ბეკეტი - ნაწილი 4 მოსე ხომ არ... კი, მოსე-მაძებარია. კვერთხი მომხვდა ბეჭებში, ნამდვილად კვერთხი იყო, ვიცანი. ინერციის ძალამ გამისროლა, ახლა უფრო სწრაფად გავრბივარ, სინათლის ბურთმა ოდნავ გაანათა, ღმერთო ჩემო, ეს რა არის, ჭიპზე ძაღლი მყავს ჩამოკიდებული, ძაღლიანად გავრბივარ, როგორ მოვიშორო, რა გავაკეთო? გამწარებულმა რაღაცნაირად ჯვრიანი მუჭი ჩავთხარე ხახაში! დაეცა და დაიკლაკნა, მერე აღარ ვიცი, უკან აღარც მიმიხედავს, მდევარს გამოვექეცი, მოსე ძაღლს ხომ ვერ მიატოვებდა განსაცდელში, მაგრამ ახლა რომ ვაკვირდები მუცლიდან თქრიალით მომდის სისხლი, გამომაჭამა? სინათლის ბურთმა მკვეთრად გაანათა, გვირაბის ბოლო დავინახე, ეს ველოსიპედიანი... ჰო, ალბათ ისაა, პავლემ ვისზეც მითხრა, ეს მეძახოდა მოგდევენ, გამოიქეციო? ამასაც მო, მო, მო ჰქვია? მო. მოახტი დროზე ველოსიპედს გავიქცეთო. მოვახტი და გავიქეცით. გვირაბი „ ჯვარისყანა “ გავიარეთ და თავქვე დავეშვით. მგონი დავუსხლტით! არა, მაინც ვინ არის ეს მაძებარი და რა უნდა ჩემგან? ან მე ვინ ვარ? მომ იმ მდინრესთან, სასაფლაოსთან სინათლის ბურთი რომ ჩამივარდა, გააჩერა ველოსიპედი, ეს ერთადერთი მდინარეა ამ სოფელში, რომელიც ზამთარში არ იყინება, სისხლი მოიბანე, დაგელოდებიო, მითხრა. დავიხარე, იქვე ჩემს ფეხებთან სინათლის ბურთი ბჟუტავდა, საგრძნობლად დაპატარავებულიყო, ავიღე, მუცელთან მივიტანე, სისხლი თითქმის აღარ მომდის, მაგრამ, ღმერთო ჩემო, ჭიპი აღარ მაქვს! ბანგამ (თუ ბოლივარმა) ჭიპი გამომაჭამა. მოს გაეცინა: რა კბილები აქვს ასეთი, ეს ხომ ტექნიკურად შეუძლებელია? იკითხა. ვუყურებ. მერე ისებ მუცელზე დავიხედე და მობანვა გავაგრძელე, შედედებული სისხლისაგან ჭრილობა თითქმის მთლიანად გავისუფთავე. შემდეგ მომ დაგლეჯილი ჯემპრი შემომახია. შემობრუნდიო, მთხოვა. შემოვბრუნდი. ზურგზე გველის კვალი გატყვიაო. მივხვდი, ეს პავლეს კვერთხის მოხაზულობა მქომნდა ზურგზე აღბეჭდილი... შემდეგ, ხელჩანთიდან რაღაც თხელი ნაჭერი ამოაძვრინა, ჭიპზე ლეიკოპლასტივით გადამაკრა და მითხრა, ამიერიდან შენ ხარ იორდანეში განბანილი უკანასკნელი ადამი, რომელსაც ჭიპი აღარ აქვს! აი, მოვდივარ მე უხილავი ადამიანი... - გავიფიქრე. ჩანთიდან ჯემპრი ამოიღო, თავზე გადამაცვა, ჯემპრს სქლადდაწნული ბევრჯერდახვეული თოკი ამოაყოლა და მითხრა, იქნებ სჯობდა ორივეს წელზე შემოგვერტყა ამ გრძელი თოკის ბოლოები და ასე გადაბმულებს გვევლო? რა უნდა მეთქვა, მუცელი წინ გავბზიკე, მომ თოკის ერთი ბოლო შემომახვია, მყარად შეკრა, მეორე ბოლო თავად შემოირტყა და რამდენჯერმე გადანასკვა, მითხრა, ახლა კი ყოველთვის ერთად ვიქნებით და ვიხეტიალებთ, სანამ სახლს მივაგნებთო, ეს არ მომეწონა, მაგრამ რაღა უნდა მექნა, თოკით ვყავდი მიბმული, როგორც ბავშვია ჭიპლარით დედაზე... დიდი-დიდი 30 მეტრით გავქცეულიყავი, თავისუფლების ილუზია შორს ვერ წამიყვანდა, თოკის გაწყვეტის შეუძლებლობის ძალა დამაგდებდა და ჭიპიც უარესად მეტკინებოდა. დავმორჩილდი, ველოსიპედის უკანა სკამზე დავჯექი, მო წინ მოთავსდა, ხელები მუცელზე მყარად შემოვხვიე და სანამ დავიძვრებოდით ერთი ხელის გულში სიცარიელე ვიგრძენი, ალბათ ბოლოვარს (თუ ბანგას), როდესაც ხელი ამოვგლიჯე ხახიდან, ჯვარი მუცელში ჩავუტოვე, ამიტომ ვგრძნობ ხელის გულზე სიცარიელეს... იმან იკითხოს თორემ, მე კი გავთავისუფლდი. დავიძარით. წერა განვაგრძე (წერა მაშინაც შესაძლებელია, როცა ხელები დაკავებული გაქვს!). ეს ფრაზაც ჩავიწერე და განვაგრძობ: ახლა, როცა ზურგზე მივეკარი მოს, სხეულზე ნაცნობი სუნი ასდის, მოლივით ხავერდოვანია მისი ტანსაცმელი, თავი ზურგზე მაქვს მიდებული და ოდნავ დახრილი, ხელები მის მუცელზე მილაგია და სავსე მთვარის მოყვანილობის სიმეტრიულ, მკვრივ დუნდულებზე ვაკვირდები, ველოსიპედის სკამი მთლიანად შთაუნთქავს... პროპორციებმა ამაღელვა. ეს ველოსიპედიც რაღაც ზღაპრულად მისრიალებს თოვლის გლუვ ზედაპირზე, სად ისწავლა ასე ტარება, კენჭებითა და ქვებით სავსე სოფლის შარაზე, თოვლში, გამოგონილი სამყაროს ტოტალურ ილუზიაში მივცურავთ, ვეშვებით ნაზად, ლბილად, თოვლის მტვრევის ხმა სიმძაფრეს ჰმატებს თოკებით გადაბმული სხეულების ერთიანობას. თოვლზე გავლებული ზოლი, ბედისწერის შუაგულში გავლებულ ხაზს ემსგავსება, რომელსაც საშლელით შლიან. ეს სპონტანური ხაზებია, მთავარია ერთხელ გაივლოს... საშლელი, რაღაცის წაშლისას, თავის-თავსაც შლის. აღარაფერი მტკივა. ტკივილი სადღაც გაუჩინარდა, აღარ არის. ჭიპი, ძლიერი ეროგენული ზონა, გამქრალია, ცენტრი წაშლილია. მითოსურია ეს სიახლოვე, - ზამთრის სუსხითა და ღამის წყვდიადით გამთბარი (აკი, მოგორავს ჩვენთან ერთად სინათლის ბურთიც, ოდნავღა ბჟუტავს. მომ რამდენჯერმე დაუდევრად ველოსიპედით გადაუარა კიდეც). ირგვლივ ყველაფერი თეთრია. და აი, ვიგრძენი ის, რაც, ასე მგონია, რომ არასდროს მქონია ცხოვრებაში. უცნაურია. ცალი ხელი მოს მუცლიდან ავაცალე, მოვისინჯე, კი, მართალია, გამაგრებულია. მოს კვლავ შემოვხვიე ხელი. ერექცია. სიცოცხლის იმპულსი. მოლივით ხავერდოვან სხეულზე სუნი ასდის. რისი სუნია? მეხსიერების ფარგლებს გარეთ გამიყვანა. აქამდე მეხსიერება დაკარგული მქონდა, ახლა მის მიღმა ვარ გასული. ყველაფერს აწმყოში ვხედავ. ახლაწერტილშია თავმოყრილი ის რაც იყო, რაც არის და რაც იქნება. მივხვდი! უდაბნოსფერი, მშრალი რიცხვების სუნი ასდის