წინასიტყვაობის მაგივრად ვახო, გამარჯობა! აგერ, შეპირებული წერილიც და წიგნის ფაილიც. ამ წიგნში ერთი სტილის მოთხრობებია თავმოყრილი, მათი ნაწილი ავტობიოგრაფიულია. ალბათ ესაა მთავარი მიზეზი იმის, რატომაც მიჭირს უცხო თვალით საკუთარი ნაწერების წაკითხვა და ობიექტურად შეფასება, თუმცა საკითხავია, ეს საერთოდ თუა შესაძლებელი.
როცა წიგნის წერა/მომზადება დავიწყე, არც დამდგარა ჩემთვის არჩევანი, ვის უნდა წაეკითხა პირველად მოთხრობები. არ ვიცი, როგორ აგიხსნა, ყველაზე მეტად რატომ მჯერა შენი და რატომ განდობ ჭინთვით გაჩენილ ამ მოთხრობებს.
დალაგებულად წერა მიჭირს. აქეთ-იქით დარბიან აზრები, იმ თამაშივით, ერთი სკამით ნაკლები რომ დგას და დაჯდომა უნდა მოასწრო. ჰოდა, რომელი აზრიც დაჯდომას ვერ ასწრებს და უხერხული ღიმილით გვერდზე მოტოვებული რჩება, ქაღალდზე, უფრო სწორად, დესკტოპზე გადმომაქვს ფრთხილად.
გუშინ, ჩვენი საუბრის შემდეგ, მთელი დღე შენზე ვფიქრობდი. გვიან ღამემდე ტერასაზე ვიჯექი ლეპტოპით მუხლებზე, გვერდით ყავის ჭიქით და ხელში მოსაწევით, და ბერლინის სახურავებს გავყურებდი. სიგიჟემდე მიყვარს ეს ქალაქი. აღარც კლუბებში დავდივარ (რის გამოც ქართველებს, როგორც წესი, უყვართ ბერლინი), არც გამოფენებზე, კონცერტებზე და კინოშიც იშვიათად. სამაგიეროდ ფეხით დავბოდიალობ საათობით, პარკებში ან ქუჩის კაფეებში ვზივარ, მუსიკას ვუსმენ და ხალხს ვაკვირდები. ბევრს ვკითხულობ. ბევრს ვწერ. ბევრს ვფიქრობ. უმეტეს დროს შვილთან ვატარებ, რომელიც ყოველდღე მასწავლის, როგორ ვიყო უკეთესი, რაც ხან გამომდის, ხან არა. ყოველ წელს კლებულობს იმ ადამიანების რიცხვი, ვისთანაც კონტაქტი მაქვს. ფაქტიურად არავის ვეხმიანები დედაჩემის, ნათლიის, უახლოესი მეგობრის და ერთი-ორი ადამიანის გარდა. მყოფნის იმის ცოდნა, რომ არის ხალხი, ვისაც ვეხსომები და ვეყვარები, თუნდაც არასდროს აღარ გამოვჩნდე. სხვა ყველაფერი, „ვაჰ, სად დაიკარგე?“ და „შენკენ რა ხდება?“, ფუჭი ლირიკაა. ამავდროულად ისიც ვიცი, რომ ის ჩემთვის მართლა ძვირფასი ადამიანები, ვისაც თვეობით და წლობით არ ვეხმიანები ან ისინი, ვინც უბრალოდ აღარ არიან, არასდროს დაიჯერებდნენ, რომ მეთქვა, რა ხშირად ვიხსენებ მათ და როგორ მიადვილებენ ხანდახან სუნთქვას.
სამი წლის წინ რაღაც სამედიცინო პრობლემა დამიდგინეს, რომელიც სულ უფრო მირთულდება და რომლის დიაგნოზიც ათას ექიმთან სიარულის და ათასი გამოკვლევის შემდეგაც ვერ დამისვეს (რა ირონიულია, რომ ჩემს პირველ წიგნს „დიაგნოზი“ დავარქვი, არა?). შარიტეშიც კი, სადაც სხვა ქვეყნებიდან ჩამოდიან დიაგნოსტიკისთვის, მხრები იჩეჩეს დაბნეულებმა. მერე კორონა დაიწყო და ერთი წლით სახლში გამოიკეტა მთელი გერმანია. რაღა გერმანია, მთელი მსოფლიო. ახლა ისევ თავიდან დაიწყო ექიმებში ოდისეა. სახელი მაინც მითხრან, რა მჭირს, ან რა მელოდება, როგორ განვითარდება ავადმყოფობა და საით მივყავარ ამ ჯერჯერობით უსახელო გზას. იმედია, პირველი არ ვარ და ვიკიპედიაში გურულის დაავადების სახელით არ შევალ ოდესმე. ღმერთი, რჯული, ასეთი ცნობადობა არასდროს მდომებია.
როცა ამაზე ვფიქრობ, რაც ამ ბოლო დროს სულ უფრო ხშირად ხდება, ორი რაღაც მაწუხებს ყველაზე მეტად. პირველი ის, რომ შვილი არ დამრჩეს მარტო, სანამ თავის გზას იპოვის. მეორე ის, რომ კიდევ ბევრი წიგნი დამრჩა დასაწერი და ბევრი ამბავი მოსაყოლი. თან ზუსტად ვიცი, რომ იმაზე მეტი შემიძლია, ვიდრე ის, აქამდე როგორც ვწერდი და ვწერ. ჯერ კიდევ აკლია სიღრმე მოთხრობებს, რასაც მეტი წიგნის კითხვა და უბრალოდ, ასაკის მატება სჭირდება. სიბრძნე, რომელიც 43 წლის ასაკში ჯერ კიდევ ვერ მაქვს.
ბოლო წლები ყველაზე მშვიდი და კარგი წლები იყო ჩემი ცხოვრების. ვალდებულებები მაქსიმალურად ამოვძირკვე ყოველდღიურობიდან, არასაჭირო ხალხი და საქმეები გავაქრე, მხოლოდ იმას ვაკეთებ, რაც, როგორც და როცა მინდა. მაგრამ ყველაზე მთავარი ისაა, რომ ზავი დავდე ჩემს თავთან. თუმცა არა. ზავს დროებითობის და გაურკვევლობის ელფერი დაჰკრავს. ჩემი თავის სიყვარული ვისწავლე. საკუთარი შეცდომების და წაქცევების ანალიზი თვითნგრევის გარეშე. ქვეცნობიერში ჩაბეტონებული ამბებიც კი ამოვყარე და ვთქვი, რომ ამ ყველაფრის შემდეგაც შეიძლება ადამიანი დარჩე და ცხოვრება სინდისის ქენჯნის გარეშე გიხაროდეს.
ჩემი ყოველი დღე მადლობით იწყება და მთავრდება. მადლობას ვამბობ იმისთვის, რომ აქამდე მოვედი, რომ ამ ქალაქში ვცხოვრობ, რომ მყავს ადამიანები, ვისაც უპირობოდ ვუყვარვარ, რომ შიშის გარეშე ვიძინებ და ვიღვიძებ, რომ ჩემი შვილი ისეთია, როგორიც არის. ეს სია უსასრულოდ გრძელდება და განწყობის მიხედვით იცვლება, ზემოთ ჩამოთვლილი კონსტანტების გამოკლებით. ბოლომდე მაქვს გააზრებული, რომ მსოფლიოს მოსახლეობის 90 პროცენტზე უკეთეს პირობებში ვცხოვრობ. არ ვიცი, რითი დავიმსახურე ასეთი პრივილეგია და ძალიან მთრგუნავს ის აზრი, რომ მილიონობით ბავშვობაწართმეულ ბავშვს, ჩემზე ბევრად კარგს და საჭიროს, ჩემგან განსხვავებით უბრალოდ მომავალი არ აქვს.
და ბოლოს, ოდესმე აუცილებლად გადავაგდებ მობილურს,