ფეი ვერ იშორებს ფიქრს, რომ ადამიანები უცნაურად ეპყრობიან, მასთან იმ შეხვედრებს იხსენებენ, რომელიც არ ყოფილა, ეუბნებიან, ამა და ამ ადგილას დაგინახეთო, არადა, იმ დროს ფეი სულ სხვაგან იყო. მოახლოებული ნაბიჯების ხმაც ჩაესმის უკნიდან, ნისლით მოცულ კიბეზე თავის მსგავს აჩრდილსაც ხედავს. ნუთუ, ეს ყველაფერი წარმოსახვის ნაყოფია?