თავი 1 გაზაფხულის ლამაზი, მშვიდი დილა იდგა. ირგვლივ ახლად დახეთქილი კვირტების საამო სურნელი მიმობნეულიყო. აქა-იქ ბეღურების ჟღურტულიც გაისმოდა და უკვე მზის მცხუნვარე სხივებიც გამოჩენილიყო ლაჟვარდოვანი ციდან. ერთი მზის სხივი თიკას სახეზე დასცემოდა და ლოყას უჩეულო სითბოთი უვსებდა. თიკამ ლოყაზე ხელი მოისვა, შეიშმუშნა, თვალი გამოახილა და გაზაფხულის მშვენიერი სურნელი ღრმად შეისუნთქა გამოღებული სარკმლიდან. ცოტა ხანს ასე უაზრო თვალებით იცქირებოდა გარეთ, შემდეგ ისე გაიზმორა, რომ ძვლებმა ტკაცუნი დაუწყეს. ბოლოს ისევ თავის თბილ საბანში გაეხვია და ფიქრები თოვლის ფანტელებივით შემოესივნენ. მან დაიწყო ფიქრი თავის უიღბლო ცხოვრებაზე.
თიკა ჯერ კიდევ ხუთი წლის იყო, როდესაც მამა უეცარი ავტოკატასტროფით გარდაეცვალა. მის ბავშვურ, ბუნდოვან მეხსიერებას თითქმის არაფერი ახსოვდა. მამის სახეც კი მხოლოდ სურათებით ჩაებეჭდა მის გონებას. აი, ამის შემდეგ კი თიკას თითქმის ყოველი დღე მეხსიერებაში შემორჩა, რადგანაც დედამ, მისმა თიკაზე სამი წლით უფროსმა ძმამ ძალიან მძიმე ცხოვრება გამოიარეს მამის გარდაცვალების შემდეგ. თიკას დედა მეუღლის გარდაცვალების შემდეგ სრულიად მარტო აღმოჩნდაეუცხო გარემოში ორ მცირეწლოვან შვილთან ერთად, რადგანაც ორივე ცოლ-ქმარი უდედმამოები იყვნენ, ისინი ბავშვთა სახლში იზრდებოდნენ და ბავშვობიდან შეუყვარდათ ერთმანეთი. როდესაც სრულწლოვანები გახდნენ საქართველოს მთავრობამ მათ პატარა, ლამაზი სახლი აჩუქა საბურთალოს მიმდებარე ტერიტორიაზე. შექმნეს ლამაზი, მშვიდი, მოსიყვარულე ოჯახი. შეეძინათ ჯერ თიკას ძმა ბექა და შემდეგ თიკა. თიკას დედა არსად არ მუშაობდა, შვილებს ზრდიდა. მამამ კი, როდესაც ოჯახი შექმნა, მანქანა დაიქირავა და ტაქსაობა დაიწყო. ბევრი არ ჰქონდა, მაგრამ მის პატარა ოჯახს მაინც ჰყოფნიდა, სანამ მათ ლამაზ ოჯახს ეს ტრაგედია არ დაატყდა თავს. თიკას მამას მოუხდა ავარია, რომელიც საბედისწერო აღმოჩნდა, იგი ადგილზე გარდაიცვალა. ეს თიკას დედისთვის ძალიან მძიმე დარტყმა იყო, არ იცოდა, ვისთვის მიემართა, როგორ დაეზარდა შვილები, როგორ გაეგრძელებინა ცხოვრება. ბოლოს ისევ იმ ბავშვთა სახლს მიმართა, სადაც ის და მისი მეუღლე აღიზარდნენ. მართლაც მას დახმარების ხელი გაუწოდა ბავშვთა სახლის ადმინისტრაციამ და იგი მზარეულის დამხმარედ აიყვანეს, მაგრამ ესეც მის ცხოვრებაში საბედისწერო და გადამწყვეტი აღმოჩნდა, რადგანაც დილას ადრე უწევდა სახლიდან წასვლა, გვიან კი დაბრუნება, ამიტომ ბავშვები სულ მარტო რჩებოდნენ. ბექას ევალებოდა თიკას მიხედვა და საკუთარი თავისაც, რომ დედამისს მათთვის ელემენტარულად ეჭმია. ბავშვებს კი მარტოდ ძალიან უჭირდათ დღეების გალევა. ნორმალურად ვერც მეცადინეობდნენ, ხან ბავშვური ანცობა სძლევდათ და მთელ დღეს ქუჩაში გაატარებდნენ ხოლმე. ამას თიკას დედა ვერც კი ამჩნევდა თუ როგორ იზრდებოდნენ მისი შვილები ქუჩაში, რადგანაც თვითონ უზომოდ დატვირთული გრაფიკი ჰქონდა. ასე ჩავარდა ბექა ქუჩაში და როდესაც იგი 15 წლის იყო, ახალი ტრაგედია დატრიალდა მათ ოჯახში. ბექა თანაკლასელებთან კამათის დროს მისმა ერთ-ერთმა თანაკლასელმა დანით დაჭრა, დანა ბარძაყის მთავარ არტერიაში მოხვდა და ბექა სასწრაფოს მოსვლამდე სისხლისდენით გარდაიცვალა. ეს ამბავი თიკას დედისთვის იმდენად მძიმე დარტყმა იყო, მან მომენტალურად, ისე რომ თიკას ბედზე არც კი უფიქრია, თავის ბედი გადაწყვიტა. ის შვილის გარდაცვალებიდან ერთ საათში მაშველებმა თბილისის ზღვიდან მკვდარი ამოიყვანეს. ასე აღმოჩნდა სრულიად მარტო, ცასა და დედამიწას შორის ჯერ კიდევ 13 წლის თიკა. თიკას დედის და ძმის დაკრძალვის შემდეგ ხან მასწავლებლები, ხან კლასელები თავს არ ანებებდნენ, თვითონ არავისთვის უნდოდა წასვლა, ამიტომ დღეს, ორი კვირის თავზე, პირველი დღე იყო სრულიად მარტომ დაიძინა და გაიღვიძა თავის უიღბლო სახლში. დღეს კვირა დღე იყო, ამიტომ სკოლაში არ ეჩქარებოდა. თავს არ ანებებდნენ თიკას წარსულის, აწმყოს და მომავლის მწარე ფიქრები. საბანში გახვეული თავს ვერ ადგამდა იმაზე ფიქრს თუ 13 წლის ბავშვს სრულიად მარტოს როგორ გაეგრძელებინა ცხოვრება.
თიკა ფიქრებისგან დამძიმებული მთვრალივით წამოდგა ლოგინიდან, ლასლასით მიალაგა ლოგინი და სააბაზანოს მიაშურა. სააბაზანოდან გამოსულმა ჯერ დედის ოთახში, შემდეგ კი ძმის ოთახში შეიხედა. დიდხანს უაზროდ იცქირებოდა ცარიელ ოთახებში, დამძიმებული და სულიერად დაცლილი იყო თიკა. ძნელი იყო ასეთი პატარა გოგოსთვის ერთდროულად ამდენი ტკივილის გადატანა. ჯერ კიდევ დედის სიცოცხლეშივე, თითქმის ბავშვობიდანვე არ უმართლებდა, ძალიან წყნარი და უკონტაქტო გოგონა იყო, მხოლოდ როგორც ძლევდა გაკვეთილებს ამზადებდა და ჰყვებოდა კლასში. მეგობრები კი თითქმის არ ჰყავდა, წყნარად იჯდა მერხთან. დასვენებაზეც კი ვერ ახერხებდა თანაკლასელებთან კონტაქტს, როდესაც ცოტა წამოიზარდა, სურვილი გაუჩნდა მეგობრები მასაც ჰყოლოდა, მაგრამ როგორ, წარმოდგენა არ ჰქონდა. ბოლოს მოიფიქრა, ერთ-ერთ თანაკლასელ გოგონას უთხრა, თითქოს და მის მეზობელ ბიჭს მისი თავი უყვარდა და ასე ტყუილების მოგონებით მხოლოდ მარისთან
ჩუქება
