რატომ არ ცეკვავთ?
სამზარეულოში კიდევ ერთხელ დაისხა სასმელი და თვალი შეავლო საძინებელი ოთახის ავეჯს, რომელიც ეზოში იდგა. უშალითო ლეიბები და ზოლიანი ზეწრები ორი ბალიშის გვერდით ეწყო კომოდზე. ყველაფერი დანარჩენი ისევე ელაგა, როგორც საძინებელ ოთახში იყო ოდესღაც: საწოლის ერთ მხარეს მისი ტუმბო და ნათურა, მეორე მხარეს - ცოლის ტუმბო და ნათურა.
მისი მხარე, ცოლის მხარე.
ამაზე ფიქრობდა და ვისკის წრუპავდა.
საწოლიდან რამდენიმე ფუტის მანძილზე იდგა კომოდი, რომლის უჯრების შიგთავსი ამ დილას მან მუყაოს ყუთებში გადაიტანა და სასტუმრო ოთახში მიუჩინა ადგილი. კომოდის მახლობლად ნახავდით პორტატიულ გამათბობელსა და როტანგის სავარძელს ხელნაკეთი ბალიშითურთ. სამზარეულოს ალუმინის პრიალა ავეჯს შემოსასვლელი გზის ნაწილი ეკავა. მაგიდაზე გადაფარებული ყვითელი მარმაშის (ნაჩუქარი) ფართო სუფრა მიწას სწვდებოდა. მაგიდაზე ეწყო გვიმრის ქოთანი, კოლოფში ჩაწყობილი ვერცხლის დანა-ჩანგალი და ფირსაკრავი (ასევე ნაჩუქარი). მოზრდილი დასაკიდი ტელევიზორი ყავის მაგიდაზე განისვენებდა, ხოლო მისგან რამდენიმე ფუტის მანძილზე დივანი და ტორშერი იდგა. საწერი მაგიდა გარაჟის კარს ებჯინებოდა. მასზე ეწყო ჭურჭელი, კედლის საათი და ჩარჩოებიანი ორი ოფორტი. გზაზე იდგა ასევე ყუთი გაზეთის ნაგლეჯებში სათითაოდ შეფუთული ჭიქებით, ფინჯნებითა და თეფშებით. ამ დილას ყველაფერი გამოიღო კარადებიდან და ახლა მთელი ეს ხარახურა ეზოში ელაგა, გარდა სამი ყუთისა, რომლებიც ოთახში დატოვა. დამაგრძელებელი გარეთ გაიყვანა და ყველაფერი ჩართო. ელექტროხელსაწყოები ეზოშიც ისევე გამართულად მუშაობდა, როგორც სახლში.
დროდადრო ესა თუ ის მანქანა სვლას ანელებდა და მგზავრები ეზოში გამოტანილ ნივთებს ათვალიერებდნენ, მაგრამ არავინ შეჩერებულა. გაიფიქრა, მეც არ შევჩერდებოდიო.
- ალბათ, ავეჯს ყიდიან, - უთხრა გოგონამ ბიჭს.
თავიანთი მომცრო ბინისთვის ავეჯის შეძენა სურდათ.
- მოდი, გავიგოთ, რამდენად ყიდიან საწოლს, - თქვა გოგონამ.
- და ტელევიზორს, - დასძინა ბიჭმა.
ბიჭმა მანქანა გზაზე შემოიყვანა და სამზარეულოს მაგიდასთან შეაჩერა.
ისინი მანქანიდან გადმოვიდნენ და ნივთების თვალიერებას შეუდგნენ. გოგონამ მარმაშის სუფრას ხელი გადაუსვა, ბიჭმა კი ბლენდერი ელექტროქსელში ჩართო და დისკი „ფარშზე“ დააყენა. გოგონამ კედლის თეფში აიღო, ბიჭმა ტელევიზორი ჩართო და მისი გამართვა სცადა.
მერე დივანზე ჩამოჯდა ტელევიზორის საყურებლად. სიგარეტს მოუკიდა, მიმოიხედა და ასანთის ღერი ბალახში გადაისროლა.
გოგონა საწოლზე ჩამოჯდა. ფეხსაცმელები გაიძრო და გულაღმა დაწვა. ფიქრობდა, იქნებ ვარსკვლავი დავინახოო.
- აქ მოდი, ჯეკ. საწოლი მოსინჯე. ბალიში მოიტანე.
- როგორია? - ჰკითხა ბიჭმა.
- თვითონვე მოსინჯე, - მიუგო გოგონამ.
ბიჭმა მიიხედ-მოიხედა. სახლში ბნელოდა.
- მეუხერხულება, - უთხრა მან. - ჯობია, ვნახო, ვინმე ხომ არ არის სახლში.
გოგონა საწოლზე ხტუნაობდა.
- ჯერ საწოლი მოსინჯე, - უთხრა ბიჭს.
ბიჭი საწოლზე გაიშოტა და თავქვეშ ბალიში ამოიდო.
- როგორ მოგწონს? - ჰკითხა გოგონამ.
- მყარი ლეიბია, - უთხრა ბიჭმა.
გოგონა გვერდზე გადაბრუნდა, ბიჭს სახეზე მიეფერა და მაკოცეო, სთხოვა.
- ავდგეთ, - შეეპასუხა ბიჭი.
- მაკოცე, - გაიმეორა გოგონამ.
თვალები დახუჭა. ბიჭს მოეხვია.
ბიჭმა თქვა:
- ვნახავ, ვინმე ხომ არაა სახლში.
მაგრამ, უბრალოდ, დაჯდა და ისეთი გამომეტყველება მიიღო, თითქოს ტელევიზორს უყურებდა.
ქუჩაზე ჩამწკრივებულ სხვა სახლებში შუქი აინთო.
- მართლაც უხერხული იქნებოდა… - თქვა გოგონამ, ჩაიცინა და სათქმელი აღარ დაუმთავრებია.
ბიჭმა რატომღაც გაიცინა. რატომღაც ტუმბოზე დადგმული ნათურა აანთო.
გოგონამ კოღოს ხელი აუქნია, ბიჭი კი ამასობაში წამოდგა და პერანგი გაისწორა.
- ვნახავ, ვინმე ხომ არაა სახლში, - თქვა მან. - ალბათ, არავინაა. მაგრამ თუ სახლის პატრონი ვიპოვე, ვკითხავ, რა ღირს ეს ნივთები.
- როგორი ფასიც უნდა დაგისახელონ, ათი დოლარი დააკლებინე, - უთხრა გოგონამ. - შეიძლება, სახლის პატრონები გამოუვალ მდგომარეობაში არიან.
- ტელევიზორი საკმაოდ კარგია, - თქვა ბიჭმა.
- ჰკითხე, რა ღირს, - თქვა გოგონამ.
კაცი ტროტუარზე მიდიოდა. ხელში მაღაზიის პაკეტი ეჭირა სენდვიჩებით, ლუდითა და ვისკით. შესასვლელ გზაზე მდგარი მანქანა და საწოლზე წამოწოლილი გოგონა დაინახა. დაინახა ასევე ჩართული ტელევიზორი და პარმაღზე მდგარი ბიჭი.
- გამარჯობა, - მიესალმა მამაკაცი გოგონას. - საწოლი გიპოვიათ. კარგია.
- გამარჯობა, - მიუგო გოგონამ და წამოდგა. - უბრალოდ, მოვსინჯე, როგორია, - და ხელი მოუთათუნა საწოლს. - საკმაოდ რიგიანი საწოლია.
- კარგი საწოლია, - თქვა მამაკაცმა, პაკეტი დადო, ლუდი და ვისკი ამოიღო.
- გვეგონა, აქ არავინ იყო, - თქვა ბიჭმა. - საწოლის და, შეიძლება, ტელევიზორის ფასი გვაინტერესებს, და მაგიდისაც. საწოლს რამდენად ყიდით?
- ალბათ, ორმოცდაათ დოლარად.
- ორმოცად არ მოგვყიდით? - იკითხა
ჩუქება
