისტორიის გმირი, დაახლოებით ორმოცდაათი წლის ინტელექტუალი, რომელიც რაღაცით დომენიკოს თეოტოკოპულოსს ჩამოჰგავს, მარტო ცხოვრობს. და ძალიან ეშინია, რომ თუ შემთხვევით დროზე ადრე მოკვდება (რადგან წინასწარ არასდროს იცი), ვერავინ იპოვის. ერთ მშვენიერ დღეს, ის თავისი სახლის კარს ჩამოხსნის და ნაგავში აგდებს. რატომ? იმიტომ, რომ ერთი მხრივ, როცა მოკვდება, სუნით უფრო ადვილად მიაგნებენ. მაგრამ, მეორე მხრივ, იმიტომ, რომ ჩვენი ისტორიის გმირს ძალიან აინტერესებს, „რამდენ ქურდს გააღიზიანებს“ მოღია ვებული სახლი, სახლი without the Door. და გულახდილად რომ ვთქვათ, არავითარი მნიშვნელობა აღარ აქვს, რაც შემდეგ იქნება, რეალურად მოხდება თუ რეალობის მიღმა. მნიშვნელოვანი ისაა, რომ ეს ყველაფერი შემაძრწუნებელ მნიშვნელობას იძენს...