მოპარული სიყვარული აქ არის ყველაფერი, რაც ტექსტს კარგ საკითხავ პროზად აქცევს: ინტრიგა, ამბის დინამიკა, თხრობის სისადავე, სიუჟეტის სიმსუბუქე, ფსიქოლოგიური კოლიზიები.
ავტორს არც სითამამე აკლია, არც გონებამახვილობა და არც კეთილგონიერება, რათა იყოს დამაჯერებელი და საინტერესო.
გართობით დაწყებული ამბავი მკაცრ, დაუნდობელ თამაშად გადაიქცევა და ეს არც არის გასაკვირი, რადგან თვითონ სიყვარულია დაუნდობელი. ჩვენ თვალწინ თამაშდება ინფორმატიკული მელოდრამა: ვირტუალური სივრცე მტვერსასრუტივით ისრუტავს ობიექტური რეალობის ნამსხვრევებს და შემდეგ ეს ვირტუალური სივრცე ობიექტურ რეალობად გადაიქცევა.
ეს - ბოლოს. დასაწყისში იყო სიტყვა, სამი სიტყვა, რომელმაც შეცვალა გმირების ცხოვრება.
ივანე ამირხანაშვილი
ლიტერატორი, კონკურსის ჟიურის წევრი
„მოპარული სიყვარული“ თინათინ ბერიძის სადებიუტო წიგნია, რომელიც ჩახლართულ, გრძნობებით, ვნებებითა და ინტრიგებით აღსავსე ამბავს მოგიყვებათ.
ერთი შეხედვით, უწყინარი ტყუილი, რომელიც ადამიანების ცხოვრებას ცვლის, ადამიანური სისუსტეები, ტრაგედიები, რომლებიც წარსულისგან თავის დაღწევის საშუალებას არ გვაძლევს, მომავალი, რომელსაც იმედით შევცქერით - დებიუტანტმა ავტორმა წარმატებით მოახერხა, ეს ყველაფერი შეეზავებინა და ჩვენამდე ერთ ტექსტად მოეტანა. „მოპარული სიყვარული“ მსუბუქად საკითხავი წიგნია, რომელიც შეგიძლიათ, ზამთრის ან ზაფხულის არდადეგების თანამგზავრად აქციოთ, ან მორიგი ფრენისას დაიმგზავროთ - მოწყენა ნამდვილად არ გემუქრებათ.
სალომე ბენიძე
მწერალი, თინათინ ბერიძის მენტორი
ერთმა უწყინარმა ფრაზამ, სულ რაღაც სამმა სიტყვამ ჩემი ცხოვრება შეცვალა. პირდაპირი მნიშვნელობით, თავდაყირა დააყენა. რა გგონიათ, რა არის ეს სამი სიტყვა? „მე შენ მიყვარხარ“, „შენ მოიგე მილიონი“ ან „ცოლად გამომყვები“? (ეს სულაც ორი სიტყვაა) არა! ეს სიტყვებია: „მე ორსულად ვარ“. აი, ასე.
ყველაფერი კი აქედან დაიწყო.
მე და ჩემი მეგობარი, ლაია, ფაცებოოკ-ის ერთ-ერთ გვერდზე წავაწყდით ასეთ სტატუსს: „მოიწყინე? უბრალოდ, გაგზავნე ტექსტი „მე ორსულად ვარ“ ნებისმიერ ნომერზე და დაელოდე.“ ჩვენ ორნი ერთნაირად გიჟები ვიყავით, გვემართებოდა ხოლმე – ამოვიჩემებდით რაიმეს და ვიცინოდით გულის წასვლამდე. ზოგჯერ მიზეზიც არ გვჭირდებოდა, ერთმანეთისთვის შეხედვაც საკმარისი იყო. ახლაც ასე მოხდა, იმდენად მოგვეწონა ეს სტატუსი, გიჟებივით ავხარხარდით.
– ასეთი შეტყობინება რომ მოგივიდეს, რას გააკეთებ? – მკითხა ლაიამ, ცოტა სული რომ მოითქვა.
– ჩემგან ორსულად არავინ იქნება და, აბა, რა უნდა გავაკეთო? – სიცილი გავაგრძელე.
– და ჩვენ რომ გავუგზავნოთ ვინმეს? – ეშმაკურად ჩაიცინა ლაიამ.
– არააა! – ისევ ავხარხარდი, მაგრამ ლაიას სახის დანახვაზე სიცილი შევწყვიტე. მგონი, არ ხუმრობდა და დაიწყო კიდეც გეგმის შედგენა.
ლაიამ პრინციპი ცოტათი შეცვალა, მთლად შემთხვევით აკრეფილ ნომერზე გაგზავნა გოიმობააო, დაასკვნა. ბიჭის ნომერი უნდა იყოს, რომ გავხალისდეთო, და დავიწყეთ ძებნა. ლაიამ შეადგინა რაღაც ცხრილი, ციფრები გადაანაწილა (რა პრინციპით, აზრზე არ ვარ). მე ციფრებს ვკარნახობდი, ლაია კი ცდილობდა, მობილურის ნომრები შეედგინა. გეგმა ასეთი იყო: სპეციალური პროგრამის მეშვეობით, რომელიც მობილური ნომრების ბაზას ეყრდნობოდა, გავიგებდით მის სახელს (თუ გაგვიმართლებდა, გვარსაც), ვისაც ეკუთვნოდა ეს ნომერი, Viber-ით ვნახავდით ფოტოს, ფოტოთი და სახელით სოციალური ქსელში მოვძებნიდით და ა.შ. გეგმამ არ იმუშავა, ზოგი ნომერი გოგოს ეკუთვნოდა, ზოგი Viber-ით არ სარგებლობდა, ზოგს ფოტო არ აღმოაჩნდა. მომბეზრდა ეს თამაში და შემთხვევით ვუკარნახე ნომერი: 5** 007 007. მობილური ნომრების ბაზას თუ დავუჯერებთ, ეს ნომერი ეკუთვნოდა ვინმე ლევანს. ვინც ეს პროგრამა იცით, მიხვდებით, რა პრინციპით გვთავაზობს სახელებს, ლევანი სხვადასხვა ვარიანტით შემოგვთავაზა – ლეო, ლევიკო, ლევანა, ლევან ქართველი, ლეო-ბარი და ა.შ. მე ტელეფონში ნომერი შევიყვანე სახელით „ბონდი“, მაგრამ გაგზავნა ვეღარ გავბედე. რომ დავფიქრდი, სულაც არ იყო სახალისო ასე გართობა. მართლა არ მინდოდა, ვინმესთვის ცხოვრება ამერია. არასრულწლოვანი რომ ყოფილიყო ან პირიქით, ბაბუის ასაკის? ცოლი რომ ჰყოლოდა? იმის წარმოდგენაც არ მინდოდა, როგორ მათრევდა მისი ცოლი თმით. მშიშარა არ ვარ, მაგრამ ვერც ეჭვიან ცოლს შევებრძოლები – მსმენია მათი ძალების შესახებ. მოკლედ, ბევრი „ან“ იყო და, მეგობრის მუდარის მიუხედავად, გადავიფიქრე.
როგორც მერე აღმოჩნდა, არა სამუდამოდ.
ენჯი
15/09/2018, შაბათი – დასაწყისი
ამ ამბიდან რამდენიმე დღის შემდეგ სამსახურიდან სახლში დაბრუნებულმა თავი მარტოსულად ვიგრძენი. ზოგადად, მარტო ყოფნა მიყვარდა და ბევრ თავშესაქცევსაც ვპოულობდი, მაგრამ იმ საღამოს ვერც ერთს დავუდე გული: წიგნის კითხვა ვცადე, მაგრამ მალე მივხვდი, რომ გაუაზრებლად გადავდიოდი გვერდიდან გვერდზე; ტელევიზორშიც, დიდხნიანი ძებნის მიუხედავად, გასართობი ვერაფერი ვიპოვე, რატომღაც ფილმის ყურების ხასიათზეც არ ვიყავი. რაც მთავარია, ჩემი მთავარი გასართობი, ლაია დაკავებული იყო – ფოტოკონკურსში მონაწილეობის მიღებას აპირებდა და ფოტოებს ამუშავებდა. ამ დროს გარე სამყაროს სწყდებოდა, ამიტომ რამდენიმე დღე
ჩუქება
