1 დეშვუდების ოჯახი დიდი ხნის წინათ დასახლდა სასექში. ჰქონდათ დიდი მამული, რომლის შუაგულში მათი საცხოვრებელი სახლი - ნორლენდ პარკი იდგა. მრავალი თაობის მანძილზე ისე ღირსეულად ცხოვრობდნენ, რომ მეზობლების საყოველთაო პატივისცემა დაიმსახურეს. ამ მამულის უკანასკნელი მფლობელი იყო მარტოხელა მამაკაცი, რომელმაც ღრმა მოხუცებულობამდე იცოცხლა. მისი ერთადერთი კომპანიონი და დიასახლისი მრავალი წლის განმავლობაში მისი და გახლდათ. მაგრამ ქალი მასზე ათი წლით ადრე გარდაიცვალა, რამაც მის ოჯახურ ცხოვრებაში დიდი ცვლილებები გამოიწვია. დანაკარგის ასანაზღაურებლად მოხუცმა ოჯახთან ერთად საცხოვრებლად მიიწვია თავისი ძმისწული, მისტერ ჰენრი დეშვუდი, რომელიც ნორლენდის კანონიერი მემკვიდრე იყო და მისთვისვე აპირებდა ანდერძით მამულის დატოვებას. ძმისწულის, რძლისა და მათი შვილების გარემოცვაში მოხუცი მშვიდად და ბედნიერად ცხოვრობდა და თავისი ახლობლები დღითი დღე უფრო მეტად უყვარდებოდა. მისტერ და მისის დეშვუდები მუდამ ყურადღებით ეკიდებოდნენ მის სურვილებს, არა უბრალო სარგებლის გამო, არამედ მათივე გულისხმიერებიდან გამომდინარე, რაც მოხუცს შესაძლებლობას აძლევდა ასაკისთვის შესაფერისი მყუდროებით დამტკბარიყო. ბავშვების მხიარულება კი ხალისს მატებდა მის არსებობას.
მისტერ ჰენრი დეშვუდს პირველი ქორწინებიდან ერთი ვაჟი ჰყავდა, ახლანდელი ცოლისგან კი - სამი ქალიშვილი. მისი ვაჟი - დინჯი, პატიოსანი ახალგაზრდა კაცი - უზრუნველყოფილი იყო დედის მდიდარი მემკვიდრეობის წყალობით, რომლის ნახევარი მას შემდეგ გადაეცა, რაც სრულწლოვანი გახდა. მალე სარფიანი ქორწინებით უფრო მეტი სიმდიდრე შემატა თავის ისედაც დიდ ქონებას. ამის გამო ნორლენდის მამული მისთვის ისეთი მნიშვნელოვანი არ იყო, როგორც მისი დებისთვის, რომელთა ქონება მამულის მიღების შემთხვევაშიც კი ძალიან მცირე იქნებოდა. მათ დედას არაფერი გააჩნდა, მამის განკარგულებაში კი მხოლოდ შვიდი ათასი ფუნტი გახლდათ. პირველი ცოლის მემკვიდრეობის მეორე ნახევარიც მის ვაჟს უნდა გადასცემოდა და მხოლოდ ცხოვრების მანძილზე შეეძლო მისი პროცენტით სარგებლობა.
მოხუცი ჯენტლმენი გარდაიცვალა და, როგორც ხშირად ხდება ხოლმე, მისმა ანდერძმა ისეთივე იმედგაცრუება გამოიწვია, როგორიც სიხარული. ბერიკაცი იმდენად უსამართლო და უმადური არ აღმოჩნდა, რომ ძმისწულისთვის არაფერი დაეტოვებინა, მაგრამ მამული ისეთი პირობით გადასცა, რაც ამ მემკვიდრეობის ღირებულებას საგრძნობლად აკნინებდა. მისტერ დეშვუდს ეს მამული ცოლისა და ქალიშვილების გამო უფრო სურდა, ვიდრე თავისთვის ან ვაჟისთვის. მაგრამ სწორედ ამ უკანასკნელს და მის ვაჟს, ოთხი წლის ბავშვს, უანდერძა მოხუცმა თავისი ქონება; ამასთან, ისეთი პირობით, რაც მისტერ დეშვუდს ხელ-ფეხს უკრავდა დახმარებოდა მათ, ვინც ყველაზე ძვირფასი იყო მისთვის და ვისაც ყველაზე მეტად სჭირდებოდა უზრუნველყოფა, რადგან ანდერძი უფლებას არ აძლევდა მამული სურვილისამებრ ემართა ან თუნდაც ძვირფასი ტყე გაეყიდა. საბოლოოდ მთელი ქონება უნდა გადასცემოდა პატარა დეშვუდს, რომელმაც მშობლებთან ერთად ნორლენდ პარკში დროდადრო სტუმრობისას მოხუცის გული მოინადირა იმ მომხიბლავი თვისებების წყალობით, რაც ასე დამახასიათებელია ორი-სამი წლის ბავშვისთვის: სასაცილო ტიკტიკით, ბავშვური თავნებობით, ეშმაკური ოინებითა და უზომო ხმაურით გადაწონა მთელი ის ყურადღება და პატივისცემა, რაც ბერიკაცს ძმისწულისა და მისი ოჯახისგან წლების განმავლობაში არ მოჰკლებია. რა თქმა უნდა, მოხუცს არ უნდოდა უმადური ყოფილიყო და, სიყვარულის ნიშნად, სამივე ქალიშვილს ათას-ათასი ფუნტი დაუტოვა.
თავდაპირველად მისტერ დეშვუდი მწარედ იმედგაცრუებული იყო; მაგრამ ბუნებით მხიარულსა და ოპტიმისტს მალე იმედი მიეცა, რომ კიდევ დიდხანს იცხოვრებდა და, ხარჯების შემცირების წყალობით, მნიშვნელოვან თანხას გადადებდა მამულის ისედაც დიდი შემოსავლიდან, რომლის გაზრდა კიდევ შეიძლებოდა გარკვეული გაუმჯობესების წყალობით. მაგრამ ქონება, რომელიც ასე დაგვიანებით გადაეცა, მას მხოლოდ ერთი წელი ეკუთვნოდა, რადგან ბიძის გარდაცვალების შემდეგ მხოლოდ ერთ წელიწადს იცოცხლა. მის ქვრივსა და ქალიშვილებს კი, მოხუცი ბიძის მიერ დატოვებული მემკვიდრეობის ჩათვლით, სულ ათი ათასი ფუნტი დარჩათ.
როგორც კი მისტერ დეშვუდს ავადმყოფობა გაურთულდა, მან თავის ვაჟს უხმო და მთელი დარჩენილი ძალ-ღონითა და დაჟინებით სთხოვა, დედინაცვალსა და დებზე ეზრუნა.
მისტერ ჯონ დეშვუდი, ოჯახის სხვა წევრებისგან განსხვავებით, მგრძნობიარე ადამიანი არ იყო, მაგრამ სიკვდილის პირას მყოფი მამის ვედრებამ მასზე ძლიერ იმოქმედა და დაჰპირდა, რომ ყველაფერს გააკეთებდა მათთვის, რაც შეეძლო. ასეთმა პირობამ მამას უკანასკნელი წუთები შეუმსუბუქა, მას კი მოგვიანებით საკმარისი დრო ჰქონდა იმაზე საფიქრელად, თუ რისი გაკეთება შეეძლო მათთვის კეთილგონიერების ფარგლებში.
მისტერ ჯონ დეშვუდი არ იყო ცუდი ადამიანი - თუ, რა თქმა უნდა, გულცივობა და ეგოისტობა ცუდ ადამიანობას არ ნიშნავს - და საყოველთაო პატივისცემითაც სარგებლობდა, რადგან, ჩვეულებრივ, ზედმიწევნით წესიერად იქცეოდა. უფრო სანდომიან ქალზე რომ დაქორწინებულიყო, შეიძლება თავადაც უფრო დარბაისელი და გულითადიც კი გამხდარიყო, რადგან ძალიან ახალგაზრდა დაოჯახდა და ცოლიც უსაზღვროდ უყვარდა; მაგრამ მისის ჯონ დეშვუდი
ჩუქება
