ფოტოგრაფის პირველი ნაბიჯები ყოველი ფოტოსურათი ისტორიაა. თითოეული მათგანის უკან მისი შექმნის, ცხოვრების თავგადასავალია, ფოტოსურათის პერსონაჟთა ისტორია - სხვადასხვა ადამიანის, სხვადასხვა ბედის. ამასთან, ყოველი ფოტოსურათის მიღმა თავად ავტორის ფიქრი და განცდა დგას.
ფოტოგრაფი შანსს აძლევს სიტყვას. თუმცა, ამ შემთხვევაში, კალამს კი არა, ობიექტივს. მკითხველი იმ გზით მიჰყავს, რომლითაც თავად დადის. მასთან ერთად ვიცინით და ვწუხვართ, ვიხედებით უკან და ვოცნებობთ მომავალზე. ღიმილი და მწუხარება, გახსენება და ოცნება ყოველი გადაღებული კადრის ობიექტივშია - სამოყვარულოშიც და პროფესიონალურშიც.
გავიაზროთ, როგორი უნდა იყოს ადამიანი ფოტოაპარატით, როგორი უნდა იყოს მისი პირველი ნაბიჯები, სად ვეძებოთ გზა, რომელიც ოსტატობამდე მიგვიყვანს.
როგორიც უნდა იყოს ფოტოაპარატის ლინზა, ის მაინც ვერ ხედავს ისე, როგორც ადამიანის თვალი. ერთი რამ აუცილებლად უნდა დავიმახსოვროთ, წარმატებული კადრის მისაღებად ყველაფერი დამოკიდებულია ხელებზე, თვალზე და მის გემოვნებაზე, ვისაც ხელში ფოტოაპარატი უჭირავს.
სახლში ფოტოაპარატის გამოჩენა, ხშირად მუსიკალური ინსტრუმენტის (მაგალითად, პიანინოს) ყიდვას ჰგავს, რომელიც ისე, უბრალოდ, სილამაზისთვის დევს, რომელზეც ერთ აკორდსაც არავინ აიღებს. თავიდან გარშემომყოფნი აღფრთოვანებულნი არიან ახალი ნივთის შეძენით და სიამოვნებით მონაწილეობენ მის ათვისებაში - პოზირებენ, "სამახსოვროდ" იღებენ ფოტოებს და ა.შ. მაგრამ როგორც კი საქმე სერიოზულ ინტერესთან მიდის, რაც მოითხოვს არა მხოლოდ ფინანსურ სახსრებს, არამედ, უამრავ დროს, შინაურებისგან უკვე სიცივე მოდის: ვის შეუძლია ცივსისხლიანივით აიტანოს თვიდან თვემდე გაბმულად გამების დაკვრის მოსმენა? ასევე ხდება ფოტოაპარატის შეძენის შემთხვევაშიც. ვისაც შეუძლია ეს გზა გაიაროს და არ მიატოვოს ფოტოგრაფია, და ამტკიცებს თავის დამოკიდებულებასა და სიყვარულს მისადმი. სწორედ, მას ენიჭება ფოტომოყვარულის სტატუსი. მერე კი, ფოტომოყვარულს ელოდება პირველი წყალქვეშა ქვა - თემის კრიზისი. მას ათასჯერ ჰყავს გადაღებული ნათესავი და ნაცნობი, ყველა ღირშესანიშნავი მოვლენა ოჯახის ცხოვრებიდან:: სეირნობები, ქალაქში თუ ქალაქგარეთ გასვლები, პიკნიკები... იგი დილემის წინაშე დგება - რისკენ უნდა მიმართოს ახლა ობიექტივი?
"ხედი ჩვენი გზიდან," "ჩვენი ქუჩა," "გზა სოფლისაკენ," "ტყე," "დილა" - უფრო ხშირად ჩნდება ავტორის ფოტოებზე. ფოტომოყვარული გაიზარდა და მას აღარ აინტერესებს სურათები მხოლოდ "სამახსოვროდ." იგი ხვდება, რომ ლირიკოსია. მისი მოწოდებაა პეიზაჟი. იგი მზადაა პეიზაჟები შეუჩერებლად გადაიღოს. ეს მეორე საფეხურია. აქამდე ისინი მივლენ, ვისაც უკვე ესმის, რომ ფოტოგრაფიის გარეშე ცხოვრება არ შეუძლიათ. მაგრამ... გადის დრო, იხვეწება ოსტატობა, ფორმირდება გემოვნება და ფოტომოყვარული ამჩნევს, რომ პეიზაჟის გარდა, არსებობს ბევრი სხვა რამ საინტერესო მოვლენა და სფერო. მათ შორის, ერთ-ერთი ყველაზე მიმზიდველი ადამიანი და ადამიანური ურთიერთობებია.
არ იჩქაროთ! ფოტომოყვარულის ცხოვრებაში ეს ყველაზე მთავარი და სერიოზული ნაბიჯია. ყველა ვერ აღწევს ამ საფეხურს. უცნობის გადაღება - რაღაც უცბად გიბიძგებთ ამისკენ. ამ ჩვენს პირველ კადრს ვიგონებთ როგორც "ნადირობის სურვილს." რამ დაგვაინტერესა - ხასიათმა, გარეგნობამ თუ სიტუაციამ? ამ ადამიანს ხომ შეიძლება მეორედ არც კი შევხვდეთ მთელი ცხოვრების განმავლობაში. რა საჭირო იყო მისი გადაღება და ფოტოს "სამახსოვროდ" დატოვება? აქ, ამ უცნობში, ჩვენ პირველად გადავიღეთ რაღაც ჩვენი, ძალიან მნიშვნელოვანი და საინტერესო, რაც აუცილებლად უნდა გვეთქვა სხვებისთვის. რა თქმა უნდა, საქმე ის კი არაა, პეიზაჟს გადავიღებთ თუ ადამიანს. თუმცა, ერთი ერგება პეიზაჟის გადაღებას თავისი გაგებით - მე აქ ვიყავი, ეს ჩემი ნაცნობი ადგილია და ა.შ. ის, უბრალოდ, იღებს "სამახსოვროდ" მისთვის სასიამოვნო ადგილებს. მეორე კი, ამ პეიზაჟში სხვადასხვა და საინტერესო სიუჟეტებისა და თემების წყაროს ხედავს. აუცილებელი და საჭიროა აზრი, ძიება, მიგნება.
როცა ფოტომოყვარული ამ სიმაღლეს მიაღწევს, არ შეიძლება მას არ გავაცნოთ პირველი ცამეტი შეგონება - ოსტატობის პოსტულატები. შეუძლებელია ყველა მათგანის მყისიერად ათვისება, არსში წვდომა, თუმცა საქმე ხომ წინ მიდის...
ესეც პოსტულატები:
1. მიმართეთ კადრი არაფოკუსზე - მიიღებთ ფოკუსზე კადრს.
2. ფოტონადირობაზე წასვლისას ნუ დაპატიჟებთ მეგობრებს.
3. გადაიღე უცებ, მყისიერად.
4. არაფერი მეორდება, განსაკუთრებით ის ფაქტი, რომელიც დაინახე და არ გადაიღე. ამიტომ გადაიღე დაუფიქრებლად.
5. არ დაინდო ფირი - დაინდე მაყურებელი. ათასი კადრიდან ერთიც რომ გამოვიდეს, უკვე წარმატებაა.
6. ფაქტი - ალვა - ფოტოგრაფი - სატელეგრაფო ხაზი. დაფიქრდით, როგორ გადააქციოთ ერთი-მეორედ.
7. ფოტოგრაფია უსირცხვილოა თავისი ნატურით, ამიტომ შენ მაინც იყავი ზრდილობიანი: უმჯობესია გადაიღო და ბოდიში მოიხადო, ვიდრე არ გადაიღო და ბოდიში არ მოიხადო.
8. წარმატების 50 პროცენტი კადრზეა დამოკიდებული, 50 პროცენტი - ბეჭდვაზე, მაგრამ გახსოვდეთ, რომ ბეჭდვა ორი კადრისგანაცაა შესაძლებელი.
9. რეპორტიორის პროფესიაში მთავარია, იყო საჭირო ადგილზე,
ჩუქება
