ბავშვი 404 მათ არ ესმით. ისინი ვერასდროს გამიგებენ.
წიგნებს შორის ფულთან ერთად, რომელიც ალბათ რამდენიმე თვე მეყოფოდა ბინის ქირისთვის, კონვერტს ვმალავ. მასში ერთადერთი წერილი დევს და ამ წერილს ალბათ ჩემი დაქალი რამდენიმე წელიწადში მიიღებს, ან შეიძლება ვერც ვერასდროს იპოვონ და ვერასდროს ვერ გადასცენ.
კარის კლიტულში გასაღების გადატრიალების ხმა მესმის თუ არა დაფეთებული უკან ვიხევ და მტკივანი ფეხი თავს მახსენებს. მტკივნეულად ვეცემი საწოლის გვერდზე და საწოლსა და ტუმბოს შორის მივხოხავ, რომ დავიმალო. კიდევ ერთი გასაღების გადატრიალება, მე კი ტუმბოს და საწოლს შორის შეშინებული ვიკუნტები. ზურგსუკან კედელი, მარჯვნივ და მარცხნივ კი საწოლის და ტუმბოს გვერდები მიცავენ. მაგრამ მათგან მაინც დაუცველი ვრჩები. ნაბიჯების ხმაზე მუხლებს მკერდზე ვიხუტებ და თავს ვხრი. არ მინდა მათი დანახვა! მეშინია! ოღონდ ისევ არა!
როდესაც თმაში ხელს მავლებენ და ოთახის შუაგულისკენ მიმათრევენ, ინსტიქტიურად ვცდილობ თავის განთავისუფლებას და მამის ხელებს ვეჭიდები. პირს ვაღებ, მაგრამ ხმას ვერ ვიღებ. თითქოს ყელში რაღაც გამეჩხირა და ლაპარაკი არ შემიძლია, არც ჩასუნთქვა … მამა მთელი ძალით მკრავს ხელს და ჩემს თმებს ხელს უშვებს, მე კი თავს ვერ ვიკავებ და საწოლის კიდესთან ვეცემი. შუბლს მწარედ ვარტყამ საწოლის ფეხს და ტკივილისგან ვკვნესი. ჩემი სახე ბლანტი, წითელი სითხით ისვრება, რომელიც მაისურსაც მისვრის.
- თქვი რომ იხუმრე! - ყვირის მამა, სისხლისგან დალაქავებულ მაისურში ხელს მავლებს და ჩემს ძალაგამოცლილ სხეულს ჰაერში წევს, მე კი ვგრძნობ როგორ სვრის ჩემს სახეს თბილი, ბლანტი სითხე.
- გამიშვი.-ვლუღლუღებ - გამიშვი და აღარასდროს დავბრუნდები, ვერავინ გაიგებს.
- შე, ლაწირაკო! ვერსადაც ვერ წახვალ! ასე ადვილად გგონია საქმე?!- ისევ ხელს მკრავს და როცა იატაკზე ვეცემი, მისი წიხლი მუცელში მხვდება. სუნთქვა მეკვრის და პირს თევზივით ვაღებ, რომ ჩავისუნთქო, ის კი ჩასუნთქვას არ მაცლის და ისევ მირტყამს.
- გეი ვარ და ამას ვერ შეცვლი-ვლუღლუღებ, შემდეგი დარტყმა ისევ სახეში, მერე მუცელში... მალევე სათვალავი მერევა და რამდენჯერმე გონებას ვკარგავ, დარტყმები კი კვლავ მეორდება. ბოლო დარტყმისგან, როდესაც ჩემ თმებს მუშტში იქცევს და საწოლის კიდეზე თავს ძლიერად მარტყმევინებს, საბოლოოდ ვკარგავ გონებას.
დღეს მეოთხე დღეა. ოთხი დღის წინ მშობლებთან და უფროს ძმებთან ვაღიარე, რომ გეი ვარ და რომ სახლიდან მივდივარ, თუმცა ვერ მოვახერხე. მხოლოდ ოთახში შემოსვლა და კარადისკენ წასვლა მოვასწარი, სადაც ბინის ქირის ფული მქონდა შეგროვლი, როცა პირველი დარტყმა მივიღე. ეს უკვე მეოთხე დღეა გრძელდება, მეოთხე დღეა ოთახში ვარ გამოკეტილი, მეოთხე დღეა არაფერი მიჭამია, მეოთხე დღეა გარესამყაროსთან დასაკავშირებელი ყველა გზა წამართვეს.
შემეშალა, უკვე მეხუთე დღეა. რადგან, როდესაც გონს მოვდივარ უკვე დღეა. მე კი საკუთარი სისხლის გუბეში ვწევარ. გონებაში სრული სიცარიელეა, იქნებ დედას დავუჯერო? საწერ მაგიდაზე ბოთლით წყალი დგას, ფეხზე წამოდგომას ვცდილობ, მაგრამ არ გამომდის, რამდენჯერაც ვდგები, იმდენჯერ მტკივნეულად ვეცემი იატაკზე. უკვე აღარ ვცდილობ ბოთლთან მიღწევას, იმისდამიუხედავად რომ პირი გამომიშრა. ისევ გასაღების გადატრიალების ხმა მესმის. დამალვას აღარ ვცდილობ, აზრი აღარ აქვს, მხოლოდ ემბრიონის პოზაში ვიკუნტები და ველი შემდეგ დარტყმას. მაგრამ ამის მაგიერ, უბრალოდ შეხებას ვგრძნობ, რომელიც სახეს მაწევინებს და ცდილობს სველი პირსახოცით სახე გამიწმინდოს.
- დეე...- ვლუღლუღებ. ამდენი ხნის შემდეგ, მას პირველად ვხედავ.
- მამაშენი რომ დაიძინებს ისევ შემოვალ და პასუხი მზად უნდა გქონდეს.
- რა პასუხი? - დაბნეული ვაშტერდები და ვკვნესი, როდესაც გასიებულ ლოყაზე პირსახოცი მეხება. ნელა მიწმენდს სახეს და შემხმარ სისხლს მაშორებს.
- პასუხი კითხვაზე: მზად ხარ დასასრულისთვის?-ჩუმად ვარ, პასუხს არ ვცემ. სახეს მიწმენდს, მეუბნება, რომ წარბი გამისკდა და გადის. კარი ისევ იკეტება, მე კი ჩემს თავთან მარტო ვრჩები. თავში სიცარიელეა, მაგრამ მაინც ვიცი რომ არ ვარ მზად დასასრულისთვის. არ მინდა სიკვდილი. ჯერ არა.
დღე ისევ ისე გადის. მამა ისევ იგივეს იმეორებს, მათ ჩემი ძმები ენაცვლებიან. მეუბნებიან, რომ ამ ოთახიდან მხოლოდ იმ შემთხვევაში გავაღწევ, თუ ჩემს სიტყვებს უკან წავიღებ, თუ ვეცდები რომ ჩოვლებრივად ვიცხოვრო... შემდეგ მათ დედა ენაცვლება, რომელიც მიმეორებს, რომ სიკვდილი ერთადერთი გამოსავალია, რომ მხოლოდ ასე შევძლებ განთავისუფლებას.
- მაგრამ თვითმკვლელობა ყველაზე დიდი ცოდვაა, დედა.
- ისედაც ცოდვილი ხარ, ყველაზე დიდი ცოდვა ის არის ვინც ხარ.
საწოლზე აბობღებას ვახერხებ, ცალ ფეხს ვერც კი ვგრძნობ, ტკივილი კი მთელს სხეულშია გამჯდარი. ოთახის სიბნელეში ალაგ-ალაგ გახეულ
ჩუქება
